Κάθε μέρα από νωρίς το πρωί στα Κοιμητήρια, μια συμπαθέστατη γιαγιά έρχεται στον ναό τον Αγίων Πάντων και αφού περάσει από το εκκλησάκι να ασπαστεί την εικόνα, θα ανάψει τα κεράκια της, θα μου δώσει εμένα καραμελίτσα, θα μου πει "Δόξα τω Θεώ που ξημέρωσε και σήμερα" και θα αρχίσει ένα σκληρό αγώνα προσφοράς έως και το μεσημέρι, να ανάβει τα καντηλάκια των κεκοιμημένων...

Στην Λίμνη της Ευβοίας ζούσε και εργαζόταν ένας γιατρός που ονομαζόταν Μαντζώρος. Σαν γιατρός ήταν πολύ καλός, αλλά δεν πίστευε στο Χριστό και μάλιστα δεν ήθελε να ακούει συζητήσεις σχετικές με την θρησκεία και την ψυχή. Καταφερόταν εναντίον της θρησκείας και οι απόψεις του ήταν σκληροπυρηνικές στο θέμα του Χριστιανισμού.
Αρρώστησε λοιπόν και μάλιστα πολύ σοβαρά. Η επάρατος νόσος είχε πλησιάσει τον άπιστο γιατρό που με φρικτούς πόνους...

Ροδοκόκκινος από χαρά άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του ο κυρ-Γιώργης και ξέσπασε με ενθουσιασμό:
– Δεν ξανάνιωσα ποτέ μου τέτοια χαρά, Αγλαΐα! Αυτό το Πάσχα θα το θυμάμαι σ’ όλη μου τη ζωή!…
– Μα τι έπαθες, παιδάκι μου; ρώτησε η γυναίκα του. Ηρέμησε! Κάτσε. Τι συνέβη; Έφερες τα λεφτά; Σε περιμένω για να πάμε το δώρο που είπαμε. Πρέπει να βγούμε σύντομα στην αγορά. Μέγα Σάββατο σήμερα. Δεν μπορώ να γυρίζω στους δρόμους.

Τούτες τις μέρες της πανδημίας είναι αλήθεια ότι στο στόχαστρο των ορθολογιστών, των αθέων και απίστων, βρέθηκε η Θεία Κοινωνία. Η οποία, ποινικοποιήθηκε. Να όμως που και μέσα από την επιστημονική κοινότητα και δη την ιατρική κοινότητα, υπάρχουν φωνές υπέρβασης της λογικής, φωνές τελικά που θεωρούν ότι υπάρχει και η πίστη με την οποία και προσεγγίζονται τα Μυστήρια της Εκκλησίας...

Όταν οι Αρχιερείς, οι Ιερείς, οι ψάλτες, οι λαϊκοί πολλές φορές (πλην εξαιρέσεων πάντα και παντού) σιωπούν ή ακόμη χειρότερα... συνηγορούν με την Πολιτεία και μας αφήνουν να πιστεύουμε, ότι η Θεία Κοινωνία κολλάει.....και οι πέτρες τρίζουν....τότε το θάρρος το βρίσκουν άνθρωποι, που δεν ήσαν περιωπής στα μάτια μας,

Τα θολά τζάμια της μικρής αγροικίας έτριξαν, καθώς ο τρανταχτός τραχύς ήχος του τρακτέρ αντήχησε στην περιφραγμένη αυλή. Ο μεσόκοπος άντρας έσβησε τη μηχανή και κατέβηκε. Τίναξε τις λασπωμένες του μπότες στο πράσινο χορτάρι και μπήκε. Χαιρέτησε ανέκφραστα, έβγαλε την κουκούλα και κρέμασε το αδιάβροχο τζάκετ παραλλαγής, τινάζοντας τις λίγες σταγόνες που είχαν ξεμείνει πάνω του.

Μεγάλη Παρασκευὴ μεσημέρι σὲ μιὰ λαϊκὴ συνοικία τῆς Ἀθήνας.
– Ναί! Ναί! Τὸ διάβασα! Μιὰ χαρὰ τοὺς τὰ γράφει! Ἔχουμε καταλύσει κάθε ὅριο σεβασμοῦ πιά! Ὅλοι γίνανε ἐπιδημιολόγοι καὶ ἀψηφοῦν τοὺς ἐπιστήμονες! Καθεὶς στὴν θέση του! Ἡ ἐπιστήμη μίλησε, κύριε! Ἡ Δ.Ι.Σ. ἀποφάσισε! Ἡ κυβέρνηση διέταξε! Θὰ τὶς σεβαστεῖς!

Μεγάλη Παρασκευὴ σὲ μιὰ λαϊκὴ συνοικία τῆς Ἀθήνας.
-Μαμά!…
-Μαμά! Σοῦ μιλάω! Κοίταξέ με μανούλα…
Σήκωσε στενoχωρημένη τὸ βλέμμα της ἀπὸ τὴν ὀθόνη τοῦ κινητοῦ της.
– Τί εἶναι, Μαρία μου;

Η ταυτότητα της Εκκλησίας
Η εξάπλωση της λοιμικής πανδημίας επέφερε συν τοις άλλοις και το κλείσιμο των ναών από την πολιτεία και τον αποκλεισμό των πιστών από τη συμμετοχή τους στη θεία λατρεία. Αυτή είναι η χειρότερη συνέπεια του λοιμού για τον πιστό λαό του Θεού.

Κορωνοϊός
Ἡ ἐλαύνουσα πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ ἦταν λογικὸ νὰ ἀφήσῃ τὸ γλωσσικό της ἀποτύπωμα. Πιθανώτατα ὁ κορωνοϊὸς θὰ εἶναι ἡ λέξη τῆς χρονιᾶς. Προτιμήσαμε τὴν γραφὴ μὲ ὠμέγα, διότι ἡ λέξη εἶναι σύνθετη ἀπὸ τὴν «κορώνα» καὶ τὸν «ἰό». Ὁ κορωνοϊὸς πῆρε τὸ ὄνομά του ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι στὸ ἠλεκτρονικὸ μικροσκόπιο φαίνεται σὰν κορώνα...