Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Σ' ένα απ' τα κείμενα των Αγίων Γραφών αναφέρεται ότι ο κόσμος είχε παλιώσει σαν ρούχο, είχε παρακμάσει κατά την διάρκεια των αιώνων, από τότε που ο άνθρωπος έχασε την επαφή του με τον Θεό, και η σχέση μεταξύ Θεού και ανθρώπου είχε εξασθενήσει.
Και ο Άγιος Παύλος λέει ότι όλη η κτίση προσμένει με λαχτάρα την αποκάλυψη των τέκνων του Θεού, προσμένει με λαχτάρα την στιγμή εκείνη που ο άνθρωπος θα γίνει ξανά Άνθρωπος μέσα στην πληρότητά του, μέσα σ' όλη την ωραιότητα που έχει η δόξα της κλήσης του.

Και την ημέρα που γιορτάζουμε την Γέννηση του Χριστού, την Ενανθρώπηση του Υιού του Θεού, μπορούμε να διακρίνουμε ότι η αρχή μιας νέας εποχής έφθασε. Ότι αυτός ο κόσμος έφθασε σε κάποιο τέλος, ένας κόσμος που είχε γεράσει καθώς, στην κατάσταση που ήταν -ο Θεός βρισκόταν μακριά του- ένας θεός πια τεράστιος, εμπνέοντας φόβο, αλλά και απόμακρος. Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΘ’ ΗΜΩΝ. Αυτό είναι το νόημα της λέξης «Εμμανουήλ». Ο Θεός είναι μαζί μας και ο κόσμος δεν είναι πια ο ίδιος. Ζούμε σ' ένα κόσμο μέσα στον οποίο ο Θεός έχει έλθει, μέσα στον οποίο Αυτός είναι η ζώσα δύναμη, η έμπνευση, η Ζωή η ίδια. Μόλις ήλθε η ίδια η Αιωνιότητα. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, στο Βιβλίο της Αποκάλυψης μιλώντας για τον Χριστό ως το Τέλος, χρησιμοποιεί στα Ελληνικά, όχι το ουδέτερο γένος, που θα ήταν και το σωστό, αλλά το αρσενικό.

Γιατί «Το Τέλος» δεν είναι μία στιγμή μέσα στον χρόνο, το τέλος δεν είναι κάτι που συμβαίνει, αλλά Κάποιος που έρχεται.
Ναι, περιμένουμε την ημέρα κατά την οποία ο Θεός θα έλθει εν δόξη, την ημέρα που όλη η ιστορία θα φτάσει στο τέλος της, όταν τα πάντα θα ανακεφαλαιωθούν, όταν ο Θεός θα είναι τα πάντα εν πάσιν. Αλλά τώρα ο Θεός είναι ήδη ανάμεσα μας. Ήδη τώρα έχουμε μία άποψη του τι είναι ο άνθρωπος ως προορισμός και τι μπορεί να γίνει ως συμμετοχή στην ζωή Του. Αλλά αυτό είναι μία δωρεά -ο Θεός δίδει την αγάπη Του, ο Θεός δίδει τον εαυτό Του- όχι μόνο στα Τίμια Δώρα της Θείας Κοινωνίας, αλλά και μ' όλους τους δυνατούς τρόπους είναι έτοιμος να μπει στην ζωή μας, να γεμίσει τις καρδιές μας, να ενθρονιστεί στον νου μας, να γίνει το θέλημα μέσα στο θέλημα μας. Αλλά για να το κάνει, για να Του επιτρέψουμε να το κάνει, πρέπει να του προσφέρουμε τον εαυτό μας, πρέπει να απαντήσουμε στην αγάπη με αγάπη, στην πίστη -την πίστη που ο Θεός έχει σ' εμάς- με πίστη, μία πίστη η οποία είναι εμπιστοσύνη και αφοσίωση σ' Αυτόν.

Και τότε, εμείς, ο καθένας μας χωριστά και όλοι μαζί εν σώματι, θα γίνουμε Βασιλεία του Θεού ερχόμενη εν δυνάμει, η αφετηρία της ολοκλήρωσης του χρόνου, η αφετηρία της ένδοξης νίκης.
Δεν είναι αυτό κάτι για το οποίο αξίζει να αγωνιστούμε; Δεν αξίζει να αποτραβηχτούμε απ' οτιδήποτε μας χωρίζει από την ίδια την αιωνιότητα μας, απ' οτιδήποτε μας χωρίζει τον ένα από τον άλλον, από τον Θεό, και να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να γίνουμε νέες δημιουργίες;

Λοιπόν, τώρα που η αρχή έφθασε, και κατά κάποιο τρόπο το τέλος είναι ήδη ανάμεσα μας, ας κάνουμε τούτο. Ας υπερβούμε ότι είναι ανάξιο του εαυτού μας και ας επιτρέψουμε στον Θεό να μεταμορφώσει νικηφόρα την ζωή μας.
Δόξα τω Θεώ για την αγάπη Του! Δόξα τω Θεώ για την εμπιστοσύνη που έχει Αυτός σ’ εμάς και για την ελπίδα που έφερε μέσα μας. Αμήν.

Του Μητροπολίτου Αντωνίου του Σουρόζ, Μετάφραση Νίκου και Λένας Γκουράρου
Χριστούγεννα 2007, ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ.