Όταν η ψυχή κατέχεται από την αγάπη του Θεού, τότε, ω, πως είναι όλα ευχάριστα, αγαπημένα και χαρούμενα. Αυτή η αγάπη όμως συνεπάγεται θλίψη· κι όσο βαθύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι κι η θλίψη.
Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με το λογισμό, και δεν έχασε ποτέ τη Χάρη, αλλά κι Αυτή είχε μεγάλες θλίψεις. Όταν στεκόταν δίπλα στο Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη Της απέραντη σαν τον ωκεανό κι οι πόνοι της ψυχής Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί κι η αγάπη Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη...

Ἡ προσευχὴ εἶναι πρόσφορο ζυμωμένο ἀπὸ δάκρυα καὶ καρδιά!
Γιὰ ποιό λόγο ὑπάρχει ὁ χρόνος;
Ποιό τὸ νόημα τοῦ χρόνου;

Μὰ γιὰ νὰ σαρκώσει τὴν αἰωνιότητα, διὰ τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ σὲ ἄνθρωπο.
Γιὰ νὰ ἐπιτελέσει τὴν θέωση τοῦ ἀνθρώπου, διὰ τοῦ Θεανθρώπου, καὶ διὰ μέσου τοῦ ἀνθρώπου τὴν θέωση τοῦ χρόνου καὶ τοῦ χώρου, δηλ. τοῦ κόσμου (Ρμ. 8, Ἐφ. 1 καὶ 4, Κολ. 2).

Αδελφοί και πατέρες, αν και περιστασιακά μιλήσαμε για το θάρρος, και ότι δεν πρέπει να πέφτουμε στην απόγνωση, σ αυτήν την κατήχηση θα αναπτύξουμε το θέμα εκτενέστερα, για να ενθαρρύνουμε τους αγωνιστές, ώστε να μην οπισθοχωρούν μπροστά σ ένα από τα σπουδαιότερα τεχνάσματα του πονηρού μας αντίπαλου.

ΘΡΟΝΟΥΣ και δόξα ζήτησαν από τον Κύριο δυο αγαπημένοι Του μαθητές. Κι Εκείνος τους πρόσφερε το ποτήρι Του (βλ. Μάρκ. 10:35-40).
Το ποτήρι του Χριστού είναι το μαρτύριο, τα παθήματα.
Το ποτήρι του Χριστού σ' εκείνους που το πίνουν χαρίζει εδώ στη γη την πρόγευση της ευλογημένης βασιλείας του Χριστού και ετοιμάζει στον ουρανό θρόνους αιώνιας δόξας.

Για την δύναμη και την αξία του θυμιάματος θα αναφερθούμε σε ένα γεγονός της Παλαιάς Διαθήκης που περιγράφεται στα κεφάλαια 16 και 17 των Αριθμών: Εκεί μέσα βλέπομαι την ανταρσία τριών ανδρών, του Κορρέ, του Δαθάν και του Αδαρών. Μαζί όμως μ’ αυτούς εστασίασαν και άλλοι 250 από τους Ισραηλίτας, ήσαν περισσότεροι από 1.000.000, που ήσαν άρχοντες και εκλεκτά μέλη των συνελεύσεων του λαού. Και η ανταρσία των τριών αυτών ανδρών, που παρέσυραν και τους άλλους, γιατί λέτε ήταν;

Η Εκκλησία μας κάθε χρόνο γιορτάζει, την Παρασκευή της Διακαινησίμου εβδομάδος, την εορτή της Ζωοδόχου ή Ζωηφόρου Πηγής. Η εορτή αυτή καθιερώθηκε ως εξής. Στη Κων/πολη, τον 5ο αιώνα, ανευρέθη υπό του βασιλέως Λέοντος Α΄ του Θρακός (457-474), του επικαλουμένου Μακέ(λ)λη, αγίασμα της Παναγίας, πλησίον του οποίου ο βασιλεύς έκτισε μεγαλοπρεπέστατο ναό αφιερωμένο στη Ζωοδόχο ή Ζωηφόρο Πηγή, δηλαδή την Παναγία μας.

Ἕξι αἰῶνες πρὶν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ κατέλθει στὰ κάτεργα, ὁ προφήτης Ἰωνᾶς ἔφευγε «ἀπὸ προσώπου Κυρίου». Ἔφευγε φοβισμένος, διστάζοντας ἢ μᾶλλον ἀρνούμενος νὰ ἐκτελέσει τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ. Ἡ φυγή του μὲ πλοῖο ποὺ κατευθυνόταν «εἰς Θαρσίς», κάπου στὴν Ἱσπανία, συναν­τάει τὴ μανιώδη ἀντίδραση τῆς θάλασσας καὶ ὁ Ἰωνᾶς καταλήγει στὴν κοιλιὰ ἑνὸς κήτους.