Άγιε μου Αχίλλιε γεια σου.
Είμαι ο Παντελάκης και σε αγαπώ πολύ. Η μητέρα και ο Πατέρας μου σε αγαπάνε, γιατί μας έχεις κάνει πολλά καλά. Δεν γνωρίζω περισσότερα, αλλά είμαι σίγουρος πως εσύ τα ξέρεις καλύτερα από όλους κι αυτό με κάνει χαρούμενο.
Άγιε μου, να ξέρεις πως έχω το μικρό εικόνισμά σου στο μαξιλαράκι που μου χάρισε η γιαγιά μου...

Φυσικά πάντοτε βρίσκουμε δικαιολογίες για την συμπεριφορά μας, προκειμένου να αισθανθούμε καλύτερα. Παραδείγματος χάρη, ως γονείς πιστεύουμε πως οι πράξεις μας είναι οι καλύτερες δυνατές για τα παιδιά μας. Και ενώ το πρωταρχικό μας καθήκον είναι να τα οδηγήσουμε στην σωστή κατεύθυνση, δυστυχώς πολύ συχνά θεωρούμε ότι είμαστε καλοί γονείς όταν επιβάλλουμε τη θέληση, τις ιδέες και τα πιστεύω μας πάνω τους.

Στον καιρό των παραμυθιών, μια φορά κι έναν καιρό δηλαδή, ξεκίνησε ο Δεκατρής για μια δύσκολη αποστολή. Όπως έλεγε και τ’ όνομά του, ήταν ο μικρότερος ανάμεσα σε δεκατρία αδέλφια. Μα στο μυαλό και το θάρρος ήταν ο καλύτερος. Η εξυπνάδα του προκάλεσε φθόνο στ’ αδέλφια του. Πήγαν λοιπόν στον βασιλιά και τον κατάφεραν να ζητήσει απ’ τον Δεκατρή το πιο επικίνδυνο πράγμα...

- Παπανικολάου, έφυγες όπως είσαι! Μεταβολή και σφαίρα. Δυο μέρες αποβολή!
- Κυρία...
- Κεριά και λιβάνια! Σου το είχα πει, αν ξανάρθεις εδώ μέσα δεν γλιτώνεις. Όπως είσαι, ούτε να σε βλέπω.
Ο Παπανικολάου, ο Νίκος, δηλαδή, έφυγε πράγματι...

Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; αναρωτήθηκε...
Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δε φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!

Πολλές φορές το μόνο που χρειάζεται ο άλλος είναι να τον ακούσεις. Πολλές φορές, το μόνο που χρειάζεται ο άλλος είναι μια αγκαλιά. Πολλές φορές, το μόνο που χρειάζεται, είναι να μείνεις δίπλα του σιωπηλά… Δεν έχει ανάγκη ούτε από αναλύσεις, ούτε από εξηγήσεις, ούτε από έξυπνα και σοφά λόγια...

Τα παιδιά δεν πολυπάνε στην Εκκλησία γιατί συχνά ο τρόπος που οι γονείς διδάσκουν τον Χριστό έχει να κάνει με τον καθωσπρεπισμό και το φαίνεσθαι. "Θα έρθεις στην εκκλησία σήμερα μαζί μου σαν καλό παιδάκι!" θα πει η μανούλα στον δεκάχρονο γιο της και θα του φτιάξει τη χωριστρούλα στο μαλλί.

"Οἱ νέοι εἶναι ἀνήθικοι", "οἱ νέοι εἶναι γεμάτοι πάθη", "οἱ νέοι εἶναι ἀνυπάκουοι", "οἱ νέοι δέν ἔχουν φόβο Θεοῦ…" Ἔχω ἀκούσει πολλές φορές αὐτές τίς ἠθικιστικές διαπιστώσεις. Ἡ ἐρώτησή μου εἶναι: εἶχαν οἱ νέοι τίς ἀπαραίτητες συνθῆκες γιά νά ἐννοήσουν τή Χριστιανική ζωή ἤ ὄχι; Θά ρωτήσει κάποιος: "Τί, οἱ νέοι εἶναι προορισμένοι νά χαθοῦν;"

Η σύγχρονη οικογένεια είναι μια βασανισμένη οικογένεια. Γεύεται πολλές πίκρες και λίγες χαρές. Όταν γνωρίζονται δυο νέοι και νιώθουν να συγκινεί ο ένας τον άλλο με τον ιδιαίτερο εκείνο τρόπο, που τον λέμε έρωτα, τότε αισθάνονται μια πρωτόγνωρη ευτυχία. Αυτή την ευτυχία την απολαμβάνουν και θυσιάζουν πολλά άλλα και τα στερούνται ευχαρίστως, για να συντηρήσουν αυτό το θησαυρό.

Η μητέρα μου καλή της ώρα, είχε μια συνήθεια. Κάθε φορά που έβγαινε να περπατήσει, πάντα επέστρεφε με τα χέρια γεμάτα.Μάζευε κάθε πεταμένο φυτό που έβρισκε στο δρόμο ή σε κάποια σπασμένη γλάστρα με κατάξερο χώμα και το έφερνε στο σπίτι.Το έβαζε σε ένα ποτηράκι με νερό «για να ξεδιψάσει» όπως έλεγε και μόλις φώτιζε ο Θεός τη μέρα το φύτευε και σε μια γλαστρούλα και περίμενε. Τόσο απλά!