Σε άνθρωπο που πονά, μην του λες… … «κάνε υπομονή».
Δεν είναι αυτό που έχει ανάγκη να ακούσει.
Σε άνθρωπο που σου εκφράζει παράπονο, μην του λες «μην γκρινιάζεις».
Ανοίγουμε το στόμα μας και κάνουμε κακό παρά καλό.
Σε άνθρωπο που έχει κουραστεί, μην του λες, «σε καταλαβαίνω».
Εκτός αν έχεις μπει μες στα παπούτσια του.

Σε μία τηλεοπτική συνέντευξη με έναν αρκετά πλούσιο επιχειρηματία.
Ο παρουσιαστής τον ρώτησε:
«Ποιο είναι αυτό που σε έκανε να νιώθεις την πραγματική ευτυχία»;
Απάντησε:
Πέρασα τέσσερις φάσεις για να βρω την πραγματική ευτυχία. Η πρώτη αγοράζοντας πράγματα που μου χρειάζονταν... Η δεύτερη να αγοράζοντας ακριβά και μοναδικά πράγματα... Η τρίτη ιδρύοντας εταιρίες, αγοράζοντας ξενοδοχεία κai εμπορικούς πύργους...

Κάποτε πλησίασε τόν νομπελίστα ποιητή μας Γιώργο Σεφέρη, ένας ξένος διαπρεπής συνομιλητής, «πειράζων αύτόν καί λέγων»: «Μά πιστεύετε σοβαρά ότι είστε πραγματικά άπόγονοι τού Λεωνίδα καί τού Θεμιστοκλή;».
Άπαντά ό Σεφέρης: «Όχι, είμαστε άπόγονοι μονάχα τής μάνας μας, πού μᾶς μίλησε Έλληνικά, πού προσευχήθηκε Έλληνικά, πού μᾶς νανούρισε μέ παραμύθια γιά τόν Όδυσσέα, τόν Ήρακλή, τόν Λεωνίδα καί τόν Παπαφλέσσα, καί ένιωσε τήν ψυχή της νά βουρκώνει τήν Μεγάλη Παρασκευή, μπροστά στό ξόδι τού νεκρού Θεανθρώπου!».

Αυτό που ζούμε,ίσως είναι μια κρυμμένη ευλογία.Ποτέ άλλοτε δεν είχε η ανθρωπότητα την ευκαιρία,να σταματήσει ολόκληρη ταυτόχρονα τον ακράτητο καλπασμό της.Να κάνει ένα απρόσμενο διάλειμμα-έστω και αναγκαστικό-από το ποδοβολητό της πάνω σε τούτο τον πλανήτη.Να κάνει ένα βήμα πίσω,να πάρει μια βαθειά ανάσα και να έρθει αντιμέτωπη με τον εαυτό της.Να κοιτάξουμε κατάματα τα λάθη μας,σαν είδος αλλά και ο καθένας μας ατομικά.Γιατί ότι βιώνουμε είναι τα λάθη μας που γύρισαν για να μας στοιχειώσουν...

Στην δυστοπική εποχή του ιστορικού υλισμού (σοσιαλισμού–καπιταλισμού), της παρασιτικής κατανάλωσης, του «προοδευτικού», της μετανεωτερικότητας και των «ατομικών δικαιωμάτων», της Πολιτικής Ορθότητας και της Νέας Τάξης, δηλαδή, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης των πολυεθνικών και της διαφθοράς, βιβλία όπως ή Κλίμαξ του Ιωάννη, είναι σαν ένα διαμάντι παραπεταμένο...

Νυξ ζοφώδης και ασέληνος χαρακτηρίζει τον νου και την καρδιά των ανθρώπων που δεν μπορούν να γευτούν και να κρατήσουν στη ζωή τους την αγάπη. Όσο εκείνη πασχίζει να τους πλησιάσει, τόσο αυτοί τη βλέπουν παντού τριγύρω και τη ζηλεύουν. Και, ζηλεύοντάς τη, βυθίζονται στα πιο μαύρα σκοτάδια. Και όσο πιο μαύρα τα σκοτάδια της ψυχής, τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη για αγάπη...

Στον Καναδὰ ἐφαρμόστηκε μία λαμπρὴ ἰδέα. Ἐνσωμάτωσαν τὰ γηροκομεῖα στὰ ὀρφανοτροφεῖα. Το ἀποτέλεσμα ξεπέρασε ὅλες τὶς προσδοκίες! Οἱ ἡλικιωμένοι βρῆκαν "ἐγγόνια", τὰ ὀρφανὰ γιὰ πρώτη φορὰ ἔνοιωσαν τὶ εἶναι γονικὴ ἀγάπη καὶ φροντίδα. Οἱ ἡλικιωμένοι σημείωσαν σημαντικὴ βελτίωση στὴν ὑγεία τους...

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική: Μαθαίνει να κατακρίνει.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα: Μαθαίνει να καβγαδίζει.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία: Μαθαίνει να είναι ντροπαλό.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή: Μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση: Μαθαίνει να είναι υπομονετικό.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ενθάρρυνση: Μαθαίνει να έχει εμπιστοσύνη.

«Στην αρχή βασίλευε το σκοτάδι στο σύμπαν όλο, γιατί μήτε ο ήλιος υπήρχε μήτε η μέρα. Το χάραμα έμοιαζε σαν νύκτα με φεγγάρι∙ κι όμως, ακόμη και σ’ εκείνους τους καιρούς του σκότους, υπήρχε ήδη ο Υάγια, ο Μεγάλος Πατέρας Θεός μας. Αυτός, ο Πατέρας μας, δημιούργησε τον άνθρωπο, πλάθοντας με χώμα τη μορφή του.

Ποιός είπε ότι ένα ναυάγιο δεν μπορεί να έχει και «θετικές» συνέπειες; Ο γνωστός «Τιτανικός» έγινε θρύλος από το παρθενικό του ταξίδι, το οποίο κατέληξε σε ναυάγιο. Και τα ναυάγια της Καλύμνου έγιναν αιτία να έρθει στο φως ένας μοναδικός θησαυρός από αρχαιότητες!