Λοιπόν, εγκόλπιον της ψυχής μου, ας αφήσωμεν και ημείς τα ιδικά μας θελήματα. Ας αφήσωμεν και τοις πταίουσιν εις ημάς και τότε μετά παρρησίας θα είπομεν, «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Πάντες γαρ άνθρωποι είμεθα· εκ του χοός γεγενημένοι και πάντες ημάρτομεν. Πηλός είμεθα· άγνοιαν έχομεν. Ο πηλός τον πηλόν κλέπτει·

«ἐν τῇ κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε...»
κατά την κοίμησή σου, δεν εγκατέλειψες τον κόσμο Θεοτόκε...

Επαληθεύεται διαρκώς στη ζωή της Εκκλησίας και επιβεβαιώνεται καθημερινά από την προσωπική εμπειρία μας. Δεν μας εγκατέλειψε αναχωρώντας με τον θάνατο από τον κόσμο. Είναι μαζί μας, με τα θαύματα που επιτελεί. Με τη μεσολάβησή της στον Υιό και Θεό της για χάρη μας οι οποίοι ζητάμε ταπεινά και με πίστη τις πανίσχυρες πρεσβείες της.

Ναι! Σε μακαρίζομεν και δεν θα πάψουμε να Σε υμνολογούμε, προστάτρια των δυστυχισμένων, ελπίδα των απελπισμένων, άγκυρα των θαλασσοδαρμένων, σεμνόν καύχημα των Ορθοδόξων Χριστιανών. Σώζε, αεί, Θεοτόκε την κληρονομίαν Σου.

Η Παναγία, σε ηλικία 14 περίπου ετών, έχοντας τον Ιησού στην κοιλιά της περπάτησε 145 χιλιόμετρα μόνη της, για να πάει από την Ναζαρέτ στα Ιεροσόλυμα, για να συναντήσει την Ελισάβετ.

Έτσι περπατιώνται 145 χιλιόμετρα με τα πρωτόγονα της εποχής εκείνα μέσα; Πόσες μέρες θα περπάτησε η Παναγία, πού έμενε τα βράδυα, ποιός την οδήγησε, πώς ήξερε πού πήγαινε;

Ετοίμασα ένα σάντουιτς για την ιεραποστολική μου πορεία. Πήγαινα να βαπτίσω ιθαγενείς Μαδαγασκαρέζους σε κάποιο χωριό, περίπου 60 χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα. Έβαλα μέσα στο ψωμάκι μου βιτάμ και λίγη μαρμελάδα. Αυτά έχουμε στο ιεραποστολικό μας κέντρο.

H πίστη μου στον Θεό μου στοίχισε αρκετούς φίλους, συγγενείς, αρκετές σχέσεις, και με περικύκλωσε με εχθρούς και αρκετούς χλευασμούς.
Άνθρωποι μου έκλεισαν αρκετές πόρτες, έχασα ευκαιρίες, συμφωνίες και συμβόλαια στην μουσική από δισκογραφικές, μου στέρησε συνεργασίες, έκλεισε πόρτες σε ΜΜΕ, συνεντεύξεις, παρουσιάσεις, συναυλίες, έχασα ευκαιρίες να γίνω μέλος σε γνωστά ελληνικά γκρουπ και αρκετό άλλο πόλεμο και δυσκολίες που αντιμετώπισα στην πορεία μου.

Κάποτε δυὸ ἀδελφοὶ μιᾶς Σκήτης κατέβηκαν στὴν Ἀλεξάνδρεια γιὰ νὰ διαθέσουν ἐκεῖ τὰ ἐργόχειρά τους καὶ μὲ τὰ λίγα χρήματα ποὺ θὰ ἔπαιρναν νὰ ἀγοράσουν ξηρὲς τροφές, κουκιά, φασόλια, φακές, ρεβύθια, τὰ ὁποῖα συνήθως τὰ ἔβρεχαν καὶ τὰ ἔτρωγαν, κρεμμύδια καὶ ὅ,τι ἄλλο εἶχαν ἀνάγκη. Ὁ ἕνας ἐξ αὐτῶν ὅμως παρασύρθηκε ἀπὸ μιὰ γυναῖκα καὶ ἔπεσε στὴ μεγάλη ἁμαρτία τῆς πορνείας...

Στα χρόνια της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, λίγο πριν τη μεγάλη καταστροφή της Χίου, το νησί λεηλατήθηκε από τους Τούρκους που ερήμωσαν τα πλούσια μοναστήρια του.
Προσπαθώντας να γλυτώσουν δύο Έλληνες συνάντησαν ένα Τούρκο, που τους πρόσφερε μια εικόνα, λέγοντας: «Πάρετε αυτή τη Μεριέμ» (οι Τούρκοι αποκαλούν τη Παναγία Μεριέμ, δηλαδή Μαρία).

- Γνωρίσατε κανένα μοναχό ή λαϊκό ο οποίος να έχει την καρδιακή προσευχή;
- Γνώρισα μερικούς ερημίτες, πού ζούσαν στις τρώγλες των δασών γύρω από το μοναστήρι Συχαστρία, την Σύχλα, την Παλαιά Αγαπία, το Ποκρώβ, αλλά πόσο είχαν προοδεύσει στην αρετή μόνο ο Θεός το γνωρίζει. Τώρα όλοι αυτοί έφυγαν άπ’ αυτό τον κόσμο...
Είχαν επίσης την καρδιακή προσευχή πατέρες από το μοναστήρι μας, τη Συχαστρία, όπως ο π. Γερβάσιος Γκάσπαρ, ο Παΐσιος Νικητένκου, μάγειρας του μοναστηρίου (1970) καί ίσως ο αδελφός μου, Γεράσιμος Ήλίε.

Στο Μεσολόγγι ζούσε μία ευλαβέστατη γυναίκα, ονόματι Βασιλική (Κούλα την φώναζαν), παντρεμένη με τον Δημήτριο Καλαντζή, ψαρά στο επάγγελμα. Ήταν και οι δυό πολύ πιστοί και πολύ απλοί άνθρωποι. Όταν η Βασιλική ήταν νέα, την ημέρα των Θεοφανείων «είδε τους ουρανούς ανεωγμένους» και τους Αγγέλους του Θεού να ψάλλουν.