Ασταμάτητα χειροκροτήματα σκέπασαν την ατμόσφαιρα, όταν η διάσημη σταρ εμφανίστηκε μπρος στο ανυπόμονο κοινό. Χιλιάδες φλας άστραψαν για να απαθανατίσουν τις μοναδικές στιγμές. Ένα τεράστιο πλήθος περίμενε να την αποθεώσει. Ήταν το ίνδαλμά τους. Μια αστραφτερή διασημότητα, μια celebrity. Το βράδυ εκείνο ήταν δικό της. Η μεγάλη γιορτή είχε στηθεί προς τιμήν της.

Στην καταπράσινη όαση της Σαμαρκάνδης οι αγώνες προς τιμήν των ημιθέων Διοσκούρων εξελίσσονταν με συναρπαστικό ρυθμό. Σε μια ζεστή, γεμάτη σκόνη και ευθυμία ατμόσφαιρα στροβιλίζονταν ιππείς, αρματηλάτες, δισκοβόλοι, πυγμάχοι, δρομείς, ακοντιστές και τοξότες.
Για πολλοστή φορά ο Αλέξανδρος έφερε το ποτήρι με το κρασί στα χείλη του.

Το παρακάτω κείμενο είναι λίγο μεγάλο… Αλλά σε παρακαλώ κάνε τον κόπο να το διαβάσεις θα σε ανταμείψει!!!
Είχε πει το «Δεύτε λάβετε φως», το χαιρόταν. Θυμόταν που πάλευε μικρός να πάρει πρώτος τη φλόγα. Τώρα παπάς, ξέρει πως δεν είναι αυτό το φως, άλλο φως έχουμε ανάγκη να πάρουμε, τώρα το ξέρει...

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου ένας στρατιώτης έχασε τη μονάδα του μέσα στον χαμό των εκρήξεων και τον πυροβόλων. Έψαξε για τους συμπολεμιστές του αλλά προς μεγάλη του θλίψη δεν μπόρεσε να τους βρει.
Είχε μείνει μόνος του σε κείνο το τόπο. Άκουγε τους εχθρούς να έρχονται κατά το μέρος του. Απεγνωσμένα έψαχνε για καταφύγιο...

Στριφογύρισε ανήσυχα στο στρώμα της, άλλαξε πλευρό, προσπάθησε να ξανακοιμηθεί, μα ο ύπνος της είχε φύγει. Ανασηκώθηκε με κακό προαίσθημα. Δεν κοιμήθηκε καλά εκείνη τη νύχτα. Κάτι απροσδιόριστο έσφιγγε την καρδιά της, σαν να ’χε τυλιχτεί στον λαιμό της θηλειά. Η νύχτα απλωνόταν ακόμα σκοτεινή, η αυγή δεν ρόδισε καθόλου.

Μια γιαγιά στην εγγονή της:
…και να ξέρεις, ότι το άθλημα της ζωής
δεν είναι αγώνας δρόμου που χρονομετρείται,
αλλά άσκηση σκοποβολής που εκτιμιέται
με το πόσο κοντά στο στόχο σου έπεσες.
Σημασία δεν έχει τα πόσα χρόνια βίου κάλυψες,
πόσα χρόνια μέτρησες...

Ἔτρεχε μὲ τὸ ἀκριβό του αὐτοκίνητο ὅσο πιὸ γρήγορα ἐπέτρεπε ἡ ἀσφυκτικὴ κίνηση. Ἡ ματιά του κάθε λίγο ἔπεφτε στὸ ρολόι. Πρέπει νὰ προλάβει, δὲ γίνεται! Τὸ μυαλό του δούλευε δυνατά.
Ξεκίνησε τόσο χαλαρὸς τὸ πρωί, καθὼς δὲν περίμενε σήμερα, Μεγάλη Πέμπτη, κόσμο στὸ ἰατρεῖο. Μὰ αὐτὸ ἦταν γεμάτο ἀπὸ νωρίς.

Μια γιαγιά στην εγγονή της:
…και να ξέρεις, ότι το άθλημα της ζωής
δεν είναι αγώνας δρόμου που χρονομετρείται,
αλλά άσκηση σκοποβολής που εκτιμιέται
με το πόσο κοντά στο στόχο σου έπεσες.
Σημασία δεν έχει τα πόσα χρόνια βίου κάλυψες,
πόσα χρόνια μέτρησες,
αλλά σε πόσες βολές της ζωής σου σκόπευσες επιτυχημένα!
www.inak.gr

Πλέον μόνο βλέπουμε ένα είδωλο του άλλου (στην οθόνη), πληκτρολογούμε και σπάνια μιλάμε και στο τέλος δεν νιώθουμε, μια αίσθηση κενού σε πλημμυρίζει και μετά ψάχνεις τα αντικαταθλιπτικά διότι νιώθεις κενό.
Μιλάμε πλέον με #tags και μοιραζόμαστε την ζωή μας για να δείξουμε ότι κάνουμε κάτι ή στέλνουμε ξερές ηλεκτρονικές ευχές...

Κάποτε ένας ναυτικός βρέθηκε ναυαγός σ’ ένα ακατοίκητο τροπικό νησί μόνος κι έρημος. Με πολλούς κόπους, χωρίς εργαλεία, εργαζόμενος μόνο με τα χέρια του, κατάφερε να φτιάξει μια ξύλινη καλύβα για να μπορέσει να προστατευτεί κατά την περίοδο των βροχών.