"Έξω αυτή η Γερόντισσα, να πούμε, δεν αναφέρω τ’ όνομά της. Καρκίνο, εγχειρήσεις, τούτο, εκείνο, αυτό κι όμως προσευχομένη είδε την Παναγία στο θρόνο της.
– Περάστε οι όσιοι, λέει. Όλοι οι όσιοι πέρασαν μπροστά σαν παρέλαση, στην Παναγία. Περάστε οι μεγαλομάρτυρες.
Αυτή καθότανε εκεί, Γερόντισσα ήταν, Ηγουμένη.
Και στο τέλος πήγε, έβαλε μετάνοια φίλησε το χέρι της Παναγίας, ήταν ένα βελούδο!

«Λέει κάποιος: "Αφού θα ξαναπέσω, γιατί να πάω να εξομολογηθώ; Ξέρω, ότι θα ξανακάνω πάλι τα ίδια..."
Αδελφέ μου, η αμαρτία είναι σαν την αρρώστια. Δεν αρρωσταίνεις μια φορά. Πολλές φορές αρρωσταίνεις και κάθε φορά που αρρωσταίνεις, πηγαίνεις στον ιατρό και παίρνεις τα φάρμακα που σου δίνει. Το ίδιο κάνε και για την ψυχή σου.

– Γέροντα, μαθαίνω για την ταλαιπωρία των δικών μου. Θα τελειώσουν ποτέ τα βάσανά τους;
– Κάνε υπομονή, αδελφή μου, και μη χάνεις την ελπίδα σου στον Θεό. Όπως κατάλαβα από όλες τις δοκιμασίες που περνούν οι δικοί σου, ο Θεός σας αγαπάει και επιτρέπει όλες αυτές τις δοκιμασίες, για ένα λαμπικάρισμα πνευματικό ολόκληρης της οικογένειας.

-Γέροντα, στενοχωριέμαι, όταν οι άλλοι δέν έχουν καλή γνώμη γιά μένα.
-Καλά πού μου το είπες! Άπό σήμερα θά κάνω ευχή οί άλλοι νά μήν έχουν ποτέ καλή γνώμη γιά σένα, γιατί αυτό σέ συμφέρει, καλό μου παιδί. Οικονομάει ό Θεός νά μας αδικήσουν οί άνθρωποι ή νά μας πουν καμμιά κουβέντα, γιά νά εξοφλήσουμε μερικές αμαρτίες μας ή γιά νά αποταμιεύσουμε κάτι στην άλλη ζωή.

Είπε γέρων: «σε όλη μου τη ζωή πάλεψα για να σώσω τον εαυτό μου από τον εαυτό μου». Αν το καλοσκεφτούμε θα δούμε τελικά πως ο μόνος μας εχθρός, ο μόνος που μπορεί να μας βλάψει είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
Τι ειρωνία! Όσο νωρίτερα όμως το αντιληφθούμε αυτό τόσο το καλύτερο γιατί έτσι θα γλιτώσουμε πολύ πόνο και ταλαιπωρία.

«Ὅσο καί ν’ ἀναζητᾶς ἀνάπαυσι καὶ παρηγοριὰ σ’ αὐτὸν τὸν πρόσκαιρο κόσμο δὲν θὰ τὴν βρῆς. Τὴν εἰρήνη καὶ τὴν παρηγοριὰ μπορεῖ νὰ τὴ δώση στὴν ψυχὴ μόνον ὁ Κύριος, μὲ τὴ χάρι Του, ὅπως ὁ ἴδιος εἶπε: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, Εἰρήνην τὴν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν» (Ἴω. 14. 27).
Σκέψου, ποῦ καὶ σὲ ποιὰ γήινη ἀπόλαυσι θὰ βρῆς τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἀνάπαυσι; Ποῦ θὰ βρῆς τὴν ἐσωτερικὴ γαλήνη καὶ τὴ μόνιμη χαρά;