Προσπάθησε πάντα η ευχή του Ιησού Χριστού να επενδύει όλα τα έργα σου∙ κάθε πνοή και κάθε νόημα. Ω, τότε πόσο θα ευφραίνεται η καρδιά σου! Πόσο θα χαίρεται, διότι θα ανεβαίνει ο νους στα ουράνια. Γι’ αυτό μην αμελείς να λες: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Όταν ψάλλεις, θα κατανοείς τα ψαλλόμενα∙ θα έχεις όρεξη και φωνή ικανή και ταπείνωση για ν’ αποδίδεις καθώς αρμόζει τα λόγια του Θεού.

Δύο πράγματα ζητεῖ ἀπό μᾶς ὁ Χριστός:
Πρῶτα νά παραδεχόμαστε τά σφάλματά μας καί στή συνέχεια νά συγχωροῦμε τούς ἄλλους!
Τό δεύτερο προϋποθέτει τό πρῶτο γιά νά γίνεται σωστότερα (ὅποιος παραδέχεται βαθειά μέσα του τά ἁμαρτήματά του, γίνεται πιό σπλαχνικός στόν συναμαρτωλό του)!

Θυμᾶστε τήν Μαγδαληνή;
Ὅταν κατάλαβε ὅτι μπροστά της εἶχε τόν Χριστόν, «ραββουνί», διδάσκαλέ μου, Τοῦ λέγει καί πάει νά ἀκουμπήση τό ἱμάτιόν Του, τό σῶμα Του!
Θυμᾶστε τήν αἱμορροούσαν;
Έκεῖ πού τόσο πλήθος ἀνθρώπων συνέθλιβε τόν Χριστόν, ἐκείνη ἐπῆγε νά Τόν ἀκουμπήση μέ πίστη καί μέ δέος!
Θυμᾶστε τόν Θωμᾶ;
Ἔβαλε τά χέρια του στίς πληγές καί φώναξε· «Ό Κύριός μου καί ὁ Θεός μου»!

Μετά το τέλος μιας ομιλίας που έκανα στην Πάτρα, ήρθε κάποιος και μου λέει:
- κ. Παναγόπουλε όπως τα είπες στην ομιλία, πρέπει να πάω στην Εκκλησία;
- Ναι στην Εκκλησία...
- Μα είναι οι παπάδες στην Εκκλησία!

Μια φορά κι έναν καιρό ένας άρχοντας καλός και αγαθός, ελεήμων και εύσπλαχνος, θέλησε να κάνει έναν μοναχικό περίπατο στο γειτονικό δάσος. Στον δρόμο που πήγαινε, συνάντησε έναν ζητιάνο με αξιολύπητη εμφάνιση, ο οποίος του ζήτησε ελεημοσύνη.
Τον ευσπλαχνίστηκε και, γενναιόδωρος καθώς ήταν, άδειασε τις τσέπες του στα χέρια του.

Καὶ ἰδοὺ νομικός τις ἀνέστη ἐκπειράζων αὐτὸν καὶ λέγων· Διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; πῶς ἀναγινώσκεις; Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν·

Οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ ζοῦσαν μὲ μεγαλύτερο πλήρωμα ζέσεως καὶ χάριτος σὲ σχέση μὲ τὶς μετέπειτα γενεές, ἐφόσον ἦταν ἕτοιμοι ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ γιὰ τὸ μαρτύριο. Καὶ ὅμως ὁ Ἀπόστολος δὲν παύει μὲ τὸν λόγο του νὰ τοὺς παιδεύει καὶ νὰ τοὺς ὑπενθυμίζει μὲ ἔμφαση τὸν ὑψηλὸ προορισμό τους νὰ γίνουν ναὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος1. «Θεοῦ γάρ ἐσμεν συνεργοί». Ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ χῶμα, ἀπὸ τὸ μηδέν, ἀλλὰ τοῦ ἐμφύσησε στὸ πρόσωπό του πνοὴ ζωῆς καὶ τὸν κατέστησε «εἰς ψυχὴν ζῶσαν».

Μή λυπᾶσαι νά ὑποτάσσεις τή σάρκα σου γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ, γιατί Ἐκεῖνος τήν ἔπλασε!
Μήν τρομάζεις μπροστά στούς πόνους, γιατί Ἐκεῖνος ἔχει τή δύναμη κάθε πληγή νά θεραπεύσει!
Μή λυπᾶσαι νά Τοῦ προσφέρεις ὁλόκληρη τήν ὑπαρξή σου, γιατί Ἐκεῖνος θά τήν ἀνακαινίσει, θά τή δοξάσει στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν!

«Μήν κοιτάζεις τίς ἐλλείψεις τῶν ἄλλων, διότι, χωρίς νά τό καταλάβεις, θά γίνεσαι συνεργός τοῦ πονηροῦ καί ἀπρόκοπος στό ἀγαθό.
Μή συμμαχεῖς ἐν ἀγνοία σου μέ τόν ἐχθρό τῆς ψυχῆς σου!
Ὅσον ἐσύ μέ ἀγάπη σκεπάζεις τόν ἀδελφόν, τόσο ἡ Χάρις σέ προστατεύει καί σέ φυλάττει ἀπό τίς συκοφαντίες τῶν ἀνθρώπων!»

Ὅσιος Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής

Ο π. Γαβριήλ προσπαθούσε με κάθε τρόπο να αποτραβήξει τον κόσμο της Γεωργίας από την αμάθεια και την απιστία. Μετά το θάνατο του Στάλιν το 1953, οι νέοι ηγέτες της Σοβιετικής Ένωσης ξέσπασαν σε διάφορες βίαιες αντισταλινικές εκδηλώσεις. Τις τοπικιστικού χαρακτήρα διαδηλώσεις διαμαρτυρίας τις κατέπνιξε η σκληρότητα της νέας σοβιετικής ηγεσίας με κυριότερο θύμα τη γεωργιανή νεολαία. Στις 9 Μαρτίου 1956 χύθηκε πολύ αθώο αίμα, και οι Γεωργιανοί δεν πρόλαβαν καλά – καλά ούτε να θρηνήσουν τους πεθαμένους τους...