Ήταν στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου, γύρω στα 250 μ.Χ. Σκληροί διωγμοί ξεσπούσαν κατά των Χριστιανών. Δεν είχε όμως καμιά σχέση μ' αυτούς ο Ρέπρεβος, ένας από τους αιχμαλώτους, που συνέλαβε κάποιος Ρωμαίος κόμητας σε μια μάχη. Λάφυρο πολέμου ήταν. Δούλος χρήσιμος να εξυπηρετεί τον κύριο του σε βαρειές δουλειές. Άσχημος πολύ και άγριος στη μορφή. Η φύση του όμως ήταν απαλή, και αγαθή. Αποδείχθηκε πιο ανθρώπινος από τους πολιτισμένους και τους χωρίς οικτιρμούς και αγάπη κυρίους του. Η καταφρονεμένη ύπαρξη του δούλου με τις πνευματικές ευαισθησίες, μπροστά στη ρωμαϊκή αλαζονεία, είχε μεγαλύτερη αξία. Ο Ρέπρεβος ένοιωθε πολύ πόνο και βαθειά θλίψη για τα σκληρά βασανιστήρια και τους διωγμούς, που υπέφεραν οι Χριστιανοί.

Το σημερινό Ευαγγέλιο, αδελφοί χριστιανοί, μας μεταφέρει στα γεγονότα της Μεγάλης Παρασκευής. Πέθανε ο Χριστός καρφωμένος πάνω στο σταυρό... Πέστε μου, παρακαλώ, ποιος θα τον κηδεύσει; Ποιος έχει την τόλμη να παρουσιαστεί στον Πιλάτο και να ζητήσει την άδεια να προσφέρει νεκρική τιμή σ' Εκείνον που αυτός καταδίκασε σε θάνατο; Περνάει η ώρα και κανείς δεν εμφανίζεται... Που είναι εκείνοι, οι τόσοι ακροατές που άκουσαν την ωραία διδασκαλία του Χριστού; Που είναι εκείνοι που θεραπεύτηκαν από τον Χριστό; Που είναι οι μαθητές Του, που είναι ο Πέτρος, που έλεγε να πεθάνει μαζί Του; «Πέπαυται τόλμα μαθητών»!

Ὁ καταιγισμός κατά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα ἀπό τά ὑποπροϊόντα τοῦ Ἀμερικανοσιωνιστικοῦ διεφθαρμένου «λόμπυ», πού μετά μανιώδους ὁρμῆς προέβαλλε καί προβάλλει ὁ τηλεοπτικός δίαυλος ΣΚΑΪ τοῦ κ. Ἀλαφούζου διά τῶν ὁποίων πλασσάρονται μέ ἐπίφαση δῆθεν ἐπιστημοσύνης, χυδαία, συκοφαντικά, ἐξυβριστικά, πλαστογραφημένα, ἀνιστόρητα, ψευδῆ καί κίβδηλα στοιχεῖα ὡς τό δῆθεν Εὐαγγέλιο τοῦ Ἀποστόλου Φιλίππου ἤ τῆς Ἁγ. Μαρίας τῆς Μαγδαλινῆς κατασκευασθέντα ἀπό τόν εἰρημένο ἑσμό τοῦ Σιωνιστικοῦ τέρατος μέ ἕναν καί μοναδικό στόχο νά πλήξουν, νά προσβάλλουν βαναύσως, νά ἀπομειώσουν καί νά ἐκμηδενίσουν τήν θεανδρικήν ὑπόστασιν τοῦ ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ μέ ὑποχρεώνουν ἀπευθυνόμενος πρός τό χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς καθ’ ἡμᾶς Θεοσώστου Μητροπόλεως νά καταδείξω τήν ἀνωτέρω αἰσχρά συμπαιγνία εἰς βάρος τοῦ ζῶντος καί ἀληθινοῦ Θεοῦ καί νά παρακαλέσω νά ἐπιδείξουν πρός αὐτούς τούς διαχρονικῶς πολεμίους τῆς ἀληθείας τήν ἁρμόζουσα περιφρόνηση δεόμενοι ἐν ταῖς προσευχαῖς ὑπέρ τῆς μετανοίας των διότι τυγχάνουν ἐπιχάρματα τῶν δαιμόνων καί μέλλουν νά τούς ἀκολουθήσουν εἰς τήν τραγική των αἰωνίαν βάσανον καί τραγωδίαν.

Ζώντας κατά Θεόν βιώνουμε τήν ἀληθινή χαρά. Πρόσκληση στήν Ἐκκλησία σημαίνει πρόσκληση στήν κοινωνία τῆς ἀγάπης καί στήν βίωση τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς. Χάσαμε τόν κόσμο γιατί χάσαμε τήν ἀγάπη καί τή χαρά. Ἀλλά γιά νά ἐμπνεύσουμε στούς ἄλλους αὐτή τήν ἀγάπη καί τή χαρά πρέπει πρῶτα ἐμεῖς νά τή ζοῦμε μεταξύ μας καί μέσα μας.

