Του πλούσιου και του Λαζάρου
Ο πλούσιος της παραβολής αυτής (Λκ.16.19-31) είχε ζήσει μια άσκοπη, άδεια και ανόητη ζωή και όταν μπήκε στην αιωνιότητα ανακάλυψε ότι δεν είχε αποκομίσει τίποτα από τη γη· μέσα του είχε μία έρημο, ένα κενό. Γεμάτος φρίκη για το γεγονός ότι οι μόνοι άνθρωποι πάνω στη γη τους οποίους αγαπούσε ακολουθούσαν την ίδια πορεία και θα κατέληγαν στον ίδιο τόπο της απομόνωσης, στην κατάσταση εκείνη του εσωτερικού κενού, στρέφεται στον Αβραάμ με το αίτημα να σταλεί ένας μάρτυρας από την αιωνιότητα...

Ἀτένισε τόν ἀδελφόν σου μέ ἀγάπη καί οἰκτιρμούς καί βοήθησέ τον πρόθυμα. Εἶναι μέλος τοῦ Χριστοῦ καί δικό σου ‒«ἀλλήλων μέλη ἐσμέν» (Ἐφ. 4, 25)‒, εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Θεός τόν ἀγαπᾶ καί τόν ὑπολήπτεται ὅπως καί σένα.
Δέν δίνεις τίποτε τό ἀληθινά δικό σου. Δίνεις ὅ,τι ἀνήκει στόν Θεόν στά πενόμενα παιδιά τοῦ Θεοῦ.

Καὶ ἰδοὺ ἦλθεν ἀνὴρ ᾧ ὄνομα Ἰάειρος, καὶ οὗτος ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα καὶ αὕτη ἀπέθνῃσκεν. Ἐν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν. Καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ῥύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ’ οὐδενὸς θεραπευθῆναι, προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ῥύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς. Καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· Τίς ὁ ἁψάμενός μου;

Ο π. Γαβριήλ προσπαθούσε με κάθε τρόπο να αποτραβήξει τον κόσμο της Γεωργίας από την αμάθεια και την απιστία. Μετά το θάνατο του Στάλιν το 1953, οι νέοι ηγέτες της Σοβιετικής Ένωσης ξέσπασαν σε διάφορες βίαιες αντισταλινικές εκδηλώσεις. Τις τοπικιστικού χαρακτήρα διαδηλώσεις διαμαρτυρίας τις κατέπνιξε η σκληρότητα της νέας σοβιετικής ηγεσίας με κυριότερο θύμα τη γεωργιανή νεολαία. Στις 9 Μαρτίου 1956 χύθηκε πολύ αθώο αίμα, και οι Γεωργιανοί δεν πρόλαβαν καλά – καλά ούτε να θρηνήσουν τους πεθαμένους τους...