Εἶναι μέρες ἀνήλιαγες
Εἶναι νύχτες ἀσέληνες
Καιροί ἀπαράκλητοι…
Φῶς πουθενά.
Τότε οἱ εὐφυεῖς, οἱ ἀσκημένοι,
οἱ ἔχοντες τήν ἐλπίδα τους στόν Θεό...

Στά γυρίσματα τής ταινίας ‟Τό Νησί” έπρεπε νά ξαπλώσω στό φέρετρο!
Τρείς φορές τό έσκαγα άπό κεί. Δέν άντεχα. Αύστηρό πράγμα τό φέρετρο: είσαι ξαπλωμένος, τοίχοι στενοί, καί τίποτα άλλο δέν ύπάρχει. Ούτε Εύαγγέλιο γιά νά διαβάσεις.
Ό,τι μάζεψες στήν ψυχή, μέ αύτά μένεις!
Στήν αίωνιότητα θά πάρουμε αύτά πού δέν μπορείς νά άγγίξεις...

Τις τελευταίες ημέρες κάποια λόγια κάνουν το γύρο του διαδικτύου. Τα λόγια που απηύθυνε στο Χριστό ο χρυσός ολυμπιονίκης μας, Στέφανος Ντούσκος. Τα είχε δώσει όλα στην κωπηλασία. Στα τελευταία 500m δεν του είχαν μείνει πλέον δυνάμεις. Σχεδόν. Του είχε μείνει η σπουδαιότερη, η μεγαλύτερη δύναμη. Εκείνη της ψυχής, που ξεπερνώντας τα ανθρώπινα, γίνεται προσευχή.

Αλήθεια, εσύ ξέρεις τα όριά σου; Ξέρεις αν προχώρησες στις αποφάσεις σου; Ξέρεις πόσο προχώρησες στην αλλαγή τρόπου σκέψης και στους προσωπικούς σου δρόμους αυτογνωσίας και της βελτίωσης του χαρακτήρα σου; Και ποιος θα μου το πει αυτό; Μα… τα γεγονότα! Συγχώρεσες την πικρή κουβέντα που άκουσες σήμερα;

Το δυσκολότερο στη μουσική, αλλά και στην τέχνη γενικότερα, είναι η απλότητα. Που όμως, διατηρεί τη μοναδικότητα του δημιουργού της και τον πάει λίγο παρακάτω στον προσωπικό του δρόμο.

Κάποιος είχε έναν συγγενή του στο Νοσοκομείο. Κάποια ημέρα, πέρασε ένας βιβλιοπώλης από εκεί και τον ερώτησε ο υγιής συγγενής εάν είχε κάποιο θρησκευτικό βιβλίο, που να μιλάει γιά την αρρώστεια και τον πόνο, ώστε να παρηγορηθή ο άρρωστος συγγενής του.
Πράγματι του έδωσε ένα.

Προσευχές που έρχονται από κάποιους που εμείς θεωρούμε "τελειωμένους" κοινωνιολογικά αλλά είναι δοξασμένοι στα μάτια του Θεού, διότι εκείνη την ώρα της προσευχής κραυγάζει το διαμάντι της Θείας Χάριτος που βρίσκεται στον πυρήνα της καρδιάς του ανθρώπου. Βλέπεις καρδιές ερημικές που όμως μέσα τους ανθίζουν τριαντάφυλλα.

Ἡ θέση τῆς γυναίκας κατὰ τοὺς περασμένους αἰῶνες ἦταν ἐξαιρετικὰ δύσκολη, ἐνῶ ἀκόμη ὡς τὶς ἡμέρες μας δὲν ἔχει πλήρως τακτοποιηθεῖ. Σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδά της ζωῆς τὸ πρόβλημα αὐτὸ ἀποδεικνύεται ὑπερβολικὰ πολύπλοκο· καὶ στὸ ἐπίπεδο τῆς κρατικῆς νομοθεσίας, καὶ στὸ ἐπίπεδο τῆς δομῆς τῆς κοινωνίας, καὶ στὸ ἐπίπεδό τῆς ἐκπαιδεύσεως καὶ τῆς μορφώσεως, καὶ στὸ ἐπίπεδο τέλος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς.

Η θέα και μόνο του μεγάλου περσικού στρατού προκαλούσε δέος. Οι μετριότεροι υπολογισμοί τον ανέβαζαν σε εκατό χιλιάδες, οι πιο τολμηροί δεν δίσταζαν να φτάσουν στις εξακόσιες, με το ιππικό, το δυνατό χαρτί κάθε στρατού, να κινείται από δέκα μέχρι εξήντα χιλιάδες. Απέναντί τους ο Αλέξανδρος είχε να αντιτάξει μόνο πέντε χιλιάδες...

Άν είναι ενεργητικός, τόν θεωρούμε υπερβολικά κουρδισμένο.
Άν είναι ήρεμος, τόν θεωρούμε τεμπέλη.
Άν έχει γκρίζα μαλλιά, τόν θεωρούμε γέρο.
Άν είναι νέος, λέμε πώς δέν έχει εμπειρία.
Άν θέλει νά κάνει αλλαγές, τόν θεωρούμε επαναστάτη.
Άν δέν θέλει νά κάνει αλλαγές, λέμε πώς δέν παίρνει πρωτοβουλίες.
Άν κηρύττει κατά τής αμαρτίας, τόν θεωρούμε φανατικό.
Άν δέν τό κάνει, λέμε πώς είναι αδιάφορος καί κοσμικός.