Το βιβλίο «Η Εξομολόγηση κάποιου Έλληνα» κυριολεκτεί.

Καταθέτει την ομολογία ενός σύγχρονου ανθρώπου που ανατράφηκε με ελληνορθόδοξα ιδεώδη, όμως σταδιακά χάθηκε από το ποίμνιο της Εκκλησίας. Με εφαλτήριο τον πατριωτισμό του, και στην προσπάθεια να κατανοήσει τί είναι αυτό που πληγώνει τόσο βαθιά την πατρίδα μας, ελκύσθηκε σε οδούς εγωιστικές και αντιχριστιανικές.

Κερκόπορτα. Τί πονεμένη λέξη αυτή, για τον Έλληνα! Στο άκουσμα της η ιστορική μνήμη απλώνει τα φτερά της κι αυτά με μιας μάς ταξιδεύουν «στου Βοσπόρου τ' αγιονέρια». Εκεί που για περισσότερο από 1100 χρόνια, Ρήγισσα της Ανατολής η Πόλη Κωνσταντίνου του Μεγάλου στάθηκε φάρος τηλαυγής, που έστελνε το λαμπρό φως του ελληνορθόδοξου πολιτισμού της στα πέρατα του κόσμου. Ένδεκα αιώνες λάμψη κι ακτινοβολία.

Ο μήνας Μάιος είναι συνδεδεμένος με τη μνήμη της Κωνσταντινουπόλεως και της Βυζαντινής Ρωμιοσύνης. Στις 11 Μαΐου 330 μ.Χ. εγκαινιάσθηκε η Βασιλεύουσα από τον Άγιο Κωνσταντίνο. Στις 21 Μαΐου εορτάζουμε τη μνήμη του ιδρυτού Αγίου και Μεγάλου Κωνσταντίνου και της μητρός του Αγίας Ελένης. Και στις 29 Μαΐου μνήμην ποιούμεθα της αποφράδος εκείνης ημέρας του 1453 όταν ακούσθηκε ή κραυγή «εάλω η Πόλη». Σε πολλούς μελετητές προξενεί εντύπωση η ονομασία «βασιλεύς Ρωμαίων», την οποία χρησιμοποιούσαν οι αυτοκράτορες της Κωνσταντινουπόλεως και η ορολογία «Ρωμανία», την οποία συναντούμε σε πολλά έγγραφα της εποχής ως ονομασία του κράτους.

Ο Θωμάς δεν ήταν σίγουρα κακόπιστος ούτε ευκολόπιστος. Ήταν ειλικρινής, ντόμπρος, γνήσιος, ατόφιος, τίμιος και αληθινός. Ήταν αυτός που ήταν. Η καλή του απιστία έκανε τον Χριστό να ξανάλθει γι’ αυτόν. Ο Χριστός τού προσφέρθηκε για την ειλικρίνειά του. Δεν τον επετίμησε, που ζήτησε να τον δει, να τον ψηλαφίσει. Όμως τελικά μακάρισε και ευλόγησε αυτούς που δε θα δουν και θα πιστέψουν.

Αδελφοί χριστιανοί• ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί την ισχυρή βάση στην οποία στηρίζεται το ωραίο οικοδόμημα της πίστεως μας.
Αλήθεια! «Αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε είναι χωρίς νόημα το κήρυγμα μας, είναι χωρίς νόημα και η πίστη μας» (Α' ΚΟΡ. 15, 14). "Αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, αυτό σημαίνει ότι ο θάνατος είναι δυνατότερος από Αυτόν, ότι ο Χριστός είναι όπως και εμείς, ένας θνητός άνθρωπος.

Καθώς ο καθένας μας από σήμερα και για 40 ήμερες ανταλλάσσουμε τον θριαμβευτικό παιάνα ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, κάπου μέσα στην ψυχή μας εξακολουθεί ίσως να υπάρχει μια απορία. Πως μπορούμε να γιορτάζουμε το Πάσχα μέσα σ' ένα κόσμο που σπαράσσεται από μίση, μικρότητες και πάθη; Ποιό νόημα έχει να ψάλλουμε «θανάτω θάνατον πατήσας», όταν ο θάνατος εξακολουθεί να παραμένει μια στερεότυπη βεβαιότης; Είναι δυνατόν αυτή η φωτόλουστη νύχτα της Αναστάσεως να διαρκεί μόνο μια στιγμή, έως ότου την διαδεχθεί και πάλιν το σκοτάδι, η ρουτίνα, η ίδια αδυσώπητη εναλλαγή των ημερών, η ίδια κούρσα προς το θάνατο και την ανυπαρξία;