Και τώρα καταλήγαμε να πούμε, ότι η απογοήτευσι, μετά την αμαρτία, είναι μέν επακόλουθο φαινόμενο, αλλά «παρά φύσι»! Είναι αναγκαίο κακό. Είναι όπως συμβαίνει στο παράδειγμα του τραύματος και του πόνου. Μετά το τραύμα ακολουθεί πόνος. Πρέπει, πάση σπουδή, ο άνθρωπος να θεραπεύση και το τραύμα και τον πόνο. Αλλοιώς θα φθαρή.

Τον μεγάλο Μακάριο από την Αλεξάνδρεια τον πειράξανε κάποτε πολύ οι πειρασμοί της ματαιοδοξίας. Kαι όλο του υποβάλανε τη σκέψη να παρατήσει το κελλί του και να πάει να μείνει στη Ρώμη για το καλό τάχα της Εκκλησίας και για να βοηθά τους αρρώστους, επειδή τον είχε αξιώσει η χάρη του Θεού νάχει μεγάλη επιβολή επάνω στα πονηρά πνεύματα.

Ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός. ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινὸν ἔσται· ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. Eἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον; Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει· οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ.

Σ’ ευχαριστώ, πάτερ, για όσα μου εξήγησες ως εδώ, είπε ο αδερφός. Πες μου όμως κάτι ακόμα. Πώς δηλαδή, μολονότι υπάρχουν ενάρετοι που δεν έκαναν ποτέ κακό σε κανέναν, οι άνθρωποι σκανδαλίζονται μαζί τους και βαρυγγωμούν και λένε: «Τι κάθονται αυτοί ανάμεσά μας και μας παριστάνουν τους ευλαβείς; Ας πάνε στην έρημο ν’ αγιάσουν!

Ήταν η πανήγυρις των Αγιορειτών Πατέρων – εδώ δίπλα των Δανιηλαίων. Εγώ κάθισα εδώ με το κομποσχοίνι. Περνούσαν οι ώρες. Τα μεσάνυχτα ακριβώς έξι η ώρα με το αγιορείτικο εβγήκα έξω από το κελλί μου. Και έρχεται ένα άρωμα επάνω από τον Άθωνα! Μα τι άρωμα ήταν αυτό! Τι δεν είχε μέσα του αυτό το απερίγραπτο άρωμα! Θέλεις κρίνο – θέλεις τριαντάφυλλο- θέλεις μαργαρίτα, πασχαλιά, θυμάρι...

Πολλές φορές ἀκοῦμε τούς χριστιανούς νά λένε: «Ἄν ζούσαμε κι’ ἐμεῖς στήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων καί ἀξιωνόμασταν νά δοῦμε τό Χριστό, ὅπως Τόν εἶδαν ἐκεῖνοι, θά γινόμασταν ἅγιοι, ὅπως ἔγιναν κι’ αὐτοί».
Ὅσοι σκέφτονται ἔτσι, ξεχνοῦν ὅτι Ἐκεῖνος πού μιλοῦσε στόν καιρό τῶν ἀποστόλων, μιλάει καί τώρα. Ἴσως ὅμως καί πάλι νά πεῖ κάποιος: «Μά δέν εἶναι τό ἴδιο πράγμα νά δεῖ κανείς τό Χριστό μέ τά μάτια του...

Τη Δευτέρα 27 Ιουνίου 2022 η Σχολή Παραδοσιακών Χορών του Αγίου Ελευθερίου οδού Αχαρνών παρουσίασε Μουσικοχορευτικά Δρώμενα εμπνευσμένα από την ιστορική πορεία της πατρίδας μας. Από τα χρόνια της Οθωμανικής κυριαρχίας έως τα χρόνια της Μικρασιατικής καταστροφής, ο πόνος στις καρδιές των Ελλήνων έγινε τραγούδι, χορός, μοιρολόι, συνυφασμένο με τη ψυχική δύναμη και γενναιότητα του Ελληνικού Γένους.

Οι άνθρωποι όσο πλησιάζουν τον Θεό, πλησιάζουν ο ένας τον άλλον. Και πάλι όσο πλησιάζουν ο ένας τον άλλον, τόσο πλησιάζουν και τον Θεό.
Αββάς Δωρόθεος

Αγάπησε τους αμαρτωλούς, μίσησε όμως τα έργα τους και μην τους καταφρονήσεις για τα ελαττώματα τους, μη τυχόν και εσύ πειρασθείς με παρόμοια κακά.
Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Ενώ όλα πάνε καλά στην ζωή μας, στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους και με τον Θεό, έρχεται μία μέρα όπου χάνουμε αυτή την χάρη, ξαφνικά ή σταδιακά.
Τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνουμε αυτό που μας συμβαίνει. Όλα πήγαιναν τόσο καλά, και τώρα είναι όλα τόσο οδυνηρά. Η επιθυμία να προσευχηθείς μειώνεται, η προσευχή γίνεται στεγνή και κοπιώδης, η πνευματική προσοχή χαλαρώνει.
Οι σχέσεις μας με τους άλλους περιπλέκονται: τους κρίνουμε και τους κατακρίνουμε αντί να κοιτάμε τα δικά μας προσωπικά λάθη.

«Άν θέλεις, παιδί μου, νά κατοικήσεις άνάμεσα στούς άνθρώπους, όφείλεις νά προσέξεις τά έξής•
νά μήν κατηγορεῖς κανέναν άπολύτως, νά μήν κοροϊδεύεις, νά μήν όργίζεσαι, νά μήν περιφρονεῖς!
Φυλάξου πολύ νά μή λές•
"ό τάδε ζεῖ ένάρετα ή ό δεῖνα άσωτα" διότι αύτό άκριβῶς εἶναι τό "μή κρίνετε"!