Η μεν κακία, μας λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, και αν έχη μαζί της την οικουμένη, είναι ασθενεστέρα όλων. η δε αρετή και αν βρεθή μόνη, είναι δυνατωτέρα όλων. Τίποτε δεν είναι ίσον ή ανώτερο της αρετής.
Και ο Μέγας Βασίλειος μας διασαλπίζει. όσοι κάμνουν μόνον τα φαύλα (τα αμαρτωλά), και όσοι εγκωμιάζουν αυτούς, της ίδιας ή και πιο βαρειάς θα κοινωνήσουν τιμωρίας από εκείνους.
Συχνά οι χριστιανοί πέφτουν στην παγίδα της μονομέρειας. Δέχονται μερικά πράγματα, ενώ άλλα, πού είναι εξίσου σημαντικά και αναγκαία, τα απορρίπτουν. Αυτό συμβαίνει και στις σχέσεις τους με τους άλλους. Καθέναν που δεν είναι ενταγμένος στη δική τους μονομερή αντίληψη, τον κατακρίνουν με πικρό σχολιασμό και τον διασύρουν.
Τα Άγια Θεοφάνεια είναι μια από τις μεγαλύτερες εορτές της Χριστιανοσύνης. Κατ' αυτήν εορτάζεται το μεγάλο γεγονός της Βαπτίσεως του Κυρίου στα ιορδάνεια νάματα και η θαυμαστή και σπάνια φανέρωση της Τριαδικής Θεότητος στον κόσμο. Η σπουδαιότητα της μεγάλης εορτής φαίνεται από το γεγονός ότι αυτή, μετά το Πάσχα, είναι η αρχαιότερη χριστιανική εορτή.
Ο Ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου Αρχιμ. Εφραίμ εκρίθη ύποπτος φυγής στο εξωτερικό ή συνεχιστής άλλων «εγκλημάτων» και γι’ αυτό αποφασίστηκε η προφυλάκισή του. Το πλήθος του κόσμου θεωρεί άδικη αυτή την απόφαση, πολιτικό παιχνίδι, στάχτη στα μάτια, μετατόπιση της προσοχής, δήθεν εξυγίανση, κάθαρση και άξια τιμωρία.
Άμβλωση είναι η δολία πρόκληση του θανάτου ενός ζώντος εμβρύου. Αυτή μπορεί να γίνει είτε διά θανατώσεως του εμβρύου οφειλομένη εις πρόωρο έκτρωση εκ της μητρικής κοιλίας είτε δια θανατώσεως αυτού στη μητρική κοιλία. Είναι αναμφισβήτητο ότι διά της αμβλώσεως προσβάλλονται πολλά έννομα αγαθά, το δε επικρατέστερο προσβαλλόμενο έννομο αγαθό είναι η ανθρώπινη ζωή, η εν σπέρματι ανθρώπινη ζωή.
Διάσπαρτες ανάμεσα στις διαδαχές του π. Σεραφείμ υπάρχουν πολλές νουθεσίες, όσον άφορα το πώς μπορεί να ζει κανείς χριστιανικά στον κόσμο.
Είναι αλήθεια, ότι ο ίδιος ο φλογερός Σεραφείμ αγαπούσε και εκτιμούσε ασύγκριτα περισσότερο (και απόλυτα δικαιολογημένα) την αγγελική παρθενία, και συνεπώς τον μοναχισμό, για χάρη του οποίου είχε εγκαταλείψει τον κόσμο. Και πολλές φορές, στις συζητήσεις του με μοναχούς, εξυμνούσε με ενθουσιασμό την μοναχική ζωή.
Ο Άγιος Βασίλειος, γεννημένος το 330 μ.Χ. στη Νεοκαισάρεια του Πόντου από γονείς ευγενείς με δυνατό χριστιανικό φρόνημα, έμελλε να γίνει Μέγας πνευματικός διδάσκαλος και κορυφαίος θεολόγος και Πατέρας της Εκκλησίας, αφού η χριστιανική του ανατροφή και η πνευματική του πορεία τον οδήγησαν στην Θεία θεωρεία του Αγίου Ευαγγελίου, και στην αυστηρή ασκητική ζωή, παράλληλα με το ποιμαντικό, παιδαγωγικό και φιλανθρωπικό του έργο.
Χωρίς αμφιβολίαν ο Μοναχισμός οφείλει πολλά εις τον Βασίλειον, όχι μόνον διότι ερρύθμισε λεπτομερώς την ζωήν των μοναχών με πλήθος ασκητικών συγγραμμάτων και διατάξεων, αλλά και διότι συνήνωσε τας δύο μορφάς μοναχικού βίου, την ερημιτικήν και την κοινοβιακήν.
Διδάσκει βεβαίως ούτος ότι ο άνθρωπος δεν είναι μοναχικόν αλλά κοινωνικόν και πολιτικόν ζώον «ἥμερον καί κοινωνικόν ζῶον ὁ ἄνθρωπος καί οὐχί μοναστικόν οὐδέ ἄγριον».