Μιά πλημμύρα ἀπό παλαιοδιαθηκικά ἀναγνώσματα κατακλύζουν τήν πρωινή ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Σαββάτου.
Μιά αὔρα θεόπνευστη, παρηγορητική ἀπό τά ἐσώτατα τῆς Γραφῆς, πνέει δυνατά καί στεγνώνει τά δάκρυα τῶν πιστῶν πού ἔζησαν συγκλονισμένοι τήν ὑπέρτατη θυσία τοῦ Κυρίου καί τή θεόσωμη ταφή του.

Στό λυκαυγές τῆς λαμπροφόρου ἡμέρας τῆς Ἀναστάσεως οἱ θεηγόροι προφῆτες ἀκούγονται τώρα νά ἐπαναλαμβάνουν θριαμβευτικά τά μελλούμενα τῆς προχριστιανικῆς ἐποχῆς τους, πού ἔγιναν παρόντα καί ἐπιβεβαιώνουν τά μέλλοντα:
«Φωτίζου, φωτίζου, Ἱερουσαλήμ, ἥκει γάρ σου τό φῶς, καί ἡ δόξα Κυρίου ἐπί σέ ἀνατέταλκε» (ἀνάγνωσμα β΄-῾Ησαΐου ξ/ 1).
Τώρα τό Μέγα Σάββατο τό ὑπερευλογημένο, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Νέα Ἱερουσαλήμ, ξυπνᾶ στό φῶς μιᾶς νέας ἡμέρας, πού ἡ λάμψη της ξεπερνᾶ τό φῶς πού ξεχύθηκε μέ τή δημιουργική προσταγή τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀκούγεται ἀπό τό ἱερό βιβλίο τῆς Γενέσεως:
«Γενηθήτω φῶς καί ἐγένετο φῶς. Καί εἶδεν ὁ Θεός τό φῶς, ὅτι καλόν» (Ἀνάγνωσμα α΄-Γεν. α/ 3).
Ἀπό τό βιβλίο τῆς Ἐξόδου, τό πρόβατο πού μέ τό αἷμα του ἔβαψαν τίς πόρτες τους οἱ Ἰσραηλίτες καί διασώθηκαν τά παιδιά τους τή νύχτα τῆς μεγάλης σφαγῆς τῶν πρωτοτόκων τῆς Αἰγύπτου, σταθερά παραπέμπει στό Ἐσφαγμένο Ἀρνίο. «Πάσχα ἐστί Κυρίῳ» (Ἀνάγνωσμα γ΄-Ἐξ. ιβ/ 1-11).

Οἱ τύποι καί οἱ προτυπώσεις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὁλοένα καί ξεδιπλώνονται ἀποκαλυπτικά στά ἔκθαμβα ἀπό συγκίνηση μάτια τῶν πιστῶν, πού δέ χορταίνουν ν’ ἀτενίζουν τό πέλαγος τῆς θείας οἰκονομίας.
Ἐπιβλητική θέση στά πρωινά ἀναγνώσματα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου κατέχει τό συναρπαστικό ἀνάγνωσμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ προφήτη Ἰωνᾶ. Ἡ τριήμερη παραμονή τοῦ προφήτη στήν κοιλία τοῦ κήτους καί ἡ θαυμαστή διάσωσή του εἶναι μιά σαφής προεικόνιση τῆς τριημέρου ταφῆς τοῦ Κυρίου καί τῆς ἐνδόξου Ἀναστάσεώς Του (Ἀνάγνωσμα δ΄– Ἰωνᾶ α/- δ/).

Ἡ κορύφωση τοῦ θάμβους πού ἐκπέμπουν τά ἱερά ἀναγνώσματα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης βγαίνει ἀπό τό καμίνι τῆς τιμωρίας τῶν τριῶν Παίδων. Ἡ ἀπροσκύνητη συνείδηση τῶν δικαίων τοῦ Θεοῦ τσακίζει τήν ἀλαζονεία τῆς εἰδωλολατρίας καί τοῦ ψεύδους καί προδιαγράφει τό μυστήριο τῆς σωτηρίας μας:
«Εὐλογητός εἶ, Κύριε, ὁ Θεός τῶν πατέρων ἡμῶν, καί αἰνετός καί ὑπερυψούμενος εἰς τούς αἰῶνας» (Ἀνάγνωσμα ιε/- Δανιήλ γ΄).

Ἡ δοξολογία ἀναβλύζει αὐθόρμητα, ὁρμητικά, καταιγιστικά. Ἕνα συμπαντικό πανηγύρι ἐμψύχων καί ἀψύχων, ἕνα πληθωρικό τραγούδι εὐγνωμοσύνης στόνεὐεργέτη τῶν ὅλων Θεό:
«Τόν Κύριον ὑμνοῦμεν καί δοξολογοῦμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας».

Οἱ θεόσοφοι Πατέρες, «οἱ τά πάντα καλῶς διαταξάμενοι», μέ τήν παράθεση δεκαπέντε ἀναγνωσμάτων* ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη στήν πρωινή ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, θέλουν νά καταδείξουν στούς πιστούς ὅτι ἀπό τό «ἐν ἀρχῇ» τῆς δημιουργίας ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς ἀποκαλύπτει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο, πού κορυφώνεται στή θυσία τοῦ Σταυροῦ καί ἐπισφραγίζεται μέ τήν Ἀνάσταση.

Γι’ αὐτό ἡ βιωματική συμμετοχή μας στίς ἱερές ἀκολουθίες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας μπορεῖ νά γίνει γιά μᾶς μιά ζωογόνα μετάγγιση αἵματος καί πνεύματος γιά μιά ὑγιή πνευματική πορεία ὥς τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ.
* Γιά λόγους «οἰκονομίας» στούς ἐνοριακούς ναούς αὐτά περιορίστηκαν μόνο σέ 3 χαρακτηριστικά: Τῆς Γενέσεως (α/ 1-13), τῆς προφητείας Ἰωνᾶ (κεφ. α/-δ/), τῆς προφητείας Δανιήλ (κεφ. γ/).

Περιοδικό "Η Δράσις μας", Τεῦχος 478 - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2010