«Ήρθαν μια φορά στο Καλύβι μερικοί φοιτητές φορτωμένοι με βιβλία και μου λένε: “Ήρθαμε, Γέροντα, να συζητήσουμε για την Παλαιά Διαθήκη. Ο Θεός, δεν επιτρέπει την γνώση;”. “Ποιά γνώση;”, τους λέω, “αυτή που αποκτιέται με το μυαλό;”. “Ναι”, μου λένε. “Μα, αυτή η γνώση”, τους λέω, “σε πάει μέχρι το φεγγάρι· δεν σε ανεβάζει στον Θεό!”.

Κάθε χρόνο η μικρή μας συνοδεία ανέβαινε με κόπο πρωί-πρωί το φιδωτό μονοπάτι. Προορισμός μας τα Ταμπούρια, συνοικία του χωριού Τετρακώμου Άρτας, όπου γινόταν το πανηγύρι των Αγίων Αποστόλων (29-30 Ιουνίου).

Στα 1000 μ. υψόμετρο, συντροφιά με τα πανύψηλα έλατα, στο σβήσιμο της δασωμένης κορυφογραμμής της Κρανούλας, ύψωνε το ταπεινό του ανάστημα το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων, που έδινε και το όνομά του στην τοποθεσία. «Στους Άι-’Ποστόλους» λέγαμε...

Ήταν ο άνθρωπος της παρέας. Πειράγματα, αισχρόλογα, αστεϊσμοί και άλλα πολλά ήταν στον ημερήσιο κατάλογο των κατορθωμάτων του. Τα χρόνια περνούσαν και ποτέ του δεν συνδέθηκε με κάποιους ανθρώπους… ποτέ του δεν εμπιστεύτηκε κανέναν. Όλοι τον θέλανε για την παρέα αλλά μέχρις εκεί. Αλλά και ο ίδιος κανέναν δεν έπαιρνε στα σοβαρά, κανέναν δεν αισθανόταν δικό του άνθρωπο...

Τρία χρόνια τώρα αμίλητοι μεταξύ τους. Κουβέντα δεν άλλαζαν εκείνοι που κάποτε ήταν αγκαλιασμένοι και αχώριστοι για εννιά μήνες στην κοιλιά της κυρά Σταθούλας και έπειτα σαν παιδιά και σαν δίδυμες χαρές για τους γονήδες τους. Μα έφτασε εκείνη η στιγμή που, πως τους ήρθε και αρχίνησαν να δουλεύουν σε δυο κυρίους. Στον Χριστό μα και στον μαμμωνά!

''Eίναι τέτοια η Δύναμις Του Χριστού που μπορεί, ενώ είσαι σε πτώση, να σε τραβήξει απότον βούρκο, την λάσπη της αμαρτίας και να σε κάνει Άγιο...''

~ π. Γαβριήλ Χριστόπουλος, ο και πνευματικός

Ασταμάτητα χειροκροτήματα σκέπασαν την ατμόσφαιρα, όταν η διάσημη σταρ εμφανίστηκε μπρος στο ανυπόμονο κοινό. Χιλιάδες φλας άστραψαν για να απαθανατίσουν τις μοναδικές στιγμές. Ένα τεράστιο πλήθος περίμενε να την αποθεώσει. Ήταν το ίνδαλμά τους. Μια αστραφτερή διασημότητα, μια celebrity. Το βράδυ εκείνο ήταν δικό της. Η μεγάλη γιορτή είχε στηθεί προς τιμήν της.

Στην καταπράσινη όαση της Σαμαρκάνδης οι αγώνες προς τιμήν των ημιθέων Διοσκούρων εξελίσσονταν με συναρπαστικό ρυθμό. Σε μια ζεστή, γεμάτη σκόνη και ευθυμία ατμόσφαιρα στροβιλίζονταν ιππείς, αρματηλάτες, δισκοβόλοι, πυγμάχοι, δρομείς, ακοντιστές και τοξότες.
Για πολλοστή φορά ο Αλέξανδρος έφερε το ποτήρι με το κρασί στα χείλη του.

Το παρακάτω κείμενο είναι λίγο μεγάλο… Αλλά σε παρακαλώ κάνε τον κόπο να το διαβάσεις θα σε ανταμείψει!!!
Είχε πει το «Δεύτε λάβετε φως», το χαιρόταν. Θυμόταν που πάλευε μικρός να πάρει πρώτος τη φλόγα. Τώρα παπάς, ξέρει πως δεν είναι αυτό το φως, άλλο φως έχουμε ανάγκη να πάρουμε, τώρα το ξέρει...

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου ένας στρατιώτης έχασε τη μονάδα του μέσα στον χαμό των εκρήξεων και τον πυροβόλων. Έψαξε για τους συμπολεμιστές του αλλά προς μεγάλη του θλίψη δεν μπόρεσε να τους βρει.
Είχε μείνει μόνος του σε κείνο το τόπο. Άκουγε τους εχθρούς να έρχονται κατά το μέρος του. Απεγνωσμένα έψαχνε για καταφύγιο...

Στριφογύρισε ανήσυχα στο στρώμα της, άλλαξε πλευρό, προσπάθησε να ξανακοιμηθεί, μα ο ύπνος της είχε φύγει. Ανασηκώθηκε με κακό προαίσθημα. Δεν κοιμήθηκε καλά εκείνη τη νύχτα. Κάτι απροσδιόριστο έσφιγγε την καρδιά της, σαν να ’χε τυλιχτεί στον λαιμό της θηλειά. Η νύχτα απλωνόταν ακόμα σκοτεινή, η αυγή δεν ρόδισε καθόλου.