«Δύο μήνες αποχής από το Κοινό Ποτήριο. Δύο μήνες, δηλαδή, στέρησης της παρουσίας του Χριστού στη ζωή μας. Τώρα, που ο κουρνιαχτός κατακάθεται και η θλίψη χάνει τα δικαιολογημένα ερείσματά της, ένας λογισμός ελπίδας ανέτειλε μέσα μου».
«Συχνά τρέχουμε σε βίους αγίων, στους υψιπετής ασκητές για να λάβουμε παρηγοριά αντικρίζοντας τα παράδοξα.

Η έλλειψις χαράς είναι παθολογικό στοιχείο του ανθρώπου, εκούσιο κλείσιμο στον εαυτό του. Και ο,τιδήποτε θελήση να κάνη δεν θα το επιτύχη. Πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίση το χωράφι του, να δη τι συμβαίνει και δεν είναι χαρούμενος.
Εν συνεχεία, να επιδιώξη την χαροποίησι του εαυτού του, και κατόπιν η ειρήνη του Θεού να πάρη την θέσι της χαράς!

Γιατί τα απλά είναι τελικά τόσο δύσκολα; Γιατί στο συγγνώμη σου σφίγγεται ο λαιμός και το στομάχι; Γιατί στο «σ΄αγαπώ» φοβάσαι μήπως τελικά διαλυθείς ή χάσεις τον εαυτό σου; Ακούμε πολλούς που λένε ότι φοβούνται να αγαπήσουν μήπως πληγωθούν… Γιατί ένα «έκανα λάθος», «τελικά δεν είμαι σωστός»...

Αγαπημένη μου Αθήνα
Ευχαριστούμε που μας φιλοξενείς τόσα χρόνια και μας κάνεις μετόχους της Ζωής των Αγίων σου!
Αθήνα του Αγίου Νεκταρίου!
Eκεί στο Αρεταίειο είναι ακόμα το κρεββάτι που άφησε η Αγιασμένη ψυχή του Αγίου Νεκταρίου το πονεμένο σώμα...

Στο βιβλίο «Από την 25η ώρα στην αιωνία ώρα» του Βιργίλιου Γκεωργκίου, Ορθόδοξου Ρουμάνου ιερέα αλλά και ονομαστού ποιητή και συγγραφέα, διαβάζουμε αυτά που γράφει και με ρέουσα απλότητα περιγράφει, όλα όσα γίνονταν καθημερινά στην ζωή της οικογένειάς του, με πρωταγωνιστή τον ιερέα πατέρα του.

Τα θολά τζάμια της μικρής αγροικίας έτριξαν, καθώς ο τρανταχτός τραχύς ήχος του τρακτέρ αντήχησε στην περιφραγμένη αυλή. Ο μεσόκοπος άντρας έσβησε τη μηχανή και κατέβηκε. Τίναξε τις λασπωμένες του μπότες στο πράσινο χορτάρι και μπήκε. Χαιρέτησε ανέκφραστα, έβγαλε την κουκούλα και κρέμασε το αδιάβροχο τζάκετ παραλλαγής, τινάζοντας τις λίγες σταγόνες που είχαν ξεμείνει πάνω του.

«Μόνοι… Μόνοι… Μόνοι…» αναφέρει η επίκαιρη Πάσχάλια ανάρτηση της Ιεραποστολής στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης υπό του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου κ. Προδρόμου.

«Η λέξη που μοιάζει να περιγράφει την ψυχή κλήρου και λαού αυτό το Πάσχα. Μόνοι, κεκλεισμένων των θυρών...

Μυστήρια των μυστηρίων απόκρυφα! Δυό κρυφοί μαθητές έρχονται να κρύψουν σε τάφο τον Ιησού, διδάσκοντας με τη δική τους απόκρυψη το κρυμμένο στον άδη μυστήριο του κρυμμένου στη σάρκα Θεού. Και ξεπερνούσαν ο ένας τον άλλο στη διάθεση για το Χριστό· ο Νικόδημος από τη μια γενναιόδωρος στη σμύρνα και την αλόη...

Ο Αγαπημένος μας πατέρας Γαβριήλ, τη Μεγάλη Εβδομάδα, δεν του άρεσε ο περισπασμός, δεν έλεγε αστεία, δεν γελούσε, ήταν πολύ σκεφτικός. Βίωνε τη μέγιστη αμαρτία που διέπραξε η ανθρωπότητα: τη Σταύρωση του Χριστού!

Την Μεγάλη Παρασκευή, με φωνή έντρομη, δυνατή και πένθιμη, φώναζε: «Βοήθεια... Βοήθεια...! Ο Χριστός κουβαλάει στους ώμους του τον Σταυρό προς τον Γολγοθά...!».

Ο Χριστός δεν είπε: «Λάζαρε ξαναζήσε», αλλά «Λάζαρε έβγα έξω» για να διδάξει τους παρόντες ότι αυτός είναι Εκείνος που καλεί αυτά που δεν υπάρχουν σαν να υπάρχουν.
Για να δείξει στους παρόντες ότι Αυτός είναι ο Θεός των ζωντανών και όχι των νεκρών. Για να δείξει στην κατάλληλη στιγμή ότι τίποτε δεν μπορεί να εμποδίσει την προσταγή του Θεού.