«Μακάριοι οί πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γήν…»

Η πραότητα, ως χαρακτηριστικό, είναι προϊόν της ενέργειας του Αγίου Πνεύματος. Πηγή και ρί­ζα της είναι η ταπείνωση.

«O θυμός είναι κατά κάποιο τρόπο κάποια έξαψη και απότομο ξέσπασμα του πάθους, η οργή δε, είναι η μόνιμη λύπη και διαρκής ορμή προς την ανταπόδοση αυτών που επροκάλεσαν την αδικία, σαν να καλλιεργείται με ζέση η ψυχή προς την εκδίκηση».

Tο παρακάτω απόσπασμα όπως και το προηγούμενο, προέρχεται από την ομιλία του M. Bασιλείου σχετικά με το θυμό και την οργή «Kατά οργιζομένων»:

Μια φορά, ενώ ο Όσιος Παΐσιος προσευχόνταν στο κελί του πήγαν σ΄αυτόν ο Χριστός και δύο άγγελοι, όπως είχαν κάποτε πάει στον πατριάρχη Αβραάμ και του είπαν: “Χαίρε Παΐσιε, σήμερα πρέπει να μας φιλοξενήσεις”!

»Ο Παΐσιος τους δέχθηκε με χαρά, δεν ετοίμασε όμως φαγητά όπως ο Αβραάμ, αλλά έφερε νερό για να πλύνει τα πόδια Του. Και επειδή, όταν φιλοξενείς κάποιον δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα από το να του πλύνεις τα πόδια, ο Παΐσιος αυτό έκανε. Ο Χριστός του είπε: “Ειρήνη Σοι δούλε Μου»! και έφυγε.

Ο Θεός βρίσκεται παντού. Και σαν βρει καρδιά που δεν Του εναντιώνεται, καρδιά ταπεινή, μπαίνει μέσα της και τη γεμίζει χαρά. Τόση είναι η χαρά της καρδιάς που έχει μέσα της το Θεό, ώστε κολλάει πάνω Του και δεν θέλει ποτέ να Τον αποχωριστεί.
Σε καρδιά φουσκωμένη από εγωισμό δεν πλησιάζει ο Κύριος. Κι έτσι αυτή καταθλίβεται, μαραζώνει και σιγολιώνει, βυθισμένη στην άγνοια, τη λύπη και το σκοτάδι.
Όσο αμαρτωλοί κι αν είμαστε, μόλις στραφούμε με μετάνοια και πόθο προς τον Κύριο, η θύρα της καρδιάς μας ανοίγει σ’ Εκείνον.