Ἀνάμεσα στὰ διάφορα ἔθιμα τοῦ τόπου μας γιὰ τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα, τὸ κανάλι Σκάι κάνει τὴν προσπάθειά του νὰ ἐντάξει καὶ τὴν ἀπὸ μέρους του προβολὴ ντοκιμαντὲρ ποὺ ἀμφισβητοῦν τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι λοιπόν, τηρώντας τὰ καθιερωμένα, γιὰ τρίτη συνεχόμενη χρονιὰ καὶ μάλιστα ὅλως τυχαίως τὴν ἴδια μέρα, Μεγάλη Παρασκευὴ βράδυ, προγραμμάτισε τὴν προβολὴ τοῦ ντοκιμαντὲρ μὲ τίτλο, «Ὁ Τάφος τοῦ Ἰησοῦ».

Ο άγιος Ραφαήλ γεννήθηκε στην Ιθάκη περί το 1405-1410. Το όνομά του ήταν Γεώργιος. Ο πατέρας του Διονύσιος και η μητέρα του Μαρία του μετέδωκαν τη θερμή πίστη και αγάπη στο Χριστό και έτσι 16 μόλις ετών ήρθε στην Αθήνα και έγινε μοναχός και αργότερα ιερεύς, και πήρε το όνομα Ραφαήλ. Για ανώτερες θεολογικές σπουδές ήλθε στη Γαλλία και επέστρεψε στην Αθήνα με ένα φίλο και συσπουδαστή που γνώρισε εκεί, το Νικόλαο από τη Θεσσαλονίκη.

Τo αναστησόμενον σώμα, κατά τον ιερόν Χρυσόστομον, θα είναι «το αυτό και ουκ αυτό», προς το εν τω τάφω διαλυθέν σώμα.
Το νέον σώμα, το οποίον θα προέλθη εκ της αναστάσεως δεν θα είναι μια νέα δημιουργία, που δεν έχει καμμίαν οργανικήν σχέσιν με το σώμα το οποίον διελύθη εις τον τάφον. Μεταξύ των δύο τούτων σωμάτων υπάρχει και ταυτότης, αλλά και διαφορά.

Να έχετε συνέχεια τη μνήμη του Θεού. Έτσι ο νους σας θ' αποκτήσει ευλυγισία. Η ευλυγισία τού νου έρχεται απ' την εγρήγορση. Εγρήγορση είναι ο έρως για τον Θεό. Είναι να έχεις πάντα στο νου και στην καρδιά σου τον Χριστό, έστω κι αν κάνεις άλλες δουλειές. Θέλει έρωτα προς τον Χριστό, λαχτάρα.

Η άσκηση δεν είναι τεχνική. Αυτό φαίνεται και από τη σύγκριση νοεράς προσευχής και διαλογισμού. Δεν είναι κάτι με το οποίο μπορούμε να εκβιάσουμε την ελευθερία του Θεού. Η άσκηση στην Ορθόδοξο παράδοση δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι μέσον. Η επιδίωξή μας με την άσκηση είναι να νεκρώσουμε τα πάθη, όχι να βλάψουμε το σώμα. «Εμείς δεν διδαχθήκαμε να είμαστε σωματοκτόνοι, αλλά παθοκτόνοι» λέγει ο αββάς Ποιμήν στο «Γεροντικόν».

Βαθιά στο μυαλό είναι χαραγμένοι οι όρκοι αιώνιας αγάπης που έδωσαν μεταξύ τους, πριν φέρουν τα βήματά τους στην εκκλησία. Όμως, σαν αγκάθι αγκυλώνει την καρδιά ένας φόβος: Άραγε, θα υπερβούν τη διαίρεση, τον διχασμό, το μαρτύριο μιας αγάπης που μετασχηματίζεται σε απόσταση και κάποτε σε μίσος; Θα ξεφύγουν απ' όλα αυτά, που τόσο συχνά καταστρέφουν τη ζωή των ανθρώπων γύρω μας;

Για πολλούς αιώνες ήδη, και προφανώς με καθαρή τη συνείδηση, όχι μόνο μεμονωμένοι χριστιανοί, αλλά και ολόκληρες χριστιανικές Ομολογίες διαβεβαίωναν πως, στην πράξη, η χριστιανική αγάπη πρέπει να απευθύνεται προς τους δικούς μας -η ουσιαστική και αυτονόητη αγάπη εκφράζεται με το να αγαπάς τον πλησίον και την οικογένειά σου, τον λαό σου, τη χώρα σου...

Η σημερινή οικονομική κρίση μας δίνει μία ευκαιρία να κατανοήσουμε ότι μόνο με υλιστικές ιδεολογίες και με οικονομικά μεγέθη οι νέοι μας δεν βρίσκουν όραμα και ελπίδα. Τώρα που γκρεμίζονται είδωλα και ιδεολογίες είναι ίσως ευκαιρία να αναζητήσουμε όλοι μας, γονείς, εκπαιδευτικοί και νέοι τις πραγματικές αξίες της Παιδείας και να βρούμε μέσα από την Ιστορία μας τα πρότυπα, τα όποια κράτησαν όρθιο το Έθνος επί αιώνες.

Ο Φρόυντ περπάτησε πολύ στα σπήλαιά μας, με το λυχνάρι της Ψυχής στο χέρι. Αλλά ο αθεϊσμός του τού βγήκε σε κακό. Μπέρδεψε τον έρωτα με τη σεξουαλική του εκδήλωση. Αλλά ο έρως, όπως λέει ο Πλάτωνας στο Συμπόσιο, είναι ορμή προς το θείο, που βέβαια μπορεί να εκδηλωθεί στη σεξουαλική ζωή, αλλά που την υπερβαίνει επίσης κατά πολύ.

Για τον χριστιανό, αγάπη δεν είναι απλώς μία υψίστη «εντολή», ανάμεσα σε άλλες, αλλά ένας φυσικός τρόπος, ένα αυθόρμητο ήθος συμπεριφοράς απέναντι στον Θεό, στους συνανθρώπους και την κτίση όλη: Είναι μια εσωτερική στάση ζωής που κατορθώνει να εξωτερικεύεται χωρίς μεθοδεύσεις και υπολογισμούς (Α' Κορ. 13).