Απρίλιος 1912: Το ναυάγιο του Τιτανικού, ένα από τα μεγαλύτερα στη ναυτική ιστορία, στοίχισε τη ζωή σε 1.517 ανθρώπους. Η υπόθεση προκαλεί, ακόμη και σήμερα, παγκόσμια συγκίνηση…
Απρίλιος 2016: πάνω από 1.517 έμβρυα θανατώνονται κάθε 2 ημέρες στην Ελλάδα[1], αλλά κανείς δεν συγκινείται…

Μπαίνει ο άντρας στο σπίτι. «Η γυναίκα μου, πάτερ, είτε μπήκα είτε δεν μπήκα, καμία σημασία. Γυρισμένη πλάτη στην κουζίνα, καθάριζε χόρτα, μπαίνω κι ακούω μια φωνή: “Γύρισες πάλι; Σχολάσατε κιόλας; Δεν έχεις πουθενά αλλού να πας; Έπρεπε να έρθεις κατευθείαν σπίτι;” Είτε μπήκα είτε δεν μπήκα σπίτι, για τη γυναίκα μου είναι σαν να μην υπάρχω...

Η σωματική ψυχική κόπωση παραλύει τη θέληση και πολλά κακά και αμαρτίες γίνονται σε ώρες κοπώσεως και ψυχοσωματικής εξαντλήσεως. Κάθε λοιπόν φορά, που η κόπωση μας επισκέπτεται καταλυτική, ας ακούμε τη φιλάνθρωπη πρόσκληση του Ιησού: «Δεύτε υμείς εις έρημον τόπον και αναπαύεσθε ολίγον» (Μαρκ. 6, 31).

Διαβάζοντας αὐτὲς τὶς γραµµὲς µὴ βιαστεῖτε νὰ ὁδηγηθεῖτε σὲ λάθος συµπεράσµατα. Ὄχι! Τὸ περιοδικό µας δὲν ἔσπευσε νὰ ὑλοποιήσει τὸ ἀπαράδεκτο νέο πρόγραµµα σπουδῶν τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας γιὰ τὰ Θρησκευτικὰ εἰσάγοντας στὶς σελίδες του τὴ Θρησκειολογία καί, µάλιστα, πρὶν ἀκόµη ἐφαρµοστεῖ στὰ σχολεῖα... Ὅµως, πῶς θὰ νιώθατε ἂν ἀκούγατε ἀπὸ παιδιά, ἀκόµη καὶ προσχολικῆς ἡλικίας, ὅτι ὁ µπουφὲς στὸ πάρτυ τῶν φίλων τους ἀποτελεῖτο ἀπὸ ... κοµµένα δάχτυλα, µούµιες, ἀνθρώπινα µυαλὰ καὶἄλλα παρόµοια;

Ένας νεαρός άνδρας 24 χρονών κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του τρένου φώναξε: "Μπαμπά κοίτα, τα δέντρα πηγαίνουν προς τα πίσω!"... Ο πατέρας του χαμογέλασε, ενώ ένα ζευγάρι που καθόταν δίπλα τους έδειξε να αισθάνεται οίκτο για την παιδιάστικη συμπεριφορά του 24χρονου.
Ξαφνικά ο νεαρός αναφώνησε πάλι:"Μπαμπά κοίτα, τα σύννεφα τρέχουν μαζί μας!"

28.7.2018 Σήμερα με μεγάλη χαρά μαζευτήκαμε, με αφορμή την πρόσκληση του πατέρα Θεμιστοκλή - για να βοηθήσουμε να φορτωθεί το CONTAINER για Μαδαγασκάρη.

Μπορώ από αυτή τη γιορτή να σας μεταφέρω μόνο τις προσωπικές μου εντυπώσεις ... οι άνδρες τις παρέας πραγματικά κατέβαλαν κόπο μεγάλο στο κουβάλημα ...

Ἡ ἁμαρτία φέρνει τὶς συμφορές
– Ἔρριξες φάρμακο γιὰ τὶς κάμπιες;
– Ἔρριξα, Γέροντα.
– Τόσες καλόγριες οὔτε μία κάμπια δὲν μπορεῖτε νὰ σκοτώσετε! Στὴν Κατοχή, ὅταν εἶχε πέσει ἀκρίδα, εἶχαν βγάλει ἐδῶ στὴν Χαλκιδική τὴν Ἁγία Ζώνη ἀπὸ τὴν Μονή Βατοπεδίου καὶ ἡ ἀκρίδα ἔπεφτε σύννεφα-σύννεφα στὴν θάλασσα. Στὴν Ἤπειρο, θυμᾶμαι, ἦταν σάν τὸ χιόνι. Κάναμε ὅλοι προσωπική ἐργασία, μὲ τὰ σεντόνια τὴν μαζεύαμε καὶ μετά τὴν πετούσαμε. Ἦταν καὶ ἡ πείνα..., μήν τὰ ρωτᾶς! Τί σιτάρια εἶχαν ξαναδώσει, ἀλλὰ εἶχαν σακατευθῆ.

Αγαπητοί μου αδελφοί, Θα ήθελα να θίξω ένα θέμα το οποίο, αν και πονάει, είναι ουσιώδες για την πνευματική μας ζωή και πορεία και αυτό δεν είναι άλλο από τις σχέσεις που είχαμε και έχουμε με τους γονείς μας. Είναι αλήθεια, σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες, παλαιούς και σύγχρονους, ότι οι γονείς παίζουν καθοριστικό ρόλο στην διάπλαση και διαμόρφωση του χαρακτήρος και της ψυχικής καταστάσεως του παιδιού.

Η ανάγκη της αλήθειας και η αγάπη σ’ αυτήν είναι στοιχεία έμφυτα στον άνθρωπο, επομένως και στο παιδί. Το προπατορικό αμάρτημα, αν και θόλωσε και εξασθένησε το αίσθημα της αλήθειας, δεν το εξαφάνισε τελείως. Η τάση προς την αλήθεια έμεινε στον άνθρωπο. Αυτή ακριβώς η τάση εκδηλώνεται στο παιδί με την επιθυμία του να γνωρίσει τα πάντα. Το παιδί για όλα ρωτάει...

Αν καταφέρναμε να κάνουμε μια ειλικρινή συζήτηση με τον εαυτό μας,ουσιαστική,αληθινή,χωρίς αμνηστεύσεις ή εκπτώσεις,ενδεχομένως θα βλέπαμε ότι σε ορισμένα θέματα είμαστε άριστοι στη θεωρία και στα λόγια, εξαιρετικοί γνώστες της ουσίας του θέματος θεωρητικά,,αλλά επί του πρακτέου κάπου δυσκολευόμαστε.Σχετικά με τις δοκιμασίες και τον πόνο για παράδειγμα.Πόσο στεκόμαστε σε φίλους ή γνωστούς,σε δύσκολες καταστάσεις και βιώματα.