Κάποτε ο διάβολος κάλεσε μια παγκόσμια συνέλευση δαιμόνων. Στην εναρκτήρια ομιλία του, ανάμεσα στα άλλα, είπε:
«Δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τους Χριστιανούς να πηγαίνουν στην εκκλησία.
Δεν μπορούμε να τους εμποδίσουμε να διαβάζουν την Αγία Γραφή και να γνωρίζουν την αλήθεια.
Δεν μπορούμε ούτε ακόμα και να τους εμποδίσουμε να έχουν...

Λένε πως κάποιος μάγος δώρισε στο βασιλιά του ένα πολύτιμο δαχτυλίδι, που είχε την ιδιότητα να σφίγγει και να προξενεί πόνους στο δάκτυλο του βασιλιά όταν έπαιρνε εσφαλμένη απόφαση ή έκανε κακή σκέψη ή πράξη.

Ανεκτίμητο, πράγματι, δακτυλίδι…!

Νά προσέξεις νά μείνεις στή θέση σου καί νά μήν ἀφήσεις νά εἰσχωρήσει μέσα σου ψυχρότητα ἤ ἀντιπάθεια, ἅμα σέ λυπήσει κάποιος καί σέ ταράξει, ἀκόμα καί ἄν ἔχεις δίκαιο. Τοῦτα εἶναι παθήματα πού γίνονται μαθήματα καί καταλαβαίνεις ἄν προοδεύεις στήν πνευματική ζωή. Μήν περιμένουμε λουκούμια...

Σε μια κωμόπολι της βορείου Ελλάδος ζούσε μια κοπέλα τυφλή, ονόματι Ασπασία. Ήταν ορφανή, πολύ φτωχή και εγκαταλελειμμένη απ’ όλους γι’ αυτό και μεγάλωσε χωρίς να μπορέση να μάθη γράμματα.

Ήταν περίπου 18-20 ετών, όταν πέρασε κάποιος ιεροκήρυκας της μητροπολιτικής περιφερείας και την είδε, την πήρε μαζί του και την έβαλε στη Σχολή Τυφλών στη Θεσσαλονίκη κι έτσι έμαθε ανάγνωσι δια της αφής κατά το σύστημα των τυφλών.

Χωρίς την ταπείνωση, έλεγε ο στάρετς Αμβρόσιος, δε σώζεται ο άνθρωπος. Αν πιστέψουμε πως από δική μας αξία σωζόμαστε, έχουμε απατηθεί. Θα σας αναφέρω ένα διδακτικό περιστατικό. Μια επιφανής αρχόντισσα, αρκετά ευσεβής αλλά όχι και αρκετά ταπεινή, καθώς κοιμόταν είδε ένα συγκλονιστικό όνειρο:

«Ήρθαν μια φορά στο Καλύβι μερικοί φοιτητές φορτωμένοι με βιβλία και μου λένε: “Ήρθαμε, Γέροντα, να συζητήσουμε για την Παλαιά Διαθήκη. Ο Θεός, δεν επιτρέπει την γνώση;”. “Ποιά γνώση;”, τους λέω, “αυτή που αποκτιέται με το μυαλό;”. “Ναι”, μου λένε. “Μα, αυτή η γνώση”, τους λέω, “σε πάει μέχρι το φεγγάρι· δεν σε ανεβάζει στον Θεό!”.

Κάθε χρόνο η μικρή μας συνοδεία ανέβαινε με κόπο πρωί-πρωί το φιδωτό μονοπάτι. Προορισμός μας τα Ταμπούρια, συνοικία του χωριού Τετρακώμου Άρτας, όπου γινόταν το πανηγύρι των Αγίων Αποστόλων (29-30 Ιουνίου).

Στα 1000 μ. υψόμετρο, συντροφιά με τα πανύψηλα έλατα, στο σβήσιμο της δασωμένης κορυφογραμμής της Κρανούλας, ύψωνε το ταπεινό του ανάστημα το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων, που έδινε και το όνομά του στην τοποθεσία. «Στους Άι-’Ποστόλους» λέγαμε...

Ήταν ο άνθρωπος της παρέας. Πειράγματα, αισχρόλογα, αστεϊσμοί και άλλα πολλά ήταν στον ημερήσιο κατάλογο των κατορθωμάτων του. Τα χρόνια περνούσαν και ποτέ του δεν συνδέθηκε με κάποιους ανθρώπους… ποτέ του δεν εμπιστεύτηκε κανέναν. Όλοι τον θέλανε για την παρέα αλλά μέχρις εκεί. Αλλά και ο ίδιος κανέναν δεν έπαιρνε στα σοβαρά, κανέναν δεν αισθανόταν δικό του άνθρωπο...

Τρία χρόνια τώρα αμίλητοι μεταξύ τους. Κουβέντα δεν άλλαζαν εκείνοι που κάποτε ήταν αγκαλιασμένοι και αχώριστοι για εννιά μήνες στην κοιλιά της κυρά Σταθούλας και έπειτα σαν παιδιά και σαν δίδυμες χαρές για τους γονήδες τους. Μα έφτασε εκείνη η στιγμή που, πως τους ήρθε και αρχίνησαν να δουλεύουν σε δυο κυρίους. Στον Χριστό μα και στον μαμμωνά!

''Eίναι τέτοια η Δύναμις Του Χριστού που μπορεί, ενώ είσαι σε πτώση, να σε τραβήξει απότον βούρκο, την λάσπη της αμαρτίας και να σε κάνει Άγιο...''

~ π. Γαβριήλ Χριστόπουλος, ο και πνευματικός