Θυμάμαι την λαχτάρα με την οποία κατηφόριζα στο μονοπάτι, που οδηγούσε από τις Καρυές, το διοικητικό κέντρο της Αθωνικής Πολιτείας, στο Κελλί του Γέροντος Παϊσίου. Η γλυκιά προσδοκία της συναντήσεως με τον αληθινό αυτό άνθρωπο του Θεού πλημμύριζε την καρδιά μου και έδινε φτερά στα πόδια μου. Η αναμονή μπροστά στην εξώπορτα της αυλής του Κελλιού ήταν κατά περίπτωση μικρή ή μεγάλη...

"Ν": Συγκλονιστικό. Αυτός ο απλός αδελφός μας κάνει ό,τι θα έπρεπε να κάνουμε όλοι εμείς οι "συνειδητοποιημένοι" χριστιανοί και η ίδια η θεσμική Εκκλησία μας. Ευχόμαστε από καρδιάς (ανεξάρτητα από τη θρησκευτική πίστη του, που δεν τη γνωρίζουμε) ο Κύριος να τον κατατάξει με τους αγίους Του, όταν έρθει η ώρα της κοίμησής του. Κι αν δεν είναι, ή δεν γίνει ποτέ, ορθόδοξος χριστιανός, η ευθύνη είναι δική μας, που δεν τον καλέσαμε στο Περιβόλι του Κυρίου της Αλήθειας και της Αγάπης, του Ιησού Χριστού...

«Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων πατέρων ἡμῶν... ἐλέησον ἡμᾶς», εἶπε ὁ ἱερεὺς καὶ τελείωσε ἡ Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία. Προσκυνήσαμε τὶς εἰκόνες, πήραμε ἀντίδωρο καὶ βγήκαμε στὴν αὐλὴ τῆς Μονῆς, περιμένοντας νὰ κτυπήσει ἡ καμπάνα γιὰ τὴν Τράπεζα.
Ἤμασταν ἀρκετοὶ ἐπισκέπτες στὴ Μονὴ παρ' ὅλο ποὺ ἦταν ἀρχὴ ἀνοίξεως. Ὁ καιρὸς εἶχε μιά ἐλαφριὰ ψυχρὰ καὶ ἕναν πλούσιο ἥλιο...

Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη· οὐδὲ καίουσι λύχνον καὶ τιθέασιν αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλ’ ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καὶ λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ. Οὕτως λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσιν τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι ἀλλὰ πληρῶσαι...