Δε θυμάμαι ποιος πρωτοταίριαξε τα τρία μου δάχτυλα και έκαμε πάνω μου το σημείο του Σταυρού. Ασφαλώς ή μάνα. Θυμάμαι όμως, τις μακριές χειμωνιάτικες νύχτες όταν σφάλιζαν τα ματόκλαδα, προτού τελειώσει το παραμύθι, η μάνα μας σταύρωνε, πριν μας σηκώσει αγκαλιά, για να μας αποθέσει στο άρμα του ονείρου. Και η φωνή της γιαγιάς ηχεί ακόμη• σταύρωσε το, νύφη.

Όλα τα σταύρωναν οι παλαιοί. Το ψωμί, το νερό και το φόρεμα• Τον αέρα να κοπάσει, τον ήλιο να ξαναβγεί, το κακό να φύγει, όλα, μα όλα.

Μια μέρα βρήκα στο χώμα ένα μικρό σταυρουδάκι από κείνα τα μπρούντζινα, τα βαπτιστικά. —Παππού, να ένας ψεύτικος σταυρός, είπα. —Σταυρός και ψεύτικος, απάντησε, δεν υπάρχει.

Αργότερα, όταν έμαθα την ιερή ιστορία του Χριστού και τον είδα στην εκκλησία Εσταυρωμένο άνοιξα δύο πελώρια μάτια και ρωτούσα, γιατί; Τα 'βαλα με τούς Ιουδαίους τούς κακούς. Γιατί τον σταύρωσαν; Πώς μπόρεσαν; Οι κακούργοι!

Θυμάμαι ακόμη, μεγάλη Παρασκευή πρωί ή γιαγιά μας βουτούσε ένα κομμάτι ψωμί-σαν αντίδωρο- στο ξύδι και μάς το 'δινε να το φάμε, πρώτο-πρώτο ...γιατί ό Χριστός μας σήμερα, ήπιε μόνο ξύδι. Κι όταν χτυπούσε Νταν... ντάν... πένθιμα ή καμπάνα είναι ό χτύπος απ' τα καρφιά έλεγε, κι έκλαιγε• πάντα έκλαιγε εκείνη.

Κάποτε είδα μια γυναίκα, πού μέσα σε πόνους φρικτούς φώναξε. Χριστέ μου, πώς τον άντεξες τον Γολγοθά. "Ω! δάκρυα, ώ ατέλειωτοι πόνοι του κόσμου! Τίποτε ό,τι πάσχει ή ό,τι δίνει ό άνθρωπος με καρδιά αγαθή, τίποτε δεν πάει χαμένο.

—Τα της Μαρίας δάκρυα ου μάτην χείνται — (δε χύνονται μάταια)

Μεγάλωσα, είδα, έμαθα, άκουσα πολλά. Θαύματα και θαυμάσια του Σταυρού• —πώς ή θάλασσα έγινε στεριά•

—ό Ιορδάνης γυρίζει μέχρι σήμερα πίσω• —πώς το λιοντάρι έγινε αρνί• —και το ξερό κλαδί άνθισε• —πώς ό ληστής μπήκε πρώτος στον Παράδεισο• —ότι ό πιο άσημος, ό απειροελάχιστος ανθρωπάκος στον μεγάλο μας πλανήτη γίνεται απεριόριστα δυνατός, αν πάει με το σταυρό στο χέρι.

Εκατομμύρια Τον αγάπησαν και Τον μίσησαν. Εκατομμύρια Τον αγαπούν και Τον μισούν ακόμη,έτσι όπως το είπε ό Συμεών• ...σημείον αντιλεγόμενον. Κι ακόμη, οι πάντες και παντού Τον ψάχνουν ναι, κι ας αλλάζουν δρόμο, όταν Τον βλέπουν.

Μυστήριο το κυνήγι σου, Θεέ μου. Στην Άγια Πόλη, την Ιερουσαλήμ φορές προσκύνησα στο Φρικτό Γολγοθά.

Τί άρρητη ευωδία πού αναβλύζει απ' το σημείο του Σταυρού! Μυριάκις ένοιωσα τη Σταυρωμένη Αγάπη. Τί μένει;

Για σένα, για μένα, για όλους μας, τί μένει;

'Άκου πώς το σφυρίζει ό άνεμος• Με-τά-νοι-α. 'Άκου τον ήλιο πού το σιγοτραγουδάει• Ά-γά-πη.

Εσταυρωμένη Αγάπη... Είμαστε πάντα οι ίδιοι και κοιμόμαστε. Ξύπνα μας, σώσε μας δωρεάν.

E.K.

Από το περιοδικό η "Δράσις μας", Απρίλιος 2008