Είδα την πανώρια κι’ ιστορική πολιτεία, που ήταν στα χρόνια του Αλή-Πασια πρωτεύουσα όλης της καθαυτό Ελλάδας, και συνάμα ο Γολγοθάς της. Φαίνονταν, σαν δικέφαλος αητός, πεσμένος μ’ ανοιγμένα τα φτερά στην άκρα της χιλιοξακουσμένης Λίμνης, όπου έπνιξε ο Αλή-Πασιας την υπέρκαλλη Κυρά Φροσύνη με τες δέκα εφτά πανέμορφες Γιαννιώτισσες αρχοντόνυφες.

Τα «Χριστούγεννα των Κλεφτών» είναι ένα από τα πιο σπουδαία αφηγήματα του Ηπειρώτη Λογοτέχνη Χρήστου Χριστοβασίλη. Η ιστορία τοποθετείται χρονικά γύρω στα 1879-80 όταν ο συγγραφέας σε ηλικία μόλις 17-18 ετών εντάσσεται στα σώματα των «Κλέφτων». Η αναδημοσίευση του κειμένου γίνεται από την έκδοση του βιβλίου της Ιεράς Μονής Ελεούσης νήσου Ιωαννίνων.

Ἀναμφισβήτητα τό ἔπος τοῦ 1940 ἀνήκει σέ ὅλους τους Ἕλληνες. Ὅλος ὁ λαός μας τότε ἑνωμένος μέ μία ψυχή, χωρίς κανένα δισταγμό, ὄρθωσε τό ἀνάστημά του στόν ὁρμητικό χείμαρρο τοῦ φασισμοῦ καί τοῦ ναζισμοῦ. Ἔτσι, ἀπό αὐτήν τήν τιτάνια μάχη, πού ξεκίνησε τή Δευτέρα 28 Ὀκτωβρίου 1940, δέν θά ἦταν δυνατό νά ἀπουσιάζει ἡ Ἐκκλησία μας, ὁ ρόλος τῆς ὁποίας σήμερα μονίμως ἀγνοεῖται ἤ συστηματικά ἀποσιωπᾶται.

ΟΧΙ! Μιά λέξη μικρή πού γράφει την ιστορία της Πατρίδας μας και της ζωής μας!
Το '40, σύσσωμος ο Ελληνικός λαός μαζί με την ηγεσία του (πολιτική, στρατιωτική, εκκλησιαστική) είχε μια βαθιά πίστη στο Θεό. Μια πίστη που δεν δείλιασε μπροστά στην δύναμη της υπεροπλίας του αντιπάλου, που δεν πουλήθηκε για όποια ανταλλάγματα, που δεν φοβήθηκε ούτε τον θάνατο! Και την υπερδύναμη της πίστης του την έκρυψε μέσα σε μια μικρή λέξη: ΟΧΙ! Και πάνω σ' αυτή τη λέξη-πίστη συνετρίβη η αλαζονεία της δύναμης των ισχυρών της εποχής.

Το ΟΧΙ του Ιωάννου Μεταξά και του ελληνικού λαού κατά του αυθάδους Μουσσολίνι και η εποποιΐα της Πίνδου ήταν μόνον η αρχή. Ακολούθησε το ΟΧΙ στους Γερμανούς και η μάχη των Οχυρών. Ακολούθησαν και άλλα πολλά ΟΧΙ από επώνυμα πρόσωπα και από απλούς Έλληνες αγωνιστές.
Μία μορφή που δεν προβάλλεται όσο θα έπρεπε από τα σχολικά βιβλία και τις τηλεοράσεις υπήρξε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος, ο οποίος κράτησε στάση εθνικώς αξιοπρεπή, όπως αρμόζει σε Ορθόδοξο Έλληνα Ιεράρχη. Ας θυμηθούμε τα τρία ΟΧΙ που εξεστόμισε κατά την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα.

Διηγείται ο Πλωτάρχης του Πολεμικού Ναυτικού (ε. α.) Δημ. Ντούλιας:
Ήμουν στο Ναυτικό το 1952 και βρισκόμουνα στη Πλατεία Κλαυθμώνος, όχι όπως είναι σήμερα. Οι νεότεροι δεν γνωρίζουν πάρα πολλά από τα παλιά και απορούν όταν ακούν ορισμένα γεγονότα του τότε.
Εκείνη τη στιγμή έπεφτε ο ήλιος και θα γνωρίζετε ότι με τη δύση του, γίνεται υποστολή της σημαίας.

Οι Αρχαίοι Έλληνες δεν έκαναν δερματοστιξία (τατουάζ) πάνω στο σώμα τους, όμως έκαναν σε όποιον ήθελαν να εξευτελίσουν ή ήταν αποδεικτικό στοιχείο ότι ανήκαν σε κάποιον, όπως γίνεται σήμερα με το σημάδεμα των ζώων.
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο το 480 π.Χ. πριν από τη μάχη των Θερμοπυλών μερικοί Έλληνες εμήδισαν πήγαν δηλαδή με τους Μήδους (Πέρσες).

Αντί για τον καθιερωμένο θρήνο για την 29η Μαίου 1453... Αποτίουμε φόρο τιμής σ έναν Κρητικό παπά, τον Αρχιμανδρίτη π. Ελευθέριο Νουφράκη που το 1919 λειτούργησε μέσα στην Αγία Σοφία της Κωνσταντινουπόλεως.

Το χρονικό της μετάβασης
Το πλοίο που μετέφερε τη Μεραρχία είχε αγκυροβολήσει στ’ ανοιχτά, γι αυτό όλοι επιβιβάστηκαν σε μια βάρκα στην οποία κωπηλατούσε ένας Ρωμιός της Πόλης ενώ σε λίγο αποβιβάστηκαν στην προκυμαία.

Πεντακόσια εξήντα δύο χρόνια πέρασαν από την αποφράδα εκείνη ημέρα της 29ης Μαϊου 1453. Τότε που ακούστηκε η κραυγή "Εάλω η Πόλις" καί η Βασιλεύουσα, η Πόλη των Αγίων, των Αυτοκρατόρων και των θρύλων, πέρασε υπό την κατοχή του Οθωμανού δυνάστη. Ετσι άρχισε η Τουρκοκρατία. Το Γένος απεβίωσε, αλλά η Κωνσταντινούπολις και η Αγιά Σοφιά παραμένουν σε ξένα χέρια.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ του 1821 έχει μια πνοή αγιασμένη, κι η ιστορία της είνε σαν συναξάρι. Η Ελλάδα μπορεί να παρασταθεί σαν τη μητέρα των Μακκαβαίων που είδε να βασανίζονται και να σφάζονται μπροστά της τα παιδιά της ένα-ένα. Από τον καιρό που χάθηκε η Κωνσταντινούπολη, η πατρίδα μας μαυροφόρεσε σαν χαροκαμένη χήρα· οι άνδρες ήτανε σαν ασκητές, οι γυναίκες σαν καλογρηές, τα τραγούδια μας γεμάτα πόνο και ελπίδα...