Κάποιος Χριστιανός βρέθηκε κάποτε σε ένα κύκλο προτεσταντών, οι οποίοι κατηγορούσαν την Παναγία και έλεγαν, ότι δεν είναι Αγία.
Ο Ορθόδοξος αισθάνθηκε πολύ άσχημα, αλλά δεν ήταν τόσο πνευματικά καταρτισμένος, ώστε να τους απαντήσει καταλλήλως. Προσευχήθηκε λοιπόν στο Θεό να τον βοηθήσει...

Τις τελευταίες ημέρες κάποια λόγια κάνουν το γύρο του διαδικτύου. Τα λόγια που απηύθυνε στο Χριστό ο χρυσός ολυμπιονίκης μας, Στέφανος Ντούσκος. Τα είχε δώσει όλα στην κωπηλασία. Στα τελευταία 500m δεν του είχαν μείνει πλέον δυνάμεις. Σχεδόν. Του είχε μείνει η σπουδαιότερη, η μεγαλύτερη δύναμη. Εκείνη της ψυχής, που ξεπερνώντας τα ανθρώπινα, γίνεται προσευχή.

«Σήκωσε αδελφέ μου, σήκωσε τους νοητούς οφθαλμούς της καρδιάς σου προς τον Θεό και ικέτευσέ Τον να την φλογίσει με την Θεία Αγάπη Του. Ταύτισε το θέλημά σου με το Θέλημα του Κυρίου. Σαν άλλος Βαρτίμαιος φώναξε κι εσύ πάλι και πάλι: "0Υἱὲ Δαυὶδ Ἰησοῦ, ἐλέησόν με" (Μάρκος 10. 47). Και όσο οι δαίμονες, με τα τεχνάσματα και τις παγίδες τους, προσπαθούν να εμποδίσουν την αναφορά σου προς τον Κύριο, εσύ "πολλῷ μᾶλλον κράζε· Υἱὲ Δαυῒδ, ἐλέησόν με" (Μάρκος 10. 48), δίδαξέ με να κάνω πάντοτε το Θέλημά Σου και να ανήκω μόνο σε Σένα!»

Μόλις δεις την Παναγία στα μάτια, ξεκλειδώνεσαι, ανοίγεσαι, βγάζεις την όποια μάσκα σου. Στέκεις αληθινός μπροστά της, παραδομένος, αφημένος, διαθέσιμος στο άγγιγμά της. Και γεμίζεις χαρά. Και μυρίζεις αρώματα που κυλούν από πάνω της και ζωντανεύουν τα σβησμένα μάτια σου. Και λες μόνο αλήθειες. Και θες μόνο να κλαις. Ένα κλάμα όμως τονωτικό, και όχι διάλυσης. Να ξεχύνεις τον καημό σου μπροστά της, να της λες τη μοναξιά σου, την ανασφάλειά σου, τους φόβους, τα όνειρά σου, τις ντροπές σου, τα μύρια θέματά σου. Όλα αυτά, διότι τη νιώθεις μάνα σου και ξέρεις ότι η αγκαλιά της έχει επιείκεια...