Η ακόλουθη διήγησις που προέρχεται μάλλον από κάποια λιγότερο γνωστή παραλλαγή της συστηματικής συλλογής του Γεροντικού* σκοπό έχει να διδάξη πόσο μεγάλη είναι η φιλανθρωπία του Θεού και ότι κανένας αμαρτωλός δεν πρέπει να απελπίζεται, ακόμη κι αν νομίζη ότι έχει γίνει όμοιος στην αμαρτία με τον διάβολο...

Σε μια μικρή συνάθροιση με λαϊκούς, ένας ευλαβής νέος είπε στον Γέροντα Αρσένιο τον Σπηλαιώτη:
- Παππού, σε παρακαλώ να εύχεσαι και για μένα.
- Πώς σε λένε;
- Με λένε Ανδρέα.
- Εγώ να εύχομαι για τον Ανδρέα, αλλά για να πιάσει η δική μου προσευχή πρέπει να ενδιαφέρεται και να εύχεται και ο Ανδρέας για τον εαυτόν του...

Ὁ ταπεινός ἄνθρωπος, ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δέν ἐπιμένει στό δικό του, δέν θέλει νά γίνονται ὅλα ὅπως αὐτός σχεδίασε, ἀλλά ὑποχωρεῖ καί λέγει ὅτι, ἀφοῦ δέν μπορῶ νά κάνω κάτι περισσότερο, μᾶλλον τά ἔκανα θάλασσα μέχρι τώρα, ἄς τά ἀφήσω στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Ὄχι ἀδιαφορώντας ἀλλά ἔχοντας ἐμπιστοσύνη στό Θεό καί δίνοντας χῶρο σ’ Αὐτόν νά ἐργασθεῖ. Ὑποχωρώντας, λέγοντας, ἄς γίνει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Μέσα στη ζάλη του καλοκαιριού και την επιθυμία να από-δράσουμε από την καθημερινή μας ρουτίνα, τις φροντίδες, τις υποχρεώσεις τις απασχολήσεις μας πολλές φορές γεννιέται το ερώτημα αν οι «διακοπές» υπεισέρχονται και στη σχέση μας με το Θεό. Πολλοί από εμάς συνηθίζουν την περίοδο των διακοπών τους να διακόπτουν και την σχέση τους με την ζωή της Εκκλησίας. Δεν νηστεύουν, δεν εκκλησιάζονται, δεν κοινωνούν, δεν προσεύχονται. Άλλοι πάλι έχοντας διακόψει τις σχέσεις τους όλο τον χρόνο τις επανασυνδέουν κάποιες φορές σε συγκεκριμένες Μεγάλες Εορτές...