Ὁ καλός Θεός συνδέει πάντα τίς θλίψεις μέ τίς παρηγοριές!
Βρίσκει ἡ θλίψη κάθε δίκαιο καί εὐσεβή ἐξ αἰτίας τῶν προβλημάτων τῆς ζωῆς. Γιατί ἐκεῖνος πού ἀποφεύγει τήν πλατιά καί εὐρύχωρη ὁδό καί βαδίζει τή στενή καί γεμάτη δυσκολίες, περνάει συχνά δοκιμασίες!
Ἄς μήν λιποψυχοῦμε γιά τίς θλίψεις κι ἄς μήν γίνουμε πονηροί δούλοι, πού δοξολογοῦν τόν Κύριό τους, ὅταν τούς εὐεργετεῖ, ἀλλά δέν Τόν πλησιάζουν, ὅταν τούς τιμωρεῖ, μολονότι πολλές φορές ὁ πόνος εἶναι καλύτερος ἀπ’ τήν ὑγεία, ἡ ὑπομονή στίς θλίψεις ἀπ’ τήν ἔλλειψη τῶν θλίψεων!

«Ἡ ἁγιότητα τῶν γονέων εἶναι ἡ καλύτερη ἐν Κυρίῳ ἀγωγή», ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος. «Νά βλέπουμε», ἔλεγε, «τόν Θεό στό πρόσωπο τῶν παιδιῶν καί νά δώσουμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στά παιδιά». Γιατί καί τά παιδιά, ὅσο μικρά κι ἄν εἶναι, ἔχουν τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί θά πρέπει μέ πολύ σεβασμό νά τά ἀντιμετωπίζουμε. Θά πρέπει τά παιδιά νά μάθουν ὅτι ὁ Θεός τά ἀγαπᾶ, καί ἐκεῖνα νά μάθουν νά ἀγαποῦν τόν Θεό. «Νά μάθουν καί τά παιδιά νά προσεύχονται», ἔλεγε ὁ Ὅσιος. Καί μέσῳ τῆς προσευχῆς βεβαίως ὁ ἄνθρωπος μαθαίνει νά ἀγαπᾶ τόν Θεό.

Ο Θεός παιδεύει και πάλιν ιάται, ανεβάζει και κατεβάζει. Εις το θέλημα του Κυρίου τις δύναται αντιστήναι;
Εάν θέλει ο Θεός να πάσχωμεν, άρα έχει κάποιον σωτήριον σκοπόν, τον οποίον ημείς οι γήϊνοι δεν δυνάμεθα προορατικώς να τον προϊδωμεν, ενώ η υπομονή και η μακροθυμία και το ταπεινόν της παραδοχής του πειρασμού, πάντοτε, ναι, πάντοτε, θα φέρη κατόπιν βεβαίαν ωφέλειαν.

«Υπομονής έχετε χρείαν» (Εβρ. 10:36). Η σοφή συμβουλή δεν είναι δική μου, αλλά του αποστόλου Παύλου. Να υπομείνετε, λοιπόν. Με την υπομονή κερδίζεται η σωτηρία της ψυχής, ή μάλλον αγοράζεται σαν ακριβό εμπόρευμα.
Υπομονή! Υπομονή και γενναιοψυχία!

Εἶναι ὄντως λυπηρό, ὅτι τὸν μέγα θησαυρὸν ποὺ πήραμε στὸ ἅγιο βάπτισμα, δηλαδὴ τὴν υἱοθεσίαν, καὶ κατέχουμε αὐτόν, κατὰ τὸν Ἀπόστολον (Β´ Κορ. 4,7), ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσι, ἀγνοοῦμε. Καὶ γι᾿ αὐτὸ εὔκολα ραθυμοῦμε, εὔκολα ἀδιαφοροῦμε, εὔκολα καταφρονοῦμε, καὶ μ᾿ ἕνα λόγο εὔκολα πίπτομεν.
Μακάριος εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἔλαβε τὴν χάρη καὶ ἀπέθανε μὲ αὐτήν. Μακαριότερος εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἔζησε καὶ τὴν ηὔξησε, τὴν ἐμαγάλωσε καὶ ἔπειτα ἐκοιμήθη.

Τό σῶμα ζεῖ ὅταν κατοικεῖ μαζί καί ἡ ψυχή, ἐνῶ ἡ ψυχή ζεῖ ὅταν κατοικεῖ μέσα της ὁ Θεός!
Ἔτσι, ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού ἔχουν μέσα τους ζωντανές ψυχές καί ἄλλοι πού ἔχουν πεθαμένες!

Ὅσιος Ἀρσένιος Μπόκα

Μία ἀπὸ τὶς προφητεῖες τῶν Θεοφανείων λέγει:
«Εὐφράνθητι, ἔρημος διψῶσα». Ἔρημος διψῶσα, ἔλα νὰ εὐφρανθῆς, διότι θὰ ἀποκτήσης τόσο νερό, ὥστε θὰ γίνης πηγή, κατακλυσμός.
«Ἔρημος διψῶσα» εἶναι ἡ στεγνὴ γῆ, ἡ κατάξερη, ἡ γῆ ποὺ τῆς λείπει παντελῶς ἡ ἰκμάδα καὶ ἡ δύναμις, τῆς λείπει ὁ Θεός. Αὐτὴ ἡ ἔρημος ἡ διψῶσα, ποὺ μπορεῖ νὰ γεμίση ἀπὸ τὸν Κύριον...

Kαὶ εἰσερχομένου αὐτοῦ εἴς τινα κώμην ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, οἳ ἔστησαν πόρρωθεν, καὶ αὐτοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες· Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς. Kαὶ ἰδὼν εἶπεν αὐτοῖς· Πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυτοὺς τοῖς ἱερεῦσι. Kαὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτοὺς ἐκαθαρίσθησαν. Eἷς δὲ ἐξ αὐτῶν, ἰδὼν ὅτι ἰάθη, ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεόν, καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ...

Ἡ λέξη «σ΄ ἀγαπῶ» εἶναι ταπεινό πρᾶγμα νά τήν λές. Δέν λέγεται. Κερδίζεται σιωπηλά μέ τήν προσωπικότητα πού φτιάνεις.
Φτιάνεσαι κι ὁ ἄλλος τρελαίνεται μαζί σου. Καλλιεργεῖσαι καί κοιτᾶς νά τό κρύψεις κιόλας. Ἀλλά ὁ ἄλλος τό νιώθει καί ἑλκύεται.
Ἃμα ἀγαπᾶς καί δέ ζητᾶς τήν ἀγάπη τῶν ἄλλων, ὃλοι θά ἔρχονται κοντά σου. Εἶναι μυστικό. Μυστικά θά τούς ἀγαπᾶς καί ἐκεῖνοι θά τό καταλαβαίνουν καί θά σοῦ στέλνουν κι ἀπό μακριά ἀκόμη τά καλά τους αἰσθήματα. Κατάλαβες;
– Τί νά καταλάβω; Πῶς ὄρη μετακινοῦνται;

Ἡ ἀνισότητα εἶναι σοφότερη καὶ προτιμότερη ἀπὸ τὴν ἰσότητα. Ἡ ἀνισότητα ἔχει τοποθετηθεῖ στὸ ἴδιο τὸ θεμέλιο τοῦ κτιστοῦ κόσμου. Θὰ πρέπει νὰ χαιρόμαστε μὲ τὴν ἀνισότητα αὐτὴ καὶ ὄχι νὰ ἐπαναστατοῦμε ἐναντίον της, ἐπειδὴ τὴν τοποθέτησε ἡ ἀγάπη καὶ ὄχι τὸ μίσος, ἡ σύνεση καὶ ὄχι ἡ παραφροσύνη. Δέν εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἄσχημη ἐπειδὴ λείπει ἡ ἰσότητα, ἀλλὰ ἐξαιτίας τῆς ἔλλειψης ἀγάπης...