Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ του 1821 έχει μια πνοή αγιασμένη, κι η ιστορία της είνε σαν συναξάρι. Η Ελλάδα μπορεί να παρασταθεί σαν τη μητέρα των Μακκαβαίων που είδε να βασανίζονται και να σφάζονται μπροστά της τα παιδιά της ένα-ένα. Από τον καιρό που χάθηκε η Κωνσταντινούπολη, η πατρίδα μας μαυροφόρεσε σαν χαροκαμένη χήρα· οι άνδρες ήτανε σαν ασκητές, οι γυναίκες σαν καλογρηές, τα τραγούδια μας γεμάτα πόνο και ελπίδα...

Καθώς προετοιμαζόμαστε για τον εορτασμό των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση θα αρχίσουν να εμφανίζονται οι γνωστοί απολογητές της Τουρκοκρατίας, οι οποίοι ωραιοποιούν την οθωμανική κατάκτηση, αρνούνται την καταπίεση και ομιλούν για μια «συνύπαρξη θρησκευτικών κοινοτήτων», στο πλαίσιο της οθωμανικής διοίκησης.

Ἕνα ζωντανό θαῦμα τῆς Παναγίας ἔζησαν στόν Ἑλληνοϊταλικό πόλεμο οἱ στρατιῶτες τοῦ 51ου ανεξαρτήτου τάγματος, με διοικητή τον ταγματάρχῃ Πετράκη, στήν κορυφογραμή τοῦ Ῥοντένη, δεξιὰ τῆς θρυλικῆς Κλει­σούρας.
Κάθε βραδύ, ἀπό τίς 22-1-41 και ἔπειτα, στίς 9.20 ἀκριβῶς...

Καθώς πλησιάζουν οι ημέρες της εθνικής εορτής, θυμόμαστε κάποιες φωτογραφίες από το έπος του '40 που έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη μας.Όπως εκείνη στο κέντρο των Αθηνών όπου δείχνει Έλληνες φαντάρους να αναχωρούν για το μέτωπο με το χαμόγελο στα χείλη.
Είναι πραγματική εικόνα. Όχι πίνακας. Αυτά τα χαμόγελα δεν είναι της ημέρας.

25η Δεκεμβρίου ξανά! Η γιαγιά μας κάθε Δεκέμβρη μας έλεγε πως η πιο φωτεινή νύχτα της χρονιάς είναι η νύχτα των Χριστουγέννων! Γιατί οι Άγγελοι είναι όλοι στη γη! Τα σπίτια, τα βουνά, οι σπηλιές, οι ουρανοί, οι δρόμοι, τα πάντα φωτίζονται από ολοφώτεινους αγγέλους.

Η αριστεία καταργήθηκε από τον κ. Γαβρόγλου. Πλέον οι μαθητές μας «διδάσκονται» ότι στην ζωή δεν χρειάζεται κόπος και μελέτη και θυσίες. Όχι. Τύχη χρειάζεται και τυχερά παιχνίδια. Τι να πει κανείς; H κατρακύλα επιταχύνεται. Λυπάμαι πολύ βλέποντας τους μαθητές μας, αυτά τα αθώα μάτια και τις μεταξένιες ψυχές, να υφίστανται αυτήν την κακοποίηση από μια χούφτα ανίκανους εθνομηδενιστές. Πώς φτάσαμε σε τέτοια παρακμή μέσα σε τόσο λίγα χρόνια;

– Με συγχωρείτε, πού βρίσκεται η αίθουσα τελετών του Παντείου;

– Στον δεύτερο όροφο νομίζω, απάντησε μία εκ των δύο φοιτητριών, δίχως καμία βεβαιότητα.Στον δεύτερο όροφο δεν υπήρχε μήτε αίθουσα μήτε κόσμος συγκεντρωμένος για τον πανηγυρικό λόγο, μοναχά φοιτητές. Αυτή τη φορά πιο κατατοπιστικοί.

Μία μέρα ο Διογένης έτρωγε ένα πιάτο φακές καθισμένος στο κατώφλι ενός τυχαίου σπιτιού.Δεν υπήρχε σε όλη την Ελλάδα πιο φθηνό φαγητό από μία σούπα με φακές. Μ’ άλλα λόγια, αν έτρωγες φακές σήμαινε ότι βρισκόσουν σε κατάσταση απόλυτης ανέχειας.

Στον 2ο τόμο των «Απομνημονευμάτων του Κολοκοτρώνη» (έκδ. Γ. Βαλέτα, σελ. 323), εντόπισα ένα πολύ ωραίο και διδακτικό επεισόδιο, που διαδραματίζεται κατά την Αγιασμένη Επανάσταση του ΄21. Το διηγείται ο Γεώργιος Τερτσέτης -τι σπουδαίος άνθρωπος- σε λόγο του στις 25 Μαρτίου του 1855, στην τότε Βουλή των Ελλήνων...

Ἡ Ῥωμιοσύνη καὶ Ὀρθοδοξία εἶναι ἕνα πρᾶγμα. Γιὰ νὰ μὴν πάρω τοὺς πολὺ παλιούς, παίρνω δυὸ τρεῖς ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἀγωνισθήκανε γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδας, ποὺ ὅποτε μιλᾶνε γιὰ τὴ λευτεριά, μιλᾶνε καὶ γιὰ τὴ θρησκεία. Ὁ Ρήγας Φεραῖος λέγει: «νὰ κάνουμε τὸν ὅρκο ἀπάνω στὸ Σταυρό». Ἕνας ἄλλος ποιητὴς γράφει: «Γιὰ τῆς πατρίδας τὴν ἐλευθερία, γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία, γι᾿ αὐτὰ τὰ δυὸ πολεμῶ, μ᾿ αὐτὰ νὰ ζήσω ἐπιθυμῶ. Κι ἂν δὲν τὰ ἀποχτήσω, τί μ᾿ ὠφελεῖ νὰ ζήσω;»…