«Μόνοι… Μόνοι… Μόνοι…» αναφέρει η επίκαιρη Πάσχάλια ανάρτηση της Ιεραποστολής στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης υπό του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου κ. Προδρόμου.

«Η λέξη που μοιάζει να περιγράφει την ψυχή κλήρου και λαού αυτό το Πάσχα. Μόνοι, κεκλεισμένων των θυρών...

Νύμφη λογίζεται, για το σύνολο των Πατέρων, η Εκκλησία μας, Νύμφη του πανέμορφου Νυμφίου Χριστού, του ωραίου κάλλει... Τα παράδοξα της πίστεως, ο Νυμφίος, ο ποθούμενος, να εμφανίζεται με το ένδυμα του εσχατου εξευτελισμού. Έτσι όμως των ερωτευτήκαμε άπαντες, ως αιμόφυρτο, ταπεινωμένο εκουσίως, ήτοι ελευθέρως. Και αυτή του την παρουσία, η εμπειρίας μας, πάντοτε την περιμένει εν τω μέσω της νυκτός, καταμεσής της επικράτησης κάθε εναντίου δυνάμεως. Στο αποκορύφωμα της του θανάτου φθοράς, ως παρουσία ανεπαίσθητη και γι' αυτό σωστική προς του ελευθέρως μετέχοντας στο μυστήριό Του.

Μερικές μέρες από την αναχώρηση τους. Κυριακή της Ορθοδοξίας άφησαν πίσω το μεθόριο παραδείσου και κολάσεως επιστρέφοντας στην πατρίδα τους. Δύο γιατροί, νέοι, Έλληνες εκ Κρήτης, με τον ρομαντισμό της άγνοιας για τα της ιεραποστολής. Προσγειώθηκαν στην γη όπου τα πάντα μοιάζουν αδύνατα. Είκοσι μέρες παρουσίας στη Νότιο Μαδαγασκάρη, με επισκέψεις σε δεκάδες χωριά, διανομή χιλιάδων σάκων με ανθρωπιστική βοήθεια, μερόνυχτα εξετάσεων και διαγνώσεων ανθρώπων που για πρώτη φορά αντίκριζαν στηθοσκόπιο, γλωσσοπίεστρο, θερμόμετρο. Μέρα με τη μέρα είδα τα μάτια τους να αλλάζουν. Να φεύγει η χαρά του ταξιδιού και να στέφονται με το βάρος της διακονίας.

Η έκφραση της Εκκλησίας ανά την οικουμένη, λόγω αντικειμενικών συνθηκών διαφέρει. Σε τόπους όπου είναι άγνωστο το κρασί, άγνωστο το αλεύρι, άγνωστη η βυζαντινή μουσική, άγνωστο το στάρι και η ζάχαρη προσλαμβάνουμε την τοπική πραγματικότητα και την καθαγιάζουμε με τις χάρες του Παρακλήτου. Έτσι και σήμερα, Ψυχοσάββατο, σε χωριό δίχως στάρι, δίχως ξηρούς καρπούς, με άγνωστη τη χρήση κολλύβων, μνημονεύσαμε άπαντες...

Σχεδόν μια μέρα ταξίδι. Ο δρόμος κακοτραχαλος, τα στομάχια μας σφιγμένα. Οι αντοχές ελάχιστες. Άφιξη σε ένα από τα πιο απομακρυσμένα χωριά της περιοχής. Ένιωσα τόσο μικρός για την όλη κούρασή μου. Η λαχτάρα αυτών των ανθρώπων, τα πύρινα μάτια τους, τα διψασμένα σώματα για Θεία Κοινωνία, για μετοχή σε Αυτό που λόγω απόστασης το απολαμβάνουν μια φορά το χρόνο, ήταν αισθητά παντού.
Μια γυναίκα έφερε ένα κακοζυμωμένο, ανισόπεδο, πρόσφορο, το οποίο όμως ήταν ότι πιο σπουδαίο θα προσκόμιζα ποτέ.

Κάθε απόγευμα στις 5 παρά τέταρτο ξεκινάμε από το σπίτι για τον πλησιέστερο ναό. 10 λεπτά περπάτημα και είμαστε ήδη στο αναλόγιο για τον εσπερινό. Στα μέσα της διαδρομής οφείλω να αφιερώσω περί το μισό λεπτό στο καθιερωμένο ραντεβού. Ο μικρός μου φίλος, ο γενναίος κτηνοτρόφος που σέρνει ίσα με δέκα αγελάδες, ισχνές, με κέρατα που ξεπερνούν το μπόι του, με περιμένει κοιτώντας επίμονα το χωματόδρομο. Δεν έχει ρολόι, μάλλον αγνοεί την υπάρξή του. Έχει το στομάχι του να του θυμίζει το πότε περνάω. Μόλις με δει, τρέχει. Ευγενικά απλώνει το χέρι, και παίρνει ότι του δώσω.

Πολυήμερα πακέτα διακοπών σε εξωτικούς προορισμούς, φωτογραφίες τουλάχιστον ελκυστικές, παραλίες με χρυσή άμμο και σμαραγδένια νερά, ξενοδοχεία ως τσιμέντινοι επίγειοι παράδεισοι, καλάθια γεμάτα τροπικά φρούτα τοποθετημένα αριστοτεχνικά πάνω σε κεφάλια ιθαγενών οι οποίοι χαμογελούν πλατιά στην κάμερα του φωτογράφου.

Ολοκληρώσαμε μια ακόμα ποιμαντική επίσκεψη στα απομακρυσμένα χωριά της Επισκοπής μας. Μια επίσκεψη δύσκολη, κάτω από τον καυτό ήλιο, συγκινητική, ως σαν να βρίσκεις αδάμαντα πνευματικότητας στη λάσπη του κόσμου και αρχοντική ως αυτοκρατορική φιλοξενία σε αχυρένιο παλάτι. Το σημαντικότερο όλων είναι οι κρουνοί πίστης που ρέουν από τα μάτια των ντόπιων.

Κάθε φορά που γεμίζει το τραπέζι στο σπίτι σου με τροφές, σκέψου ότι κάπου αλλού μακριά δεν υπάρχουν τραπέζια!
Ολοκληρώσαμε μια ακόμα ποιμαντική επίσκεψη στα απομακρυσμένα χωριά της Επισκοπής μας. Μια επίσκεψη δύσκολη, κάτω από τον καυτό ήλιο, συγκινητική, ως σαν να βρίσκεις αδάμαντα πνευματικότητας στη λάσπη του κόσμου και αρχοντική ως αυτοκρατορική φιλοξενία σε αχυρένιο παλάτι.

Tι τρομερό το Μυστήριο του Βαπτίσματος. Δια της Κατηχήσεως καθαρίζουμε το κέντρο της καρδιάς μας, ούτως ώστε να γίνει θρόνος του Παναγίου Πνεύματος. Δια του ύδατος βυθιζόμαστε στο Άκτιστο Πυρ. Το λάδι και το νερό δια της επικλήσεως του Αγίου Πνεύματος καθίστανται Μέγας Αγιασμός. Δια της αποδοχής της Πίστεως εισερχόμαστε από του νυν στη Μέλλουσα Ανέσπερο Βασιλεία του Θεού.