Όσοι ανήκετε σε αυτές τις ηλικίες… θα καταλάβετε σίγουρα…
«H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε…
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή...

Ὁ Pascal κάμνει ἕνα πολὺ ὡραῖο συλλογισμό. Λέγει λοιπόν, ὅτι μὲ τοὺς Ἀποστόλους συνέβη ἓν ἐκ τῶν τριῶν: Ἢ ἠπατήθησαν,ἢ μᾶς ἐξηπάτησαν,ἢ μᾶς εἶπαν τὴν ἀλήθεια. Ἂς πάρουμε τὴν πρώτη ἐκδοχή.Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἠπατήθησαν οἱ Ἀπόστολοι, διότι δὲν τὰ ἔμαθαν ἀπὸ ἄλλους. Αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ἦσαν αὐτήκοοι καὶ αὐτόπται μάρτυρες τῶν θαυμάτων τοῦ Χριστοῦ.Ἡ δεύτερη ἐκδοχή.Μήπως μᾶς ἐξηπάτησαν; Μήπως μᾶς εἶπαν ψέμματα; Ἀλλὰ γιατί νὰ μᾶς ἐξαπατήσουν;

Ίσως να το έχετε παρατηρήσει ή ακόμη και ζήσει οι ίδιοι, οτι τις μέρες που νηστεύουμε υπάρχει μια νευρικότητα και οξυθυμία. Πολλοί το αποδίδουν στο διάβολο. Νομίζω όμως πως αυτή είναι μια εύκολη και συμφέρουσα ερμηνεία που μας αφήνει έξω από την δική μας ευθύνη.

Κάποτε ένας νέος είπε στον πνευματικό του:΄΄ Πάτερ κουράστηκα να προσπαθώ να είμαι κοντά στον Θεό και να αγωνίζομαι. Στο κάτω κάτω ποιος με διαβεβαιώνει ότι υπάρχει μετά θάνατον ζωή. Τουλάχιστον να ευχαριστηθώ την παρούσα΄΄. Το 'πε και το 'κανε ο νέος αυτός και πέρασε πολλά χρόνια γλεντώντας και διασκεδάζοντας, κοιτάζοντας μόνο τον εαυτό του και την άνεσή του και αδιαφορώντας για το εάν γύρω του υπήρχαν συνάνθρωποί του με προβλήματα και πόνο.

Μπορεῖ ὁ Χριστὸς νὰ ἀποστέλλει τοὺς πιστούς του «ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων» (Ματθ. 10, 16), ἀλλὰ ταυτόχρονα ὑπόσχεται, ὅτι «θὰ τοὺς σκεπάσει μὲ τὴ δεξιά του, καὶ μὲ τὸν βραχίονά του θὰ τοὺς ὑπερασπισθεῖ. Ὅλα τὰ στοιχεῖα τῆς φύσης θὰ τὰ μεταβάλει σὲ ὅπλα γιὰ ἄμυνα ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν τους» (Σοφ. Σολ. 5, 16-17).

Μια φορά κι έναν καιρό ένα δάσκαλος περπατούσε με τον μαθητή του στο δάσος. Καθώς περπατούσαν, ανάμεσα στους φυσικούς ήχους, άρχισε να ακούγεται και ένας διαφορετικός, αφύσικος ήχος.

Τά φερσίματα τῶν παιδιῶν ἔχουν ἄμεση σχέση μέ τήν κατάσταση τῶν γονέων. Ὅταν τά παιδιά πληγώνονται ἀπ’ τήν κακή μεταξύ των γονέων τούς συμπεριφορά, χάνουν δυνάμεις καί διάθεση νά προχωρήσουν στήν πρόοδο. Κακοχτίζονται καί τό οἰκοδόμημα τῆς ψυχῆς τούς κινδυνεύει ἀπό στιγμή σέ στιγμή νά γκρεμισθεῖ. Νά σᾶς πῶ καί δύο παραδείγματα. Εἶχαν ἔλθει δύο κοπελίτσες σ’ ἐμένανε κι ἡ μία εἶχε κάτι πολύ ἄσχημα βιώματα καί μέ ρωτοῦσαν πού ὀφείλονται. Καί τούς εἶπα:

Πώς θα ήταν ο κόσμος αύριο, αν σταματούσε σήμερα να ανατέλλει ο ήλιος; Δεν θα γινόταν μόνο σκοτεινός, αλλά θα έχανε σιγά-σιγά και κάθε ζωή. Φυτά και ζώα θα γίνονταν αναιμικά, θα ζούσαν για λίγο μια σκιώδη ζωή, φάντασμα της προηγούμενης ζωντάνιας τους και τελικά θα έσβηναν στην παγωνιά ενός ανήλιαγου κόσμου. Αν πάλι κάποιος ζούσε διαρκώς όχι στο φως και στον αέρα, αλλά στο σκοτεινό κελλί μιας φυλακής, για ποιά ποιότητα ζωής θα μπορούσε να καυχηθεί; Πηγή ζωής είναι το φως, η ζωογόνα ζεστασιά του ήλιου.

Ένα πρωϊνό για μένα ξεχωριστό που με έκανε και δάκρυσα. Μπαίνωντας πριν λίγα λεπτά στο τρίτο βαγόνι έπεσα πάνω σε ένα καρότσι, μπροστά στην πόρτα. Ίσα-ίσα που έκλεισε η πόρτα. Καλά λέω μέσα μου με τόσο κόσμο πως μπαίνει κι αναπηρικό καρότσι. Ήδη δεν είχα επιβιβαστεί στον προηγούμενο συρμό που είχε περάσει πριν 4 λεπτά επειδή δεν χωρούσε να μπει τόσος κόσμος...

Θαρρώ δεν έχει τύχει μόνο σε μένα. Να θεωρείς ό,τι τα ξέρεις όλα. Πως είσαι δάσκαλος που βλέπει παντού μαθητές. Παντού οι άλλοι είναι αμαθείς και πρέπει να τους δείξεις, να τους διδάξεις, αφού δεν ξέρουν.
Εντύπωση μου κάνουν τα μικρά παιδιά που σε διδάσκουν με ένα μικρό τους λόγο με ένα νεύμα και ένα χαμόγελο...