Ο Γέροντας ξεριζωμένος από τη βρεφική του ηλικία έχοντας ζήσει την φρίκη του πολέμου και της Κατοχής, γνώριζε από την πείρα του ότι το να «διάγωμεν ήρεμον και ησύχιον βίον» είναι μεγάλη ευλογία. Αγαπούσε την Πατρίδα και έλεγε: «Και η Πατρίδα είναι μία μεγάλη οικογένεια». Δεν επεδίωκε το εθνικό μεγαλείο, την δόξα και την ισχύ με την κοσμική έννοια, αλλά την ειρήνη, την πνευματική άνοδο και την ηθική ζωή πολιτών, για να μας βοηθά και ο Θεός. Ούτε επιζητούσε την ασφάλεια για ν' απολαμβάνουν οι άνθρωποι τις ανέσεις τους.

Ο Ελληνισμός δεν θα παύσει ποτέ να φυλάει Θερμοπύλες, και ν' αγωνίζεται για σύνορα, τα όποια όμως σήμερα δεν είναι μόνο γεωγραφικά, αλλά κυρίως ψυχικά. Διότι στην ψυχή μας διακυβεύεται η ιστορική ύπαρξη μας. Αύτη είναι το «κινδυνευόμενον και προκείμενον» σήμερα, στη ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ, η αδυσώπητη στρατιωτικοπολιτική έκφραση της οποίας, ως Νέα Τάξη, εκδιπλώνεται ανησυχητικά.

Πίσω από την Μεγάλη Επανάσταση του 1821 βρισκόταν ένας ολόκληρος λαός, ένα έθνος, το έθνος των Ελλήνων, που είχε προετοιμασθεί ψυχικά από τους Διδασκάλους του Γένους, από τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, από τους Νεομάρτυρες, από την Εκκλησία, που κράταγε αναμμένο το καντήλι της πίστεως, της ιστορίας, της ελευθερίας, της εθνικής συνειδήσεως.

Την Κυριακή (Β’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ) 20 Μαρτίου 2011 πριν τον κατανυκτικό εσπερινό και ώρα 5:00 μ.μ. στον Ιερό Ναό Αγ. Ελευθερίου οδού Αχαρνών θα πραγματοποιήσει ομιλία ο Γέροντας Αρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος Βιτάλης εφημέριος του Ι. Ν. Αγίου Νεκταρίου Καμάριζας.

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέει ότι η ευχή του Ιησού Χριστού μπορεί να γίνεται και σε μας παρόλο που μέσα στον κόσμο που είμαστε, κάποιοι ισχυρίζονται ότι δεν είναι εφικτό προβάλλοντας για παράδειγμα τη δικαιολογία ότι έχουν οικογένεια οπότε δεν μπορούν να κάνουν προσευχή ή κάποιος ο οποίος δεν έχει γευτεί ποτέ μια εσωτερική πνευματική κατάσταση, ένα σκίρτημα, ένα δάκρυ να χύσει στο μάτι του, έχει μάθει μόνο τα τετριμμένα να λέει, όπως ένα «Πάτερ ημών» θεωρεί ότι αυτά δεν γίνονται για τους λαϊκούς – όμως είναι λάθος.

¨Εὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν¨

Μέσα στη λαίλαπα των γεγονότων της καθημερινότητας κάποια περιστατικά έρχονται ως υπενθύμιση ότι άλλα είναι τα σπουδαία και τα σημαντικά πράγματα στη ζωή, όπως η φωνή των μικρών παιδιών που είναι ανεπηρέαστα από τα πάθη και τις κακίες της ενήλικης ζωής. Όσοι από εμάς έχουν την ευκαιρία να δουν ένα κομμάτι από την ψυχή των παιδιών είναι στ’ αλήθεια από τους προνομιούχους.

H Εξωτερική Ιεραποστολή μας καλεί σε ένα άνοιγμα από την Εκκλησία, την ενορία, το σπίτι μας. Μας καλεί σε ένα δόσιμο αγάπης που εμπνέεται από την αγάπη που μας έδωσε πρώτα Εκείνος. Κάποιοι κλήθηκαν να τη ζήσουν από πολύ κοντά. Με καθημερινό έμπρακτο αγώνα, κόπο και πόνο ψυχής πρώτα, καλλιεργούν την πίστη στην Ομοούσιο Τριάδα σε μακρινά και άγνωστα σε εμάς μέρη. Είναι αυτοί που ζητούν τη βοήθειά μας για να συνεχίσουν απρόσκοπτα το έργο τους.

2000 χρόνια, αγαπητοί μου, είναι χρόνια πολλά για να διατηρηθούν όλα αυτά, αν δεν είναι αληθινά! H Εκκλησία συνεχίζει τον ανηφορικό Της δρόμο φορτωμένη με τη σκουριά των φίλων Της και με τη λάσπη των εχθρών Της. Συνεχίζει «καταδικασμένη» καθώς είναι από τον Θεμελιωτή Της, να μην γνωρίσει θάνατο ποτέ! Όλα να αλλάζουν, μα η ίδια να προχωράει σε ένα φυσικό τέλος, για το οποίο μας βεβαιώνει ότι θα είναι Αρχή!

Ολόκληρη η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής οδηγεί και προετοιμάζει για το γεγονός της Αναστάσεως, για το ευλογημένο εκείνο βράδυ της Αναστάσεως. Όλοι μας πρέπει να ζήσουμε αυτό το πανηγύρι της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας με τη συμμετοχή μας στην Αγρυπνία της Αναστάσεως και φυσικά κατόπιν πνευματικής προετοιμασίας και της ευλογίας των πνευματικών μας να μεταλαμβάνουμε των Αχράντων Μυστηρίων, να ψάλλουμε όλοι μας πολλές φορές τον Αναστάσιμο παιάνα ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, για να χορτάσει ολόκληρη η ψυχοσωματική μας ύπαρξη τον Αναστάντα για τη σωτηρία ΧΡΙΣΤΟ μας.

Απαισιόδοξα λόγια παντού. Πικρόχολα, γεμάτα άγχος, απογοήτευση και πεσιμισμό. Όλα μαύρα και σκοτεινά παρουσιάζονται. Θρηνολογίες και μεμψιμοιρίες σ' όλους τους τόνους και με όλες τις γραφίδες. Πυκνά-συχνά ακούγεται το σύνθημα: «Δεν γίνεται τίποτα». «Finis Graeciae» λέγουν άλλοι. Δεν υπάρχει όραμα, προοπτική, μέλλον. Η ελπίδα παλεύει.