- Μαμά, θέλω να φάω, πεινάω.
- Όχι δε θέλεις ακόμα, δεν περάσαν 3 ώρες, ξέρω εγώ.
- Μαμά, θέλω να με πάρεις αγκαλιά
- Όχι δεν πρέπει, θα καλομάθεις.
- Μαμά, κοίτα, μαθαίνω το σώμα μου!

Καθώς πλησιάζουν οι ημέρες της εθνικής εορτής, θυμόμαστε κάποιες φωτογραφίες από το έπος του '40 που έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη μας.Όπως εκείνη στο κέντρο των Αθηνών όπου δείχνει Έλληνες φαντάρους να αναχωρούν για το μέτωπο με το χαμόγελο στα χείλη.
Είναι πραγματική εικόνα. Όχι πίνακας. Αυτά τα χαμόγελα δεν είναι της ημέρας.

Στην ζωή πολλές φορές θα προκύψει ένα σοβαρό πρόβλημα που θα απειλήσει το γαλάζιο της ψυχής μας, Θα βασανιστούμε και θα υποφέρουμε.
Παρά ταύτα όμως, αισθανόμαστε ότι τελικά τα καταφέραμε να περάσουμε απέναντι κι ας κοντέψαμε να πνιγούμε σε απύθμενα πελάγη.
Περνάνε οι ώρες και οι μέρες, και ξάφνου, νιώθεις μια ζάλη...

Με μία ανατρεπτική θεωρία προσπαθούν δύο ανθρωπολόγοι να δώσουν την απάντηση στο αιώνιο ερώτημα από που ξεκίνησε η εξάπλωση του ανθρωπίνου είδους στον πλανήτη μας.
Οι μελετητές του πανεπιστημίου της Βασιλείας στην Ελβετία κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι όλοι οι άνθρωποι που γεννήθηκαν στον πλανήτη τα τελευταία 200.000 χρόνια...

Αφιερωμένο σε όλους τους γονείς από τον αείμνηστο Δημήτριο Παναγόπουλο...
Αν τα έλεγε αυτά από άμβωνος σήμερα θα τον κρεμάγανε στις πλατείες. Ευτυχώς έμεινε η ευλογημένη γραπτή του παρακαταθήκη...:
"Υπάρχουν μάνες που έχουν τέτοιο παιδί, που μόνο ζημιές προκαλεί. Και το υπερασπίζεται λέγοντας:
- Ξέρεις τί καλή καρδιά έχει!

Μια ημέρα του χειμώνα αγχωμένος και βιαστικός έφθασα στο μετρό "Πλακεντίας" και αμέσως αναζήτησα ταξί για να μεταφερθώ γρήγορα στο Ναό.Το βρήκα εύκολα.Καλησπέρισα τον οδηγό.Του είπα τον προορισμό. Στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου ακούγονταν στη διαπασών οι ειδήσεις της ημέρας.

Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία, κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό, αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που ’χεις κερδίσει, στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση...

Κοιτάζεις τον άλλο και νευριάζεις, ταράσσεσαι για τη συμπεριφορά του. Αναπόφευκτα τον κρίνεις, τον κατακρίνεις, τον βγάζεις από την καρδιά σου. Είναι πραγματικότητα ο εγωκεντρισμός του. Είναι κοινή διαπίστωση ο άσχημος εαυτός του, ο κακός χαρακτήρας του.Κι όμως, πίσω από τα φαινόμενα μπορεί να κρύβεται ένα πληγωμένο παιδί, ένας τσαλακωμένος έφηβος, μια απουσία στοργής και κατανόησης. Ποιος μπορεί να δει το βάθος, τα αίτια μιας ανθρώπινης συμπεριφοράς; Ποιο πρόσωπο μπορεί ν’ ανοίξει την αγκαλιά σε οποιοδήποτε πρόσωπο;

H πίστη μου στον Θεό μου στοίχισε αρκετούς φίλους, συγγενείς, αρκετές σχέσεις, και με περικύκλωσε με εχθρούς και αρκετούς χλευασμούς.
Άνθρωποι μου έκλεισαν αρκετές πόρτες, έχασα ευκαιρίες, συμφωνίες και συμβόλαια στην μουσική από δισκογραφικές, μου στέρησε συνεργασίες, έκλεισε πόρτες σε ΜΜΕ, συνεντεύξεις, παρουσιάσεις, συναυλίες, έχασα ευκαιρίες να γίνω μέλος σε γνωστά ελληνικά γκρουπ και αρκετό άλλο πόλεμο και δυσκολίες που αντιμετώπισα στην πορεία μου.

Στο Μεσολόγγι ζούσε μία ευλαβέστατη γυναίκα, ονόματι Βασιλική (Κούλα την φώναζαν), παντρεμένη με τον Δημήτριο Καλαντζή, ψαρά στο επάγγελμα. Ήταν και οι δυό πολύ πιστοί και πολύ απλοί άνθρωποι. Όταν η Βασιλική ήταν νέα, την ημέρα των Θεοφανείων «είδε τους ουρανούς ανεωγμένους» και τους Αγγέλους του Θεού να ψάλλουν.