Οι Τούρκοι, πολιορκημένοι μέσα στην Ακρόπολη, μη έχοντας άλλο μολύβι για βόλια, χαλούσαν τις κολόνες που’ χαν μέσα τους, για στερεότητα αυτό το μέταλλο. Οι Έλληνες, μόλις πήραν είδηση την καταστροφή, τους έστειλαν μήνυμα να σταματήσουν αυτό το χαλασμό και θα τους στείλουν οι ίδιοι βόλια!

Οι αληθινοί Έλληνες ενδιαφέρονται να μαθαίνουν την ιστορία τους. Οι αληθινοί Έλληνες αγαπούν την πατρίδα τους και το γένος ολόκληρο, έστω και αν είναι διασκορπισμένο στα πέρατα της γης. Οι αληθινοί Έλληνες είναι γνήσιοι πατριώτες, ασπαζόμενοι το ομηρικό απόφθεγμα: «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης»...

«...Συγκεντρωθήκαμε καὶ ἀποφασίσαμε νὰ γίνει πρῶτα ἐξομολόγηση καὶ κατόπιν θεία λειτουργία καὶ νὰ κοινωνήσουμε ὅλοι... Πράγματι ἦλθε ὁ στρατιωτικός ἱερεύς, ἐξομολογήθηκαν ἀξιωματικοὶ καὶ ὁπλίτες καὶ τὸ πρωὶ σὲ μιὰ μεγάλη σπηλιά, ποὺ χωροῦσε 1000 ἄτομα, ἐκάναμε τὴ θεία λειτουργία. Ἔψαλα ἐγὼ μὲ στρατιῶτες, καὶ ὁ π. Χρυσόστομος λειτούργησε...

Από κάποια μονάδα είχε συλληφθεί κατά τον πόλεμο του 1940 Ιταλός αξιωματικός αιχμάλωτος. Οι φαντάροι που τον συνέλαβαν, του αφαίρεσαν τον οπλισμό, τα κυάλια κ.λπ., όπως προβλέπεται για τους αιχμαλώτους. Όλα τα έδινε χωρίς διαμαρτυρία. Και τις φωτογραφίες των παιδιών του και της γυναίκας του...

Το ΟΧΙ του Ιωάννου Μεταξά και του ελληνικού λαού κατά του αυθάδους Μουσσολίνι ήταν μόνον η αρχή. Ακολούθησαν πολλά ΟΧΙ από επώνυμα πρόσωπα και από απλούς Έλληνες αγωνιστές. Μία μορφή που δεν προβάλλεται όσο θα έπρεπε από τα σχολικά βιβλία και τις τηλεοράσεις υπήρξε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος, ο οποίος κράτησε στάση εθνικώς αξιοπρεπή, όπως αρμόζει σε Ορθόδοξο Έλληνα Ιεράρχη. Ας θυμηθούμε τα τρία ΟΧΙ που εξεστόμισε κατά την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα.

Ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Έρχαρτ Κέστνερ έκανε την εξής εξομολόγηση. «Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο, στην Αθήνα. Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα τη θρυλική κρητική φιλοξενία.

Οι Ισραηλίτες πορεύτηκαν από την Αίγυπτο προς τη Γη της Επαγγελίας υπό την καθοδήγηση και προστασία ενός απλανούς και μοναδικού οδηγού. Μια νεφέλη υψωνόταν μπροστά τους και προπορευόταν συνεχώς επί σαράντα χρόνια δείχνοντάς τους τον δρόμο. Την ημέρα έριχνε σκιά και τους δρόσιζε από τον καύσωνα της ερήμου. Τη νύχτα γινόταν στύλος πυρός, φωτεινή νεφέλη, για να τους φέγγει...

O Ν. Ντραμουντιανός διηγείται μια θαυμαστή εμπειρία του από τον πόλεμο του 1940: «O λόχος μας πήρε διαταγή να καταλάβει ένα προχωρημένο ύψωμα για προγεφύρωμα. Στήσαμε ταμπούρι μέσα στα βράχια. Μόλις τακτοποιηθήκαμε, άρχισε να πέφτει πυκνό χιόνι. Έπεφτε αδιάκοπα δύο μερόνυχτα κι έφτασε σε πολλά μέρη τα δύο μέτρα...

«Στην οικογένειά μας κανείς δεν πίστευε. Μόνο η θεία Νιούρα, αδελφή του πατέρα μου, η οποία κρυφά μου έμαθε μερικές προσευχές και μου διάβαζε κάποιες ευαγγελικές περικοπές από ένα παλιό βιβλίο. Εκείνη με έμαθε το "Πάτερ ημών", "Τη Ύπερμάχω Στρατηγώ" και κάποιες άλλες προσευχές και με οδήγησε κρυφά από τούς γονείς μου σ ένα αγαθό γερον­τάκι, τον π. Παύλο, μαζί με την αδελφή μου και μας βάπτισε...

Οκτώβριος, και οι εθνικές μνήμες κορυφώνονται στη συνείδηση. Οκτώβριο του 1944 απελευθερωνόταν η πολύπαθη Αθήνα από τούς Γερμανούς κατακτητές. Τον ίδιο μήνα, τέσσερα χρόνια πριν, χτύπησε την πόρτα μας με τρόπο ιταμό ο Άξονας. Οκτώβριο του 1912 απελευθερωνόταν ορμητικά ή Θεσσαλονίκη και το μεγαλύτερο τμήμα της Μακεδονίας από τον οθωμανικό ζυγό...