Κάποτε, ό Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι βγήκε στόν άπογευματινό του περίπατο. Ένώ ή ήμέρα έφθανε στό σούρουπο, ένας ζητιάνος άπλωσε τό χέρι καί ζητούσε βοήθεια!
Ό Ντοστογιέφσκι ψάχνει τίς τσέπες του νά βρεί κανένα κέρμα, άλλά δέν βρίσκει τίποτα! Ό μεγάλος αύτός συγγραφέας πάνω στήν άμηχανία του, έσκυψε, φίλησε τό χέρι τού ζητιάνου καί ψιθύρισε: "Συγχώρα με, καλέ μου άνθρωπε, γιατί αύτή τή στιγμή δέν έχω τίποτα νά σοῦ προσφέρω!".

Καί ό γέρο ζητιάνος άπαντά:
"Εύχαριστώ πολύ. Τό πήρα! Αύτό πού μού έδωσες, δέν μπορούσα νά τό βρώ άλλού. Τό νόμισμα τής καλοσύνης σπάνια τό βρίσκω...!".