Κάποτε, ό Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι βγήκε στόν άπογευματινό του περίπατο. Ένώ ή ήμέρα έφθανε στό σούρουπο, ένας ζητιάνος άπλωσε τό χέρι καί ζητούσε βοήθεια!
Ό Ντοστογιέφσκι ψάχνει τίς τσέπες του νά βρεί κανένα κέρμα, άλλά δέν βρίσκει τίποτα! Ό μεγάλος αύτός συγγραφέας πάνω στήν άμηχανία του, έσκυψε, φίλησε τό χέρι τού ζητιάνου καί ψιθύρισε: "Συγχώρα με, καλέ μου άνθρωπε, γιατί αύτή τή στιγμή δέν έχω τίποτα νά σοῦ προσφέρω!".

Υπό βροχήν ο νεαρός στρατιώτης Μανουήλ βάδισε όλη την ημέρα στα παγωμένα καταράχια. Έφτασε κατάκοπος, νηστικός, μουσκεμένος στη δυσπρόσιτη γραμμή εφόδου. Το άγριο χιονισμένο τοπίο, υπό κανονικές συνθήκες άβατο, δυσκόλεψε την πορεία του, τον εμπόδισε να είναι στον στόχο του την ώρα που πρόβλεπε το επιχειρησιακό σχέδιο.

Και το βασιλόπουλο έσκυψε και τη φίλησε. Και τότε η –ανώνυμη– Ωραία Κοιμωμένη ξύπνησε! Και το βασιλόπουλο, παντρεύτηκε την Ωραία Βασιλοπούλα και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!
Είναι αλήθεια πως η αγάπη μπορεί να μας αφυπνίσει. Να ενεργοποιήσει τον κοιμισμένο εγκέφαλο, να ζωντανέψει τη νεκρωμένη καρδιά… Προσοχή όμως! Αυτή η αγάπη δεν είναι άλλη από αυτήν που ξεκινά...

Πολύ συχνά τον τελευταίο χρόνο ακούμε για βεβηλώσεις ιερών Ναών και εικόνων, βλασφημίες βλέπουν το φως της δημοσιότητας- ιδιαίτερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- και τώρα η κλοπή των ταμάτων της Παναγιάς στην Ι.Μ. Ζωοδόχου Πηγής στην Πάτρα έρχεται να επισφραγήσει όλα αυτά τα έκτροπα.

Μάσκες παντού, ανασφάλεια, στρες, φόβος για τη ζωή. Κλειστά καταστήματα, κλείσιμο στο σπίτι, απομόνωση και διαδικτυακό μάθημα. Πάψαν τα γέλια. Τα παιχνίδια. Σίγησαν οι φωνές των παιδιών. Σταμάτησαν τα αστεία, οι φωνές και τα πειράγματα. Και οι μικροί μαθητές αποζητούν ένα φιλαράκι να τους πει πως τους «αγαπά στ’ αλήθεια». Αποζητούν το παιχνίδι και τη χαρά.

Μια φορά ΕΝΑ ΑΛΟΓΟ ήταν δεμένο σε έναν πάσσαλο, αλλά ο διάβολος πήγε και το έλυσε. Το άλογο πήγε στο χωράφι ενός χωριάτη και άρχισε να καταστρέφει τη σοδειά. Ο χωριάτης θύμωσε, πήρε το όπλο και σκότωσε το άλογο. Τότε ο ιδιοκτήτης του αλόγου θύμωσε κι αυτός, πήρε μια καραμπίνα και πήρε εκδίκηση από τον χωριάτη.

Ο Νίκος Κουρκούλης περί το 2002, είχε προβλήματα υγείας. Σε εξετάσεις που έκανε, διαπιστώθηκε καρκίνος στο πάγκρεας.
Έκανε αρκετές επαναληπτικές εξετάσεις, που όμως όλες έδειχναν όλες το ίδιο πράγμα…
Η μητέρα του του έλεγε να μην ανησυχεί και ότι όλα θα πάνε καλά.

Ένας νεαρός άνδρας 24 χρονών κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του τρένου φώναξε: «Μπαμπά κοίτα, τα δέντρα πηγαίνουν προς τα πίσω!»…
Ο πατέρας του χαμογέλασε, ενώ ένα ζευγάρι που καθόταν δίπλα τους έδειξε να αισθάνεται οίκτο για την παιδιάστικη συμπεριφορά...

Πράγματι, η κατάθλιψη είναι φοβερό βασανιστήριο των ψυχών, είναι ένας πόνος ανέκφραστος και ποινή πικρότερη από κάθε άλλη ποινή και τιμωρία. Γιατί μιμείται το σκουλήκι, που έχει δηλητήριο και προσβάλλει όχι μόνον το σώμα, αλλά και την ίδια την ψυχή.

Πως έγινες έτσι Άνθρωπε;
Βλέπεις τον αδερφό σου σαν εχθρό. Θυμώνεις με όποιον σε πλησιάσει λίγο παραπάνω. Μιλάς μόνο για κρούσματα, για θετικούς και αρνητικούς και αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους που νοσούνε ως ενόχους.