Γράφει γιὰ τὴν μητέρα του Μόνικα ὁ ἱερὸς Αὐγουστίνος στὶς «Ἐξομολογήσεις» του:
«Ἡ μητέρα μου δὲν ἀγαποῦσε τὸ Θεὸ ἀπὸ ὑπακοὴ στοὺς γονεῖς της, μᾶλλον ὑπάκουε σ’ αὐτοὺς ἀπὸ ἀγάπη σ’ Ἐκεῖνον». «Ὁ Θεὸς τὴν εἶχε στολίσει μὲ ἐξωτερική, πιὸ πολὺ ἐσωτερικὴ ὀμορφιά, αὐτὴ πού τῆς ἔδινε τὴ χάρη ζωντανῆς μαρτυρίας τῆς ἀλήθειάς του…»
«Παντρεύτηκε τὸν εἰδωλολάτρη πατέρα μου, ἄνθρωπο ὀξύθυμο μὰ ἀγαθό, τοῦ ἀφοσιώθηκε σὰν στὸ Χριστό… Ἀντιμετώπισε μὲ σεβασμὸ τὴν ἄλλη πίστη του, δὲν ἐπέτρεψε νὰ γίνει τὸ θέμα αὐτὸ ἀφορμὴ φιλονικίας μεταξύ τους… Δὲν ἀντιδροῦσε μὲ λόγια ἢ ἔργα σὲ ὥρα ὀργῆς, ἀλλὰ τὴν κατάλληλη στιγμὴ μὲ ἀγάπη καὶ λεπτότητα ἐξηγοῦσε τὸ λάθος… Δὲν ἔλεγε οὔτε μετέφερε λόγο κακό, δὲν ὑποδαύλιζε διχόνοιες, ὑποβοηθοῦσε τὴ συμφιλίωση, τὴν εἰρήνη… Προσευχόταν νύχτα καὶ μέρα, ἐκκλησιαζόταν τακτικά, τιμοῦσε τοὺς λειτουργούς τῆς Ἐκκλησίας, πρόσεχε τὴν ἐλεημοσύνη… Κέρδισε ἔτσι γρήγορα τὴν ἀγάπη, τὴν τρυφερότητα, τὸ σεβασμὸ τοῦ πατρός μου καὶ τὸν ἴδιο στὴ χριστιανικὴ πίστη»!
«Αὐτὰ συνέβησαν γιατί εἶχε Ἐσένα ἐπιστήθιο φίλο καὶ διδάσκαλο στὸ σχολεῖο τῆς ψυχῆς» «τὸ πρῶτο δῶρο τοῦ Θεοῦ στὴ μητέρα μου, ὁ ἀρραβώνας τῆς δικῆς μου ἐπιστροφῆς, πού ὅμως ἐπρόκειτο νὰ ἀργήσει»!

«Ἡ μητέρα μᾶς ἀνάθρεψε γεννώντας μας μὲ ὠδίνες τοκετοῦ κάθε φορᾶ πού ἔβλεπε νὰ ξεμακραίνουμε ἀπὸ Σένα…»,
«Ἀπὸ τὴν τρυφερὴ ἡλικία εἶχα ἀκούσματα γιὰ τὴν αἰώνια ζωή. Ἡ μητέρα μὲ σφράγισε μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ τὴ στιγμὴ ποὺ μ’ ἔβγαλε ἀπ’ τὴν κοιλιά της. Μὲ πότισε τὴν Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ μητρικό της γάλα… Μικρὸ παιδὶ κι ἐγώ, πρὶν Σὲ γνωρίσω, σὲ Σένα εὕρισκα στήριγμα καὶ καταφυγὴ ὅταν μὲ μάλωναν οἱ γονεῖς ἢ οἱ δάσκαλοί μου…Ἀρρώστησα βαριὰ καὶ ζήτησα μὲ λαχτάρα νὰ βαφτιστῶ… Ἡ μητέρα μὲ μύησε στὸ Μυστήριο τῆς λυτρώσεως, μοῦ ἔμαθε τὴν ὁμολογία ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀπαγγείλω… Καλυτέρεψε ὅμως ἡ ὑγεία μου κι ἀνέβαλα τὴ βάφτισή μου. Νικήθηκα ἀπὸ τὴν ἰδέα πῶς θὰ ξαναπέσω στὴν ἁμαρτία… Ἢ μήπως καὶ πῆρα αὐτὴ τὴν ἀπόφαση γιὰ νὰ εἶμαι ἐλεύθερος νὰ τὴν ἀπολαύσω»!

«Ἴσως τὸ ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ δώσει στὴν ἁγνὴ καρδιὰ τῆς μητέρας μου τὴ χαρὰ νὰ κυοφορήσει μακροχρόνια κι ἐπώδυνα τὴ σωτηρία μου»!

Ἀφέθηκα γρήγορα νὰ γίνω ἕρμαιο φοβερῶν παθῶν καὶ ἡδονῶν… «Ἡ μητέρα μου, αὐτὴ ἡ ταπεινὴ δούλη τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἡ καρδιὰ της ἦταν ἐκκλησία, ἀληθινὴ κατοικία τοῦ Κυρίου, ἀγωνιᾶ, τρομάζει μὲ τὸ δρόμο ποῦ πῆρα… Μὲ συμβουλεύει… μὰ δὲ δίνω τὴν παραμικρὴ προσοχή… Θεωρῶ τὶς συμβουλὲς της ἁπλοϊκὲς γυναικεῖες παραινέσεις»!

«Ἡ μητέρα μου ἔχυνε γιὰ ἐμένα περισσότερα δάκρυα ἀπὸ ὅσα χύνουν οἱ μητέρες ἐπάνω στὰ νεκρὰ τέκνα τους. Μὲ τὴν θέρμη τῆς πίστης, ἡ ὁποία τῆς χάριζε ἡ μεγάλη της εὐσέβεια, μὲ ἔβλεπε ἠθικῶς νεκρό. Καὶ Σὺ Κύριε εἰσάκουσες τὴν δέησή της καὶ δὲν περιφρόνησες τὰ δάκρυά της, μὲ τὰ ὁποῖα πότισε τὸ ἔδαφος, παντοῦ ὅπου προσευχόταν. Οἱ πόνοι της νὰ μὲ ἀναγεννήσει διὰ τοῦ Πνεύματος ἦταν σκληρότεροι ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ὁποίου ὑπέφερε νὰ μὲ γεννήσει διὰ τῆς σαρκός». Αὑτή τὴν ξανάφερε κοντά μου καὶ μὲ μήνυμα θεϊκό, παράθυρο ἐλπίδας»!

Παράθυρο ἐλπίδας ἀπὸ ἕνα ὄνειρο, ὅπου νεανίας γοητευτικός, παρότι τὴν ἔβλεπε σὲ τόση θλίψη, χαμογελοῦσε καὶ τῆς ἔλεγε: «Ἠρέμησε, κοίταξε καὶ δές, ὅπου στέκεσαι ἐσύ, στέκεται καὶ ὁ γιὸς σου»! Καὶ κοίταξε καὶ βεβαιώθηκε, ἦταν ἀλήθεια. «Καὶ εἶχε τὴ δύναμη νὰ ζεῖ τὸ ὄνειρο σὰν τὴ χαρὰ τῆς δικῆς μου ἐπιστροφῆς, ποῦ θὰ ἀργοῦσε πολὺ ἀκόμα! Γιατί στὰ ἐννιὰ χρόνια πού ἀκολούθησαν κυλίστηκα σὲ βόρβορου βάραθρα, βυθίστηκα σὲ ἄβυσσο ψεύδους. Πάλευα βέβαια νὰ βγῶ, ἀλλὰ βουλίαζα πιὸ βαθιὰ ἀκόμα»! Τὸ εὐτύχημα ὅμως εἶναι, «ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ἡ εὐσεβὴς καὶ ἐγκρατὴς χήρα μητέρα μου τρέφεται μὲ τὴν ἐλπίδα τοῦ ὀνείρου της! “Ὅτι δὲν σταματᾶ τοὺς ποταμοὺς τῶν δακρύων, τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας στὶς ἀτέλειωτες ὧρες τῶν προσευχῶν της γιὰ μένα»!

Ὁ σοφὸς Ἐπίσκοπος τῆς Καρθαγενης, δὲ δεχόταν νὰ τοῦ μιλήσει παρὰ τὶς θερμὲς παρακλήσεις τῆς μητέρας του. «Εἶναι ἰσχυρογνώμων, ἐγωιστής, πνεύμα ἀντιλογίας, παθιασμένος αἰρετικός. Ἀσ’ τον ἐλεύθερο, τῆς εἴχε πεῖ, ἀλλά μή σταματήσεις τίς προσευχες σου, κάποτε θά καταλαβει»! Ἐκείνη ἐπέμενε νὰ παρακαλεῖ καὶ αὐτὸς τῆς εἶπε: «Πήγαινε στην εἰρήνη τοῦ Θεοῦ. Καί πίστεψε αὐτό πού θα σοῦ πῶ, ὁ Θεός δέν θά ἀφήσει νά χαθεί ἕνα παιδί τόσων δακρύων»!

Τὴν νύχτα τοῦ Πάσχα στὶς 25 Ἀπριλίου τοῦ 387 μ.Χ., ὁ Αὐγουστίνος βαπτίσθηκε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀμβρόσιο, Ἐπίσκοπο Μεδιολάνων καὶ ἡ Ἁγία ἦταν παροῦσα στὴν βάπτιση τοῦ υἱοῦ της.
Καὶ ἡ μητέρα εὐχαριστοῦσε τὸ Θεό: «Μοῦ ἔδωσε ὅ,τι τοῦ ζητήσαμε τό παραπάνω»! «Ὥρα νά φύγω πιά ἀπό αὐτόν ἐδώ τόν κόσμο».

https://iconandlight.wordpress.com/