Μεγάλη Παρασκευὴ μεσημέρι σὲ μιὰ λαϊκὴ συνοικία τῆς Ἀθήνας.
– Ναί! Ναί! Τὸ διάβασα! Μιὰ χαρὰ τοὺς τὰ γράφει! Ἔχουμε καταλύσει κάθε ὅριο σεβασμοῦ πιά! Ὅλοι γίνανε ἐπιδημιολόγοι καὶ ἀψηφοῦν τοὺς ἐπιστήμονες! Καθεὶς στὴν θέση του! Ἡ ἐπιστήμη μίλησε, κύριε! Ἡ Δ.Ι.Σ. ἀποφάσισε! Ἡ κυβέρνηση διέταξε! Θὰ τὶς σεβαστεῖς!

Μεγάλη Παρασκευὴ σὲ μιὰ λαϊκὴ συνοικία τῆς Ἀθήνας.
-Μαμά!…
-Μαμά! Σοῦ μιλάω! Κοίταξέ με μανούλα…
Σήκωσε στενoχωρημένη τὸ βλέμμα της ἀπὸ τὴν ὀθόνη τοῦ κινητοῦ της.
– Τί εἶναι, Μαρία μου;

Η ταυτότητα της Εκκλησίας
Η εξάπλωση της λοιμικής πανδημίας επέφερε συν τοις άλλοις και το κλείσιμο των ναών από την πολιτεία και τον αποκλεισμό των πιστών από τη συμμετοχή τους στη θεία λατρεία. Αυτή είναι η χειρότερη συνέπεια του λοιμού για τον πιστό λαό του Θεού.

Κορωνοϊός
Ἡ ἐλαύνουσα πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ ἦταν λογικὸ νὰ ἀφήσῃ τὸ γλωσσικό της ἀποτύπωμα. Πιθανώτατα ὁ κορωνοϊὸς θὰ εἶναι ἡ λέξη τῆς χρονιᾶς. Προτιμήσαμε τὴν γραφὴ μὲ ὠμέγα, διότι ἡ λέξη εἶναι σύνθετη ἀπὸ τὴν «κορώνα» καὶ τὸν «ἰό». Ὁ κορωνοϊὸς πῆρε τὸ ὄνομά του ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι στὸ ἠλεκτρονικὸ μικροσκόπιο φαίνεται σὰν κορώνα...

Πόσα στόματα μένουν σιωπηλά, όταν είναι ανάγκη να υπερασπισθούν τη δόξα του Θεού και των Αγίων του, ενώπιον των "υιών του αιώνος τούτου" που τη βλασφημούν!
Πολλοί λένε ότι πιστεύουν στον Θεό, αλλά όταν έρχεται ο πειρασμός η πίστη τους εξανεμίζεται. Η πίστη αυτή λοιπόν ήταν μόνο λόγια!
Η ώρα του πειρασμού είναι ακριβώς η ώρα να δείξει κανείς την υπακοή του στις βουλές του Κυρίου και να του πει: "Γεννηθήτω τό θέλημά Σου".

Όταν έρθει ο πειρασμός, ο πόνος και η δυσκολία τότε δοκιμάζεται η πνευματικότητα και η ενότητά μας.Κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός πλέον έχει και μία άποψη σαν να είναι ξεχωριστή εκκλησία. Κάθε επίσκοπος λέει τα δικά του. Για άσκηση, μετάνοια και προσευχή δεν μιλάει κανείς.

Με μεγάλη προσοχή ακούμε τελευταίως τις δηλώσεις υπευθύνων αναφορικώς με την επιδημία του νέου κορωνοϊού που βρίσκεται σε εκθετική εξέλιξη και στην πατρίδα μας. Αντιλαμβανόμεθα πλήρως την κρισιμότητα των στιγμών και την ευθύνη του στρατηγού σε ένα πόλεμο. Γιατί σε πόλεμο είμεθα. Η απειλή είναι πραγματική και δυστυχώς ασσύμετρη. Η Εκκλησία μας είναι εδώ για να βοηθήσει με όλη την ψυχή της.

Να γλυτώσουμε από τον ιό αλλά να μην πεθάνουμε από το φόβο μας. Τις μέρες αυτές ζούμε μια συνεχή φρίκη. Και δεν αναφέρομαι στη πανδημία αυτή καθ’ εαυτή, αλλά στην τρομοκρατία που μας ασκείται από όλες τις κατευθύνσεις με αφορμή τον κορονοϊό. Τα ΜΜΕ στα δελτία ειδήσεων απειλούν με φρικτό θάνατο. Δείχνουν εικόνες από Μονάδες Εντατικής Θεραπείας με κρεβάτια και ράντζα, ασθενείς διασωληνωμένους και ιατρούς και νοσηλευτές έτοιμους να καταρρεύσουν. Φωτογραφίες από υγειονομικό προσωπικό κυριολεκτικά εξουθενωμένο.

Ό,τι έχει να κάνει με την πνευματική ζωή, ό,τι ζούμε μέσα στην εκκλησία, μπορεί κανείς να το ζει με δύο τρόπους: Ο ένας τρόπος είναι να μην βάζει καθόλου την καρδιά του στα πράγματα. Να είναι όλα τυπικά, θεωρητικά και λογικά. Να μην αγγίζεται ποτέ η καρδιά, να μην απασχολείται ποτέ η καρδιά με όλα αυτά που συμβαίνουν στην πνευματική του ζωή.

ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ ΚΥΡΙΕ

Την ώρα του πάθους, γιατί σκοτίζεται ο νους μου.
Την ώρα του πειρασμού, γιατί παραλύει η θέλησή μου.
Την ώρα του πόνου, γιατί καίγονται τα σωθικά μου.
Την ώρα του ενθουσιασμού, γιατί δεν ελέγχω τις απόψεις μου.
Την ώρα της απελπισίας, γιατί νομίζω πως χάνεται το παν.
Την ώρα του θυμού, γιατί δεν ξέρω τι κάνω.