Οἱ ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις τοῦ Ἱ.Ν. Ἁγίου Ἐλευθερίου - ὁδοῦ Ἀχαρνῶν ἄρχισαν καὶ σήμερα μὲ τὸν Ἑσπερινό. Στὴν συνέχεια τελέσθηκε Ἱερὰ Παράκληση στὴν Παναγία τὴν Ἐγκυμονοῦσα, ὅπου ἔψαλε ὁ Γυναικεῖος Βυζαντινὸς Χορὸς ὑπὸ τὴν δ/νση τῆς κ. Μύριαμ Μαρίνου-Παππᾶ, καθηγήτριας τοῦ Μουσικοῦ Σχολείου Ἰλίου.



Ἀκολούθησε ἡ ὁμιλία τῆς ἡμέρας ἀπὸ τὸν Αἰδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Σπυρίδωνα Βασιλάκο, Προϊστάμενο τοῦ Ἱεροῦ Προσκυνηματικοῦ Ναοῦ Ἁγίου Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ Θηβῶν καὶ Ὑπευθύνου τοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ Βοιωτικὴ Ἐκκλησία FM 99,2 μὲ θέμα «Πνευματικὴ λεβεντιὰ καὶ ψυχικὴ ἀρχοντιά».

Καλωσορίζοντας τὸν π. Σπυρίδωνα Βασιλάκο ὁ Προϊστάμενος τοῦ Ναοῦ, Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεμιστοκλῆς Χριστοδούλου, καὶ παρουσιάζοντάς τον στὸ ἀκροατήριο εἶπε ὅτι πρόκειται γιὰ ἀγωνιστὴ κληρικό, ποὺ ἀγωνιζεται ἀπὸ τὸ μετερίζι τῆς Νεότητος. Εἶναι δεινὸς ὁμιλητὴς καὶ ἐκδαπανᾶται στὸ νὰ ὀρθοτομῆ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας.



Ὁ π. Σπυρίδων εὐχαρίστησε τὸν π. Θεμιστοκλῆ καὶ ὅλους τοὺς πατέρες τοῦ Ναοῦ γιὰ τὴν πρόσκληση καὶ πέρασε στὴν ἀνάπτυξη τοῦ θέματός του. Ἐξήγησε ὅτι τὸ συγκεκριμένο θέμα, τῆς ἀρχοντιᾶς καὶ τῆς λεβεντιᾶς, τὸ ἐπέλεξε, γιατὶ εἶναι κάτι ποὺ μᾶς λείπει, διότι δὲν ἔχουμε βρεῖ τὴν πηγὴ τῆς ἀρχοντιᾶς καὶ τῆς λεβεντιᾶς, ποὺ εἶναι ἡ ψυχή μας. Καὶ παρατήρησε ὅτι ἐνῶ κάνουμε πολλὰ πράγματα τὴν ψυχή μας δὲν τὴν βρήκαμε. Μέσα στὴν Ἐκκλησία ὁ πνευματικὸς ἀγώνας εἶναι ἀρχικὰ γιὰ νὰ βροῦμε τὴν ψυχή μας. Ὅταν βροῦμε τὴν ψυχή μας, θὰ βροῦμε καὶ τὸν ἄνθρωπο ποὺ χάσαμε, γιατὶ μόνο τότε μποροῦμε πραγματικὰ νὰ συναντήσουμε τὸν ἴδιο τὸν Θεό μας.



Σὲ ἄλλη ἀποστροφὴ τοῦ λόγου του τόνισε ὅτι σήμερα, ἐνῶ κάνουμε καὶ ζοῦμε πολλὰ πράγματα, δὲν ἔχουμε ψυχή, ὁπότε ὅ,τι κι ἄν κάνουμε εἶναι ψυχρό, ἄψυχο. Δὲν ἔχουμε κάνει τὴν ἐργασία ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήση στὴν ψυχή μας. Ὅτι δὲν ἔχουμε συναντήσει τὴν ψυχή μας τὸ καταλαβαίνουμε ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν πονᾶμε, δὲν πάσχουμε, ἡ ψυχὴ δὲν ἐνεργεῖ, δὲν κινεῖται. Πολλὲς φορὲς ἡ πηγὴ γιὰ νὰ κάνουμε κάτι εἶναι ὁ ἐγωισμός μας καὶ ὄχι ἡ ψυχἠ μας. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως ποὺ ἔχει χριστοποιηθῆ, τὴν ψυχή του, τὸν χρόνο του, τὴν ζωή του καὶ τὸ μυαλό του τὰ μοιράζει ὅλα, γι’ αὐτὸ καὶ τὰ ἔχει ὅλα. Ἀντίθετα ἐμεῖς τὰ κρατᾶμε ὅλα καὶ γι’ αύτὸ τὰ χάνουμε ὅλα.

Οἱ Ἅγιοι πρὶν μιλήσουν στὸν Θεὸ μιλοῦσαν στὴν ψυχή τους, γιατὶ τὴν εἶχαν βρεῖ. Ἡ προσευχὴ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, φώτισόν μου τὸ σκότος, δείχνει ὅτι εἶχαν βρεῖ τὴν ψυχή τους, βρῆκαν τὰ ὅποια σκοτάδια της καὶ κραύγαζαν μὲ τὴν καρδιά τους, ἔβγαζαν τὴν ψυχή τους καὶ τὴν ἔδιναν στὸν Χριστό. Ὅποιος ἔχει βρεῖ τὴν ψυχή του δὲν κάνει προσευχή, εἶναι προσευχή.



Συνήθως δὲν μπαίνουμε στὴν ψυχή μας γιατὶ εἶναι ἡ φλεγόμενη βάτος μας. Κι ἐμεῖς δὲν θέλουμε νὰ βγάλουμε τὰ ὑποδήματά μας ποὺ ἔχουν πατήσει ὁπουδήποτε καὶ νὰ ταπεινωθοῦμε. Ἄν σκύψουμε πάνω ἀπὸ τὴν ψυχή μας, θὰ δοῦμε τὴν αἰωνιότητά μας καὶ πόσο πολύτιμη εἶναι αὐτὴ ἡ ψυχή. Ἀλλὰ μένουμε στὴν προσωρινότητά μας καὶ τρεφόμαστε μ’ αὐτὴν κι ἔχουμε τὴν γεύση τοῦ θανάτου καὶ μένουμε σ΄αὐτὴ τὴν γεύση. Οὔτε καὶ τὰ τραύματα τῆς ψυχῆς μας ἔχουμε δεῖ. Ἄν τὰ βλέπαμε, θὰ θέλαμε νὰ τὰ θεραπεύσουμε. Ἀλλὰ αὐτὸ γίνεται μόνο ἄν βροῦμε τὴν ψυχή μας.

Μένοντας ἡ ψυχὴ τραυματισμένη, πονεμένη, δὲν ξέρουμε νὰ κάνουμε σωστὴ σχέση μὲ τὸν ἄλλον, ἐπειδὴ δὲν μποροῦμε νὰ τον δοῦμε καθαρά. Σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση ὄντας, πρέπει νὰ κάνουμε κάτι, νὰ ζητήσουμε λίγο ἀπὸ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ. Αὐτὲς οἱ πληγές, αὐτὸ τὸ σκοτάδι τῆς ψυχῆς γέννησαν τὸ «ἐλέησόν με». Ὁ ὡραιότερος τοκετὸς ποὺ ἔχει κάνει ἡ ψυχή.



Στὴν ψυχή του ὁ ἄνθρωπος μπαίνει μόνο μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν δρόσο τοῦ Πνεύματος. Τὸ πιὸ ἰσχυρὸ ὅπλο στὸν κόσμο εἶναι μιὰ ψυχὴ ποὺ φλέγεται. Ὑπ’ αὐτὴν τὴν ἔννοια εἴμαστε ὅλοι ἄοπλοι.

Στὴν συνέχεια ἔφερε παραδείγματα ἀνθρώπων ποὺ εἶχαν τὴν ἀρχοντιὰ τῆς ψυχῆς καὶ ἔδωσε τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἔχει ἀρχοντιά καὶ λεβεντιά. Συγκεκριμένα ἀνέφερε ὅτι: ὅταν ἔχης ψυχή, ἔχεις λεπτότητα, ὅταν ἔχης λεπτότητα, ἔχεις καὶ εὐγένεια κι ὅταν ἔχης ὅλα αὐτά, ἔχεις ἀρχοντιά, εἶσαι λεβέντης. Ὁ λεπτὸς ἄνθρωπος δὲν κατακρίνει καὶ δὲν καταδικάζει, σκεπάζει, δὲν διαπομπεύει. Ἄν ἔχης ψυχή, ἡ ψυχή σου θὰ γίνη καὶ τροφὴ γιὰ τὸν ἄλλον, καὶ νερὸ γιὰ τὸν ἀλλον καὶ παράδεισος γιὰ τὸν ἄλλον καὶ παρηγοριὰ γιὰ τὸν ἀλλον καὶ θεραπεία γιὰ τὸν ἄλλον καὶ στέγη γιὰ τὸν ἄλλον.



Τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι ὁ τρόπος γιὰ νὰ βρῆ ὁ ἄνθρωπος τὴν ψυχή του καὶ νὰ τὴν γεμίση μὲ Θεό. Κι ὅταν γίνη αὐτό, τότε ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἄρχοντας καὶ ἡ ζωή του εἶναι ἀρχοντιά.



Τέλος εὐχήθηκε νὰ ζήσουμε αύτὴ τὴν ἀρχοντιά νὰ γνωρίσουμε τὴν ψυχή μας, νὰ τὴν δώσουμε στὸν Χριστὸ καὶ νὰ βιώσουμε αὐτὴ τὴν ἀρχοντιά. Ἄλλωστε γιὰ τὸν Χριστὸ εἴμαστε ἄρχοντες. Ἄς μὴ γίνουμε κάτι ἄλλο ἐμεῖς μὲ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς μας.

Μετὰ τὴν ὁμιλία, στὸ Ἐνοριακὸ Ἀρχονταρίκι ὁ π. Σπυρίδων ἀπάντησε σὲ ἐρωτήσεις τοῦ ἀκροατηρίου.

Κατόπιν ἔγινε τὸ Μικρὸν Ἀπόδειπνον μετὰ Χαιρετισμῶν στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ ἡ Μονολόγιστη εὐχή.



Στὴν συνέχεια τελέσθηκε Ἀγρυπνία μὲ τὸν π. Σπυρίδωνα Βίτση, Ἐφημέριο τοῦ Ἱ.Ν. Ἁγ. Ἐλευθερίου-ὁδοῦ Ἀχαρνῶν. ἔψαλε ὁ κ. Ἰωάννης Καρῖνος, Ἱεροψάλτης καὶ πτυχιοῦχος Τμήματος Θεολογίας Ε.Κ.ΠΑ.