Αφιερωμένο σε όλους τους γονείς από τον αείμνηστο Δημήτριο Παναγόπουλο...
Αν τα έλεγε αυτά από άμβωνος σήμερα θα τον κρεμάγανε στις πλατείες. Ευτυχώς έμεινε η ευλογημένη γραπτή του παρακαταθήκη...:
"Υπάρχουν μάνες που έχουν τέτοιο παιδί, που μόνο ζημιές προκαλεί. Και το υπερασπίζεται λέγοντας:
- Ξέρεις τί καλή καρδιά έχει!

Μια ημέρα του χειμώνα αγχωμένος και βιαστικός έφθασα στο μετρό "Πλακεντίας" και αμέσως αναζήτησα ταξί για να μεταφερθώ γρήγορα στο Ναό.Το βρήκα εύκολα.Καλησπέρισα τον οδηγό.Του είπα τον προορισμό. Στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου ακούγονταν στη διαπασών οι ειδήσεις της ημέρας.

Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία, κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό, αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που ’χεις κερδίσει, στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση...

Κοιτάζεις τον άλλο και νευριάζεις, ταράσσεσαι για τη συμπεριφορά του. Αναπόφευκτα τον κρίνεις, τον κατακρίνεις, τον βγάζεις από την καρδιά σου. Είναι πραγματικότητα ο εγωκεντρισμός του. Είναι κοινή διαπίστωση ο άσχημος εαυτός του, ο κακός χαρακτήρας του.Κι όμως, πίσω από τα φαινόμενα μπορεί να κρύβεται ένα πληγωμένο παιδί, ένας τσαλακωμένος έφηβος, μια απουσία στοργής και κατανόησης. Ποιος μπορεί να δει το βάθος, τα αίτια μιας ανθρώπινης συμπεριφοράς; Ποιο πρόσωπο μπορεί ν’ ανοίξει την αγκαλιά σε οποιοδήποτε πρόσωπο;

H πίστη μου στον Θεό μου στοίχισε αρκετούς φίλους, συγγενείς, αρκετές σχέσεις, και με περικύκλωσε με εχθρούς και αρκετούς χλευασμούς.
Άνθρωποι μου έκλεισαν αρκετές πόρτες, έχασα ευκαιρίες, συμφωνίες και συμβόλαια στην μουσική από δισκογραφικές, μου στέρησε συνεργασίες, έκλεισε πόρτες σε ΜΜΕ, συνεντεύξεις, παρουσιάσεις, συναυλίες, έχασα ευκαιρίες να γίνω μέλος σε γνωστά ελληνικά γκρουπ και αρκετό άλλο πόλεμο και δυσκολίες που αντιμετώπισα στην πορεία μου.

Στο Μεσολόγγι ζούσε μία ευλαβέστατη γυναίκα, ονόματι Βασιλική (Κούλα την φώναζαν), παντρεμένη με τον Δημήτριο Καλαντζή, ψαρά στο επάγγελμα. Ήταν και οι δυό πολύ πιστοί και πολύ απλοί άνθρωποι. Όταν η Βασιλική ήταν νέα, την ημέρα των Θεοφανείων «είδε τους ουρανούς ανεωγμένους» και τους Αγγέλους του Θεού να ψάλλουν.

Κάποτε ο διάβολος κάλεσε μια παγκόσμια συνέλευση δαιμόνων. Στην εναρκτήρια ομιλία του, ανάμεσα στα άλλα, είπε:
«Δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τους Χριστιανούς να πηγαίνουν στην εκκλησία.
Δεν μπορούμε να τους εμποδίσουμε να διαβάζουν την Αγία Γραφή και να γνωρίζουν την αλήθεια.
Δεν μπορούμε ούτε ακόμα και να τους εμποδίσουμε να έχουν...

Λένε πως κάποιος μάγος δώρισε στο βασιλιά του ένα πολύτιμο δαχτυλίδι, που είχε την ιδιότητα να σφίγγει και να προξενεί πόνους στο δάκτυλο του βασιλιά όταν έπαιρνε εσφαλμένη απόφαση ή έκανε κακή σκέψη ή πράξη.

Ανεκτίμητο, πράγματι, δακτυλίδι…!

Νά προσέξεις νά μείνεις στή θέση σου καί νά μήν ἀφήσεις νά εἰσχωρήσει μέσα σου ψυχρότητα ἤ ἀντιπάθεια, ἅμα σέ λυπήσει κάποιος καί σέ ταράξει, ἀκόμα καί ἄν ἔχεις δίκαιο. Τοῦτα εἶναι παθήματα πού γίνονται μαθήματα καί καταλαβαίνεις ἄν προοδεύεις στήν πνευματική ζωή. Μήν περιμένουμε λουκούμια...

Σε μια κωμόπολι της βορείου Ελλάδος ζούσε μια κοπέλα τυφλή, ονόματι Ασπασία. Ήταν ορφανή, πολύ φτωχή και εγκαταλελειμμένη απ’ όλους γι’ αυτό και μεγάλωσε χωρίς να μπορέση να μάθη γράμματα.

Ήταν περίπου 18-20 ετών, όταν πέρασε κάποιος ιεροκήρυκας της μητροπολιτικής περιφερείας και την είδε, την πήρε μαζί του και την έβαλε στη Σχολή Τυφλών στη Θεσσαλονίκη κι έτσι έμαθε ανάγνωσι δια της αφής κατά το σύστημα των τυφλών.