Μιά δαι­μο­νι­σμέ­νη ο­μο­λο­γού­σε: “Ό­ταν ή­μουν 13 χρο­νών, έ­βο­σκα τα γε­λά­δια σε μιά ρε­μα­τιά και ε­κεί βλαστή­μη­σα τον Χρι­στό και τον αν­τί­χρι­στο και δαι­μο­νί­στη­κα, μπή­κε μέ­σα μου δαί­μο­νας. Α­πό τό­τε δεν είμαι κα­λά. Παν­τρεύ­τη­κα και με πή­γε ο άν­τρας μου στην Αγ­γλί­α, στην Γερ­μα­νί­α, σε ό­λους τους για­τρούς. Οι για­τροί δεν βρή­καν τί­πο­τα. Δεν ξέ­ρουν ό­τι έ­χω δαί­μο­να. Τώ­ρα, με έ­φε­ρε και σε σέ­να”.

Νηστεία σήμερα; Στην εποχή μας; Μα πού βρισκόμαστε;
Σε δεύτερη μοίρα δυστυχώς έχει υποβαθμισθεί στη συνείδηση πολλών Χριστιανών το σπουδαιότατο θέμα της νηστείας. Δίνοντας δήθεν σημασία σε πιο «πνευματικά» θέματα, και στο ελαφρά τη καρδία διατυμπανιζόμενο, ότι δεν βλάπτουν τα εισερχόμενα από το στόμα, αλλά τα εξερχόμενα από την καρδιά...

Χριστιανός σημαίνει μικρός Χριστός κι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Ἐσταυρωμένος, ἄρα χριστιανός εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ σταυροῦ. Γι᾿ αὐτό εἶναι ἀνάρμοστο καί ξένο στόν χριστιανό νά ἀναζητᾶ τίς εὐκολίες καί τήν ἀνάπαυση.
Ὁ Κύριός σου καρφώθηκε στό σταυρό κι ἐσύ ἐπιζητᾶς τήν ἄνεση καί ζῆς μέ πολυτέλεια;
Ἄν ἀγαπᾶς τόν Κύριό σου, πέθανε ὅπως Ἐκεῖνος.
Σταύρωνε τόν ἑαυτό σου, ἔστω κι ἄν δέν σέ σταυρώνει κανείς.
Καί σταυρός εἶναι ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῆς κακίας καί τῆς ζήλειας σου.

Τρία κορίτσια περπατούσαν κατά μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών, όταν ξαφνικά βρέθηκαν ανάμεσα σε δύο τρέχοντα τρένα. Τα τρένα πέρασαν σύριζα από μπροστά τους και ως εκ θαύματος δεν έπαθαν απολύτως τίποτα!
Λίγο πιο κάτω υπήρχαν 3 δαιμόνια, που δέχονταν την επίπληξη και την οργή των άλλων δαιμόνων.
– Καλά, γιατί δεν έσπρωξες το πρώτο κορίτσι στο τρένο; φώναζαν στο πρώτο δαιμόνιο. Η ψυχή της, θα ήταν τώρα δική μας!
– Δεν μπορούσα, απάντησε ο δαίμονας. Φορούσε ένα σταυρό!