Αγάπη είναι να σέβεσαι το παρελθόν και την εμπιστοσύνη που ο άλλος σου δίνει.
Αγάπη είναι να μπορείς να συγχωρείς και να βοηθάς τον άλλον να διορθωθεί και να εξελιχθεί και όχι να τον πυροβολείς σε κάθε λάθος βήμα.

Μεγάλη Είσοδος, Πληρωτικά. Ο λειτουργός στην Ωραία Πύλη προσκαλεί άπαντες στον της Αγάπης ασπασμό. Επιστροφή στον Τάφο και αποκάλυψη του Σώματος και του Αίματος. "Τας θύρας! Τας θύρας!" κράζει ο θύτης. Κλείστε τις πόρτες τάχιστα, όσοι δεν δύνανται να μετέχουν στο Μυστήριο να βρεθούν εκτός. Άλλωστε απ' εδώ και πέρα τίποτα δεν προσφέρεται ως πληροφορία στοχεύουσα στο νοητικό μας, ει μη μόνον ως μετοχή, γεύση Θεού, κατάλυση, βρώση και πόση Αυτού που αεί τρέφει τα μέλη της Εκκλησίας του εκ των ιδίων μελών του. Ανάγνωση του Συμβόλου της Πίστεως...

Κάνουμε λάθος επιλογές διότι μέσα μας έχουμε λανθασμένες επιθυμίες. Επιθυμίες που πάσχουν και είναι τραυματισμένες. Καθαριζόμαστε από το βάπτισμα αλλά το μελάνι της αμαρτίας δεν αργεί να το λερώσει. Γιατί το έκανα αυτό; Μα γιατί να το επιλέξω; Αχ, και να γυρνούσα τον χρόνο πίσω!

Βλέπουμε τον Σταυρό πολλές φορές με ανακούφιση, σκεπτόμενοι ότι ο Χριστός σταυρώθηκε, αλλά εμείς είμαστε τυχεροί που δεν θα ζήσουμε κάτι τέτοιο γιατί θα απολαύσουμε μια ζωή που “Όλα θα μας πάνε καλά”. Άλλες φορές είμαστε αδιάφοροι ή Τον επικαλούμαστε όταν πονάμε και λέμε ότι περνάμε σταυρικά.

Ὁ Ἰσραὴλ ὑπῆρξε λαὸς ἀπειθὴς καὶ σκληροτράχηλος. Ἡ σχέση του μὲ τὸν Θεὸ ἦταν διαρκῶς μεταβαλλόμενη. Παρὰ τὰ θαυμαστὰ σημεῖα ποὺ συνόδευσαν τὴν ἀπελευθέρωσή του ἀπ’ τὴ δουλεία τῆς Αἰγύπτου, ἡ ἐμπιστοσύνη του πρὸς τὸν Θεὸ δὲν ἦταν καθόλου δεδομένη. Μὲ τὸ πρῶτο ἐμπόδιο ἡ στάση του ἄλλαζε.

Μήπως τρελαινόμαστε χωρίς λόγο; Συνωμοσίες, αντιπαλότητες, προδοσίες, κι ένα σωρό βλακείες που δεν έχουν θέση στα μυαλά των Ορθοδόξων.
Μήπως τα πράγματα είναι πιο απλά στον τρόπο αντιμετώπισής τους;
Δεν είναι όλα είναι κάτω από την πρόνοια του Θεού; Αυτό δεν είναι το πρώτο και βασικό πράγμα που μαθαίνουμε ως χριστιανοί; Για όποιο λόγο κι αν γίνεται, ό,τι κι αν κρύβεται από πίσω ή από πάνω ή από κάτω ο Θεός έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο.

Τον Σεπτέμβριο κάποιου έτους στο ογκολογικό τμήμα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου επικρατεί μεγάλη αναστάτωση. Ο μικρός Δημητράκης ζητούσε επειγόντως τον ιερέα του Νοσοκομείου. Ήθελε οπωσδήποτε να κοινωνήση.
Ήταν 13 ετών. Ενάμισι περίπου χρόνο βρισκόταν στην συγκεκριμένη κλινική. Ένας μικρός πονοκέφαλος τον ωδήγησε εκεί.

—Γέροντα, εἶναι γνωστὸ πὼς ἕνα ποσοστὸ ψυχιά­τρων θεωρεῖ ὼς αἴτιο μερικῶν ψυχασθενειῶν τὴν έγκράτεια κατὰ τὴ νεανικὴ ήλικία. Τὶ μποροῦμε νὰ τοὺς ἀπαντήσουμε;
—Ή τοποθέτησή τους εἶναι λανθασμένη καὶ ἡ ἐξήγηση γι’ αὐτό πολὺ ἁπλή. Ὅσοι ἐπισκέπτονται τὸν ψυχίατρο εἶναι ἀσθενεῖς.. Δὲν πάει κανεὶς στὸ γιατρὸ στὰ καλὰ καθούμενα, δηλαδὴ ὑγιής.

Χαριτωμένοι είναι όλοι οι Χριστιανοί, γιατί όλοι οι Χριστιανοί έχουν την Χάρι του αγίου Βαπτίσματος. Χαριτωμένοι είναι και οι μοναχοί, γιατί εκτός από την Χάρι του αγίου Βαπτίσματος έχουν και την Χάρι του αγγελικού Σχήματος…
Αυτοί οι χαριτωμένοι άνθρωποι ήταν πάντοτε το άλας της γης. Αυτοί εχαρίτωναν τον κόσμο και έδιναν νόημα και χαρά και στον κόσμο και στην εποχή που ζούσαν.

Μια νύκτα, ο Όσιος στεκόταν μπροστά στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου και προσευχόταν:
-Παναγία, Μητέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ελπίδα και προστασία των πιστών, γίνε μεσίτρια για μας τους αναξίους. Ικέτευε τον Υιό και Θεό Σου να εκδηλώνει την ευσπλαγχνία του στον άγιο αυτό τόπο.