Βαθιά στο μυαλό είναι χαραγμένοι οι όρκοι αιώνιας αγάπης που έδωσαν μεταξύ τους, πριν φέρουν τα βήματά τους στην εκκλησία. Όμως, σαν αγκάθι αγκυλώνει την καρδιά ένας φόβος: Άραγε, θα υπερβούν τη διαίρεση, τον διχασμό, το μαρτύριο μιας αγάπης που μετασχηματίζεται σε απόσταση και κάποτε σε μίσος; Θα ξεφύγουν απ' όλα αυτά, που τόσο συχνά καταστρέφουν τη ζωή των ανθρώπων γύρω μας;

Για πολλούς αιώνες ήδη, και προφανώς με καθαρή τη συνείδηση, όχι μόνο μεμονωμένοι χριστιανοί, αλλά και ολόκληρες χριστιανικές Ομολογίες διαβεβαίωναν πως, στην πράξη, η χριστιανική αγάπη πρέπει να απευθύνεται προς τους δικούς μας -η ουσιαστική και αυτονόητη αγάπη εκφράζεται με το να αγαπάς τον πλησίον και την οικογένειά σου, τον λαό σου, τη χώρα σου...

Η σημερινή οικονομική κρίση μας δίνει μία ευκαιρία να κατανοήσουμε ότι μόνο με υλιστικές ιδεολογίες και με οικονομικά μεγέθη οι νέοι μας δεν βρίσκουν όραμα και ελπίδα. Τώρα που γκρεμίζονται είδωλα και ιδεολογίες είναι ίσως ευκαιρία να αναζητήσουμε όλοι μας, γονείς, εκπαιδευτικοί και νέοι τις πραγματικές αξίες της Παιδείας και να βρούμε μέσα από την Ιστορία μας τα πρότυπα, τα όποια κράτησαν όρθιο το Έθνος επί αιώνες.

Ο Φρόυντ περπάτησε πολύ στα σπήλαιά μας, με το λυχνάρι της Ψυχής στο χέρι. Αλλά ο αθεϊσμός του τού βγήκε σε κακό. Μπέρδεψε τον έρωτα με τη σεξουαλική του εκδήλωση. Αλλά ο έρως, όπως λέει ο Πλάτωνας στο Συμπόσιο, είναι ορμή προς το θείο, που βέβαια μπορεί να εκδηλωθεί στη σεξουαλική ζωή, αλλά που την υπερβαίνει επίσης κατά πολύ.

Για τον χριστιανό, αγάπη δεν είναι απλώς μία υψίστη «εντολή», ανάμεσα σε άλλες, αλλά ένας φυσικός τρόπος, ένα αυθόρμητο ήθος συμπεριφοράς απέναντι στον Θεό, στους συνανθρώπους και την κτίση όλη: Είναι μια εσωτερική στάση ζωής που κατορθώνει να εξωτερικεύεται χωρίς μεθοδεύσεις και υπολογισμούς (Α' Κορ. 13).

Το πρόγραμμα της Μεγάλης Εβδομάδας έχεις ως εξής:

Μετά την ανάσταση του Λαζάρου, ο Χριστός απομακρύνθηκε πάλι στον Ιορδάνη ποταμό, για να μην τον συλλάβουν οι Αρχιερείς που σχεδίαζαν το θάνατό του.
Έξι ημέρες πριν από το Εβραϊκό Πάσχα, επέστρεψε στη Βηθανία, όπου στο γεύμα που προσέφερε η οικογένεια του Λαζάρου, η αδελφή του Μαρία άλειψε τα πόδια του Ιησού με μύρο και την επομένη (Κυριακή των Βαΐων) εισήλθε στα Ιεροσόλυμα καθήμενος «επί πώλου όνου».

Η ανάσταση του Λαζάρου είναι το μεγαλύτερο θαύμα που έκανε ο Χριστός πριν από την Ανάστασή Του. Γνωρίζοντας τις εξελίξεις ο Χριστός καθυστέρησε τη μετάβασή Του στη Βηθανία και όταν έφθασε, οι αδελφές του Λαζάρου Μάρθα και Μαρία, τον οδήγησαν στον τάφο. Εκεί εδάκρυσε και «διέταξε» τους παριστάμενους να αφαιρέσουν το λίθο που κάλυπτε τον τάφο. Μετά εκραύγασε με φωνή μεγάλη: «Λάζαρε, δεύρο έξω». Και ο νεκρός που τέσσερις ημέρες ήταν στον τάφο και εμύριζε, άρχισε να περπατά!

Ποιος είναι τόσο αδιάφορος, ώστε να μην επιθυμή να ομοιάζη προς τον Θεόν, να προσεγγίζη δηλαδή προς το καθ' ομοίωσιν, ενώ ο τρόπος της ευποιΐας και συμπαθείας του πλησίον είναι τόσον εύκολος; Χωρίς την ευσπλαχνία και την αγάπη του πλησίον καμμία αρετή δεν μπορεί να διατηρηθή αμόλυντος. Αν συνηθίσουμε να παρατηρούμε και να εξετάζωμε μόνο τον εαυτό μας, ποτέ δεν θα ενοχληθούμε με όσα πράττουν οι άλλοι. Θα αναγνωρίζωμεν ένα μονάχα κριτή, σοφό και δίκαιο, τον Άγιον Θεόν, που κρίνει με σοφία και δικαιοσύνη, όλα όσα γίνονται και μάλιστα και διά ποίον λόγο έχουν γίνει.

Στις αρχές του 19ου αιώνος το μοναστήρι του Γκλινσκ, στη νότια Ρωσία, μεταξύ των πόλεων Τσερνιγκώφ και Κουρσκ, απέκτησε μεγάλη φήμη για τον αριθμό και την πνευματικότητα των πατέρων του.
Η μονή του Γκλινσκ είχε ιδρυθή από τον 16ο αιώνα στο ομώνυμο δάσος¹, στις όχθες του πόταμου Όμπεστ, αλλά κατά τις τρεις πρώτες εκατονταετηρίδες της ζωής της δεν εγνώρισε ιδιαίτερη άνθησι. Το 1817 όμως ανέλαβε την ηγουμενία της ο ονομαστός στάρετς Φιλάρετος (Ντανιλέφσκυ, 1777-1841).