Στο χάρτη είχε δει ένα Πομακοχώρι που ονομάζεται «Μοναχοί» και ζήτησε από τους συνοδούς τους να το επισκεφτούν. Όταν έφτασαν εκεί, ο κόσμος τους πλησίασε φιλικά και έπιασαν συζήτηση.

Ο άγιος Παΐσιος τους ρώτησε για ποιον λόγο ονομαζόταν έτσι το χωριό τους και ένας ηλικιωμένος Πομάκος είπε: «Παλιά είχε πέσει επιδημία στο χωριό και πέθαιναν πολλοί.

Εφόσον η λέξη κοινωνία σημαίνει τη βαθύτερη σχέση, την ένωση με άλλο άνθρωπο, η χρησιμοποίηση από την Εκκλησία του όρου «Θεία Κοινωνία» φανερώνει το μυστήριο εκείνο που μας ενώνει υπαρξιακά με το Χριστό. Ο ίδιος, άλλωστε, είπε «ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ» (Ιω.6,56).

Παρθένε Δέσποινα Θεοτόκε, εσύ που κυοφόρησες τον Σωτήρα Χριστό και Θεό μας, σ’ εσένα αναθέτω όλη την ελπίδα μου, και σ’ εσένα, την υψηλότερη από όλες τις ουράνιες αγγελικές Δυνάμεις, έχω την εμπιστοσύνη μου. Εσύ, Πανάχραντη, φρούρησέ με με τη θεία χάρη σου. Κυβέρνησε τη ζωή μου και οδήγησέ με στο άγιο θέλημα του Υιού σου και Θεού μας.

Με μεγάλη προσοχή ακούμε τελευταίως τις δηλώσεις υπευθύνων αναφορικώς με την επιδημία του νέου κορωνοϊού που βρίσκεται σε εκθετική εξέλιξη και στην πατρίδα μας. Αντιλαμβανόμεθα πλήρως την κρισιμότητα των στιγμών και την ευθύνη του στρατηγού σε ένα πόλεμο. Γιατί σε πόλεμο είμεθα. Η απειλή είναι πραγματική και δυστυχώς ασσύμετρη. Η Εκκλησία μας είναι εδώ για να βοηθήσει με όλη την ψυχή της.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ του 1821 έχει μια πνοή αγιασμένη, κι η ιστορία της είνε σαν συναξάρι. Η Ελλάδα μπορεί να παρασταθεί σαν τη μητέρα των Μακκαβαίων που είδε να βασανίζονται και να σφάζονται μπροστά της τα παιδιά της ένα-ένα. Από τον καιρό που χάθηκε η Κωνσταντινούπολη, η πατρίδα μας μαυροφόρεσε σαν χαροκαμένη χήρα· οι άνδρες ήτανε σαν ασκητές, οι γυναίκες σαν καλογρηές, τα τραγούδια μας γεμάτα πόνο και ελπίδα...

Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας, οἱ παπποῦδες μας, ἔλεγαν «ἀρχὴ σοφίας ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις».

Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, πρέπει νὰ δώσουμε ἕναν ὁρισμὸ γιὰ τὶς λέξεις «λοιμὸς» καὶ «λιμός» ποὺ εἶναι ὁμόηχες. Ἡ λέξη «λοιμὸς» σημαίνει κάθε ἐπιδημία ποὺ προέρχεται ἀπὸ γνωστὴ ἤ ἄγνωστη μολυσματικὴ ἀσθένεια καὶ συνήθως εἶναι θανατηφόρα.

Ό,τι έχει να κάνει με την πνευματική ζωή, ό,τι ζούμε μέσα στην εκκλησία, μπορεί κανείς να το ζει με δύο τρόπους: Ο ένας τρόπος είναι να μην βάζει καθόλου την καρδιά του στα πράγματα. Να είναι όλα τυπικά, θεωρητικά και λογικά. Να μην αγγίζεται ποτέ η καρδιά, να μην απασχολείται ποτέ η καρδιά με όλα αυτά που συμβαίνουν στην πνευματική του ζωή.

Σήμερα έκλαψα... έκλαψα γοερά, έκλαψε μαζί και η ψυχή μου. Και δεν έκλαψα γι αυτό που συμβαίνει στην ανθρωπότητα, γιατί ό,τι παθαίνει δίκαια το παθαίνει. Ο Θεός είναι δίκαιος και ποτέ δεν κάνει κάτι χωρίς δικαιοσύνη και χωρίς να έχει προσμετρήσει όσα επί αιώνες προηγήθηκαν... Δεν έκλαψα για τους ανθρώπους...

Σύμφωναμε μια αρχαία χριστιανική παράδοση που σώζεται στο απόκρυφο βιβλίο των Πράξεων του Πέτρου, όταν ξέσπασε ο φοβερός διωγμός του Νέρωνα στη Ρώμη, οι χριστιανοί έπεισαν τον Απόστολο Πέτρο να φύγει για να διασώσει τη ζωή του που θα ήταν πολύτιμη για την Εκκλησία. Λίγο έξω από την πύλη της πόλης που σήμερα είναι αφιερωμένη στον Άγιο Σεβαστιανό, πάνω στην Αππία οδό, βλέπει θαμπά μια φιγούρα να πλησιάζει για να μπει στη Ρώμη.

Τον όσιο Γέροντα Εφραίμ τον γνώρισα το έτος 1974. Ήμουν τότε τεταρτοετής φοιτητής Ιατρικής. Από τότε πήγαινα τακτικά προσφέροντας στον Γέροντα τις ιατρικές μου υπηρεσίες σχεδόν μέχρι την κοίμησή του.
Ο Γέροντας, όταν τον πρωτογνώρισα, ζούσε μόνος του. Είχαν «κοιμηθεί» και ο Γέροντάς του και οι υπόλοιποι πατέρες μεταξύ των οποίων και ο πατέρας του ο οποίος είχε γίνει μοναχός. Τα γένια του και τα μαλλιά του ήταν ήδη λευκά. Το πρόσωπό του όμως νεανικό και το βλέμμα του διεισδυτικό και ταυτόχρονα πατρικό.