Ήταν χριστιανή παρθένος, που με το αίμα της σφράγισε την πίστη της στο Χριστό και με την αυταπάρνηση της καταντρόπιασε τους ισχυρούς ειδωλολάτρες αυτοκράτορες. Η Ευφημία καταγόταν από τη Χαλκηδόνα και οι γονείς της ονομάζονταν Φιλόφρων, και Θεοδοσιανή. Μόρφωσαν την κόρη τους σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου, γι' αυτό και η Ευφημία από πολύ νωρίς διακρίθηκε για τον άγιο ζήλο της, το σεμνό ήθος και τη φιλανθρωπία της.

Πριν από πολλά χρόνια ζούσε σε κάποιο χωριό της πατρίδος μας ένας νέος, που από μικρός είχε τον πόθο να γίνει ασκητής. Υπήρχαν όμως κάποιες δυσκολίες: Ήταν αγράμματος, βραδύγλωσσος, λίγο βραδύνους και με οικογενειακές υποχρεώσεις.
Όμως στην ηλικία των 40 περίπου ετών μπόρεσε να πραγματοποιήσει τη κρυφή του αγία επιθυμία. Έφυγε από το χωριό του και περιπλανώμενος από τόπου εις τόπο κατέληξε σε ένα ερημονήσι, όπου βρήκε ένα γέρο ασκητή που του ανέπαυε την καρδιά και έγινε υποτακτικός του.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, θά ἤθελα νά πῶ μερικά λόγια στὴν ἀγάπη σας γιά τήν τραγική καί ἐπίπονη κρίση ἐξαιτίας τῆς ὁποίας σήμερα πάσχει ἡ Ἑλλάδα καί κάθε Ἔλληνας ξεχωριστά.

Ένας μεγάλος ζωγράφος που λεγόταν Γουλιέλμος Άχτερμαν είχε φτιάξει μια αριστουργηματική εικόνα της Αποκαθήλωσης. Σε αυτήν έχει ζωγραφίσει διάφορους ανθρώπους, να προσπαθούν να κατεβάσουν το σώμα του Χριστού από το σταυρό , όπως το έχουμε και στην εκκλησία την Μεγάλη Παρασκευή. Τότε βγάζουμε τα καρφιά και κατεβἀζουμε το σώμα του Χριστού από το Σταυρό.

Λίγοι φίλοι είναι τόσο πιστοί στη ζωή του κάθε ανθρώπου, όσο ο ανθρώπινος πόνος. Ο πόνος μιας μάνας μάς φέρνει στη ζωή, με πόνο της δικής μας ψυχής την αποχαιρετούμε. Και στο ενδιάμεσο, ο πόνος, ο κάθε είδους πόνος, πάντα παρών. Πολλές φορές μάλιστα παρών, έστω και απών, καθώς ο φόβος και η αγωνία για τον ερχομό του σφραγίζει ακόμη και την ώρα της χαράς ή της ανάπαυσης.

Με δεδομένη την πλήρη ακτημοσύνη των μοναχών και το ενδιαφέρον τους για εσωτερικές και όχι οικονομικές και υλικές επενδύσεις, πολύ πριν γνωρίσω τον πάτερ Παΐσιο, είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον μου η πληροφορία, ότι ο αγαθός Γέρων, αν και ακτήμων και σκληρά εργαζόμενος για να διασφαλίσει τα προς το ζην (ήταν άριστος ξυλουργός - ξυλόγλυπτης), είχε αναδειχθεί σε Συνήγορο των πτωχών και αδυνάτων.

Hμείς οι ευσεβείς χριστιανοί να αγαπώμεν τον εχθρό μας, να τον συγχωρώμεν, να τον θρέφωμεν, να τον ποτίζωμεν, να λέγωμεν καλό δια λόγου του, να παρακαλώμεν και τον Θεόν δια την ψυχήν του εχθρού μας και τότε έχομεν στόμα και ημείς να λέγωμεν εις τον Θεό μας: Θεέ μου, σε παρακαλώ να με συγχωρέσης, καθώς και εγώ συγχωρώ τον εχθρόν μου. Ειδέ και δεν συγχωρέσωμε τον εχθρό μας, χίλιες χιλιάδες καλά να κάνωμεν, και το αίμα μας να χύσωμεν δια την αγάπην του Χριστού μας, εις την κόλασιν πηγαίνομεν.

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τελεῖ τήν ἀνάμνηση τῆς καταθέσεως τῆς τιμίας Ἐσθῆτος τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας στίς Βλαχέρνες. Πρόκειται γιά μία ἑορτή ἑνός γεγονότος πού ἀναφέρεται στήν Παναγία μας καί ἀφορᾶ ἕνα ἔνδυμά της πού εἶναι τό «ἐπανωφόριόν» της.

Ακούσαμε πολλούς μοναχούς να μας διηγούνται το βίο του αββά Μακαρίου, που είχε αναπαυθεί εν Κυρίω πριν λίγο καιρό, και ήταν μαθητής του αγίου Αντωνίου. Κι εκείνος, όπως ακριβώς ο γέροντάς του Αντώνιος, είχε κάμη πολλά θαύματα, θεραπείες και άλλα θεοφιλή έργα, τα οποία δεν θα μπορούσε κανείς να τ' απαριθμήσει. Ωστόσο, λιγα από αυτά τα κατορθώματα του αββά του Μακαρίου, που συγκράτησε η μνήμη μας, θα προσπαθήσουμε ν' αφηγηθούμε, έστω και με συντομία.

Σήμερα 1 Ιουλίου τιμάται η μνήμη των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού, με την ευκαιρία αυτή και εμείς θα αναφέρουμε λίγα πράγματα για το βίο των δύο αυτών γιατρών της ψυχής και του σώματος.