Απαισιόδοξα λόγια παντού. Πικρόχολα, γεμάτα άγχος, απογοήτευση και πεσιμισμό. Όλα μαύρα και σκοτεινά παρουσιάζονται. Θρηνολογίες και μεμψιμοιρίες σ' όλους τους τόνους και με όλες τις γραφίδες. Πυκνά-συχνά ακούγεται το σύνθημα: «Δεν γίνεται τίποτα». «Finis Graeciae» λέγουν άλλοι. Δεν υπάρχει όραμα, προοπτική, μέλλον. Η ελπίδα παλεύει.

H Εξωτερική Ιεραποστολή μας καλεί σε ένα άνοιγμα από την Εκκλησία, την ενορία, το σπίτι μας. Μας καλεί σε ένα δόσιμο αγάπης που εμπνέεται από την αγάπη που μας έδωσε πρώτα Εκείνος. Κάποιοι κλήθηκαν να τη ζήσουν από πολύ κοντά. Με καθημερινό έμπρακτο αγώνα, κόπο και πόνο ψυχής πρώτα, καλλιεργούν την πίστη στην Ομοούσιο Τριάδα σε μακρινά και άγνωστα σε εμάς μέρη. Είναι αυτοί που ζητούν τη βοήθειά μας για να συνεχίσουν απρόσκοπτα το έργο τους.

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέει ότι η ευχή του Ιησού Χριστού μπορεί να γίνεται και σε μας παρόλο που μέσα στον κόσμο που είμαστε, κάποιοι ισχυρίζονται ότι δεν είναι εφικτό προβάλλοντας για παράδειγμα τη δικαιολογία ότι έχουν οικογένεια οπότε δεν μπορούν να κάνουν προσευχή ή κάποιος ο οποίος δεν έχει γευτεί ποτέ μια εσωτερική πνευματική κατάσταση, ένα σκίρτημα, ένα δάκρυ να χύσει στο μάτι του, έχει μάθει μόνο τα τετριμμένα να λέει, όπως ένα «Πάτερ ημών» θεωρεί ότι αυτά δεν γίνονται για τους λαϊκούς – όμως είναι λάθος.

Πίσω από την Μεγάλη Επανάσταση του 1821 βρισκόταν ένας ολόκληρος λαός, ένα έθνος, το έθνος των Ελλήνων, που είχε προετοιμασθεί ψυχικά από τους Διδασκάλους του Γένους, από τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, από τους Νεομάρτυρες, από την Εκκλησία, που κράταγε αναμμένο το καντήλι της πίστεως, της ιστορίας, της ελευθερίας, της εθνικής συνειδήσεως.