Ο Θεός μας ακούει και όταν σωπαίνουμε

/in ,

Ο Θεός δεν νοιάζεται για τον τόπο. Ζητάει μόνο θερμότητα