Γιατί έρχεσαι έτσι παιδί μου σε εμένα;
Για να προσκυνήσω τη χάρη σου Παναγιά μου!
Ναι, αλλά γιατί έτσι; Γιατί με μάσκα;
Γιατί φοβάμαι! Πριν από μένα σε προσκύνησαν κι άλλοι κι αν φιλήσω την εικόνα σου Σου θα κολλήσω!Θα πεθάνω Παναγιά μου!
Από εμένα θα πεθάνεις παιδί μου;
Κοίτα πάνω στην εικόνα Μου και πες μου, βλέπεις όλα αυτά τα τάματα;
Για ποιο λόγο πιστεύεις ότι βρίσκονται εδώ;

Αγάπη είναι να σέβεσαι το παρελθόν και την εμπιστοσύνη που ο άλλος σου δίνει.
Αγάπη είναι να μπορείς να συγχωρείς και να βοηθάς τον άλλον να διορθωθεί και να εξελιχθεί και όχι να τον πυροβολείς σε κάθε λάθος βήμα.

Μήπως τρελαινόμαστε χωρίς λόγο; Συνωμοσίες, αντιπαλότητες, προδοσίες, κι ένα σωρό βλακείες που δεν έχουν θέση στα μυαλά των Ορθοδόξων.
Μήπως τα πράγματα είναι πιο απλά στον τρόπο αντιμετώπισής τους;
Δεν είναι όλα είναι κάτω από την πρόνοια του Θεού; Αυτό δεν είναι το πρώτο και βασικό πράγμα που μαθαίνουμε ως χριστιανοί; Για όποιο λόγο κι αν γίνεται, ό,τι κι αν κρύβεται από πίσω ή από πάνω ή από κάτω ο Θεός έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο.

—Γέροντα, εἶναι γνωστὸ πὼς ἕνα ποσοστὸ ψυχιά­τρων θεωρεῖ ὼς αἴτιο μερικῶν ψυχασθενειῶν τὴν έγκράτεια κατὰ τὴ νεανικὴ ήλικία. Τὶ μποροῦμε νὰ τοὺς ἀπαντήσουμε;
—Ή τοποθέτησή τους εἶναι λανθασμένη καὶ ἡ ἐξήγηση γι’ αὐτό πολὺ ἁπλή. Ὅσοι ἐπισκέπτονται τὸν ψυχίατρο εἶναι ἀσθενεῖς.. Δὲν πάει κανεὶς στὸ γιατρὸ στὰ καλὰ καθούμενα, δηλαδὴ ὑγιής.

Ο Κωνσταντῖνος Μικρός γεννήθηκε τό 1895 στό χωριό Ἀθίκια Κορινθίας. Οἱ γονεῖς του Γεώργιος καί Κατερίνα, ἄν καί πάμφτωχοι ξεχώριζαν στό χωριό γιά τήν καλωσύνη καί τήν φιλοξενία τους. Ἀπέκτησαν τέσσερα παιδιά, τόν Κώστα καί ἄλλα τρία κορίτσια.

Έβγαινα από ένα εστιατόριο με μια οικογένεια που μου έκανε το τραπέζι αυτές τις μέρες. Τα φαγητά ήταν τέλεια, συγκρατήθηκα στο τέλος και δεν έφαγα γλυκό. Απόρησα κι εγώ με την αυτοκυριαρχία μου. Οι σερβιτόροι άψογοι στην περιποίησή τους, όλοι φορούσαν μάσκες, το σέρβις ήταν φοβερό, τα φαγητά υπέροχα, περάσαμε τέλεια.

Ξεκινώντας το ταξίδι για την Αφρική και γνωρίζοντας ότι στην ιεραποστολή το πρώτο χάσμα που αντικρίζει κάποιος είναι το γλωσσικό, αποφάσισα στις κατηχήσεις, αφού πρώτα βιώσει κάποιος τα πρώτα ερεθίσματα της όντως πίστεως, όταν φτάσει η ώρα να μιλήσω για την Ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού απλώς να σωπάσω.

Ἔρχονται δύσκολοι καιροί, ἀπ’ ὅλες τὶς μεριὲς θὰ μᾶς χτυπᾶνε. Καὶ θὰ ἀντέξουν μόνο αὐτοί, ποῦ μάθανε νωρὶς νὰ ἀγαπᾶνε. Θέτω, ἕνα δικό μου προσωπικὸ δίλημμα. Ἡ στάση μου στὴν σημερινὴ πραγματικότητα, ὡς Ἕλληνα καὶ Χριστιανοῦ ὀρθόδοξου, ποιὰ πρέπει νὰ ‘ναι;... Ἡ προσευχὴ ἡ τὸ μαχαίρι; Μέσα μου, δυὸ πρόσωπα παλεύουν.
Tὸ ἕνα, μοῦ ζητάει νὰ πολεμήσω, ὅλους αὐτοὺς...

Να με συγχωρήσουν όλοι οι αδελφοί κ αδελφές, ελεεινός είμαι, νομίζω ομως ότι αυτή η επιστολή του Καθηγούμενου της ΙΜ Αγίου Γρηγορίου προσεγγίζει όλα τα θέματα πολύ πνευματικά κ δίνει πολλές απαντήσεις. Ως γνωστόν η σοφία βρίσκεται στην απλότητα...:
"Τώρα, βλέπετε, έχουμε και αυτή την περίπτωση με τον κορονοϊό, εξ αιτίας του οποίου υπάρχει μία ταραχή σ’ όλο τον κόσμο. Εμείς οφείλουμε να έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό.

Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Πατέρες καὶ ἀδελφοί μου,
Ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος με την κεκοιμημένη μητέρα του Μηλιά Μεταβαίνει σήμερον «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωὴν» ὁ πλέον δικός μας ἄνθρωπος: ἡ μάνα μας! Γιὰ τὸν καθένα ἡ μάνα εἶναι «μάννα» καί, βεβαίως, καὶ ἡ Μηλιὰ γιὰ μένα.