Η ανάγκη της αλήθειας και η αγάπη σ’ αυτήν είναι στοιχεία έμφυτα στον άνθρωπο, επομένως και στο παιδί. Το προπατορικό αμάρτημα, αν και θόλωσε και εξασθένησε το αίσθημα της αλήθειας, δεν το εξαφάνισε τελείως. Η τάση προς την αλήθεια έμεινε στον άνθρωπο. Αυτή ακριβώς η τάση εκδηλώνεται στο παιδί με την επιθυμία του να γνωρίσει τα πάντα. Το παιδί για όλα ρωτάει...

Αν καταφέρναμε να κάνουμε μια ειλικρινή συζήτηση με τον εαυτό μας,ουσιαστική,αληθινή,χωρίς αμνηστεύσεις ή εκπτώσεις,ενδεχομένως θα βλέπαμε ότι σε ορισμένα θέματα είμαστε άριστοι στη θεωρία και στα λόγια, εξαιρετικοί γνώστες της ουσίας του θέματος θεωρητικά,,αλλά επί του πρακτέου κάπου δυσκολευόμαστε.Σχετικά με τις δοκιμασίες και τον πόνο για παράδειγμα.Πόσο στεκόμαστε σε φίλους ή γνωστούς,σε δύσκολες καταστάσεις και βιώματα.

Ἓχουμε χρέος νά διακονήσουμε αὐτόν, πού ἒχει ἀνάγκη, ὃποιος κι ἂν εἶναι.Ἡ ἀγάπη ἐν Χριστῶ δέν ἒχει κίνητρο τό συναίσθημα, ἀλλά τό Χριστό. Τό συναίσθημα θά ἐπακολουθήσει ὡς στοιχεῖο ἐξαγιασμένο καί βοηθητικό στήν περίπτωσή μας, ποτέ ὡς πρωταρχικό καί ὡς πηγή ἐνέργειας.Ἂς μή διστάζουμε ἑπομένως νά δείχνουμε ἀγάπη καί νά δίνουμε χέρι βοηθείας, πού δέν τό εἲχαμε ἀπό πρῶτα σκεφτεῖ ἢ πού δέν εἶναι στό πρόγραμμά μας.

Κάθε καλοκαίρι η ίδια ερώτηση. Να ξεκουραστούν τα παιδιά μακριά από τα βιβλία και τις σκέψεις, ή να κουβαλήσουμε στις διακοπές, εκτός από τα μπρατσάκια, και βιβλία; Κι αν ναι, τι βιβλία; Βιβλία με ασκησούλες που θα τους θυμίζουν την ύλη που διδάχτηκαν στο σχολείο, ή λογοτεχνικά βιβλία που θα τα ταξιδέψουν μακριά; Θέσαμε την παραπάνω ερώτηση σε 6 ανθρώπους από τον χώρο του βιβλίου, και ιδού τι μας απάντησαν:

Στον 2ο τόμο των «Απομνημονευμάτων του Κολοκοτρώνη» (έκδ. Γ. Βαλέτα, σελ. 323), εντόπισα ένα πολύ ωραίο και διδακτικό επεισόδιο, που διαδραματίζεται κατά την Αγιασμένη Επανάσταση του ΄21. Το διηγείται ο Γεώργιος Τερτσέτης -τι σπουδαίος άνθρωπος- σε λόγο του στις 25 Μαρτίου του 1855, στην τότε Βουλή των Ελλήνων...

Άγιε μου Αχίλλιε γεια σου.
Είμαι ο Παντελάκης και σε αγαπώ πολύ. Η μητέρα και ο Πατέρας μου σε αγαπάνε, γιατί μας έχεις κάνει πολλά καλά. Δεν γνωρίζω περισσότερα, αλλά είμαι σίγουρος πως εσύ τα ξέρεις καλύτερα από όλους κι αυτό με κάνει χαρούμενο.
Άγιε μου, να ξέρεις πως έχω το μικρό εικόνισμά σου στο μαξιλαράκι που μου χάρισε η γιαγιά μου...

Φυσικά πάντοτε βρίσκουμε δικαιολογίες για την συμπεριφορά μας, προκειμένου να αισθανθούμε καλύτερα. Παραδείγματος χάρη, ως γονείς πιστεύουμε πως οι πράξεις μας είναι οι καλύτερες δυνατές για τα παιδιά μας. Και ενώ το πρωταρχικό μας καθήκον είναι να τα οδηγήσουμε στην σωστή κατεύθυνση, δυστυχώς πολύ συχνά θεωρούμε ότι είμαστε καλοί γονείς όταν επιβάλλουμε τη θέληση, τις ιδέες και τα πιστεύω μας πάνω τους.

Στον καιρό των παραμυθιών, μια φορά κι έναν καιρό δηλαδή, ξεκίνησε ο Δεκατρής για μια δύσκολη αποστολή. Όπως έλεγε και τ’ όνομά του, ήταν ο μικρότερος ανάμεσα σε δεκατρία αδέλφια. Μα στο μυαλό και το θάρρος ήταν ο καλύτερος. Η εξυπνάδα του προκάλεσε φθόνο στ’ αδέλφια του. Πήγαν λοιπόν στον βασιλιά και τον κατάφεραν να ζητήσει απ’ τον Δεκατρή το πιο επικίνδυνο πράγμα...

- Παπανικολάου, έφυγες όπως είσαι! Μεταβολή και σφαίρα. Δυο μέρες αποβολή!
- Κυρία...
- Κεριά και λιβάνια! Σου το είχα πει, αν ξανάρθεις εδώ μέσα δεν γλιτώνεις. Όπως είσαι, ούτε να σε βλέπω.
Ο Παπανικολάου, ο Νίκος, δηλαδή, έφυγε πράγματι...

Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; αναρωτήθηκε...
Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δε φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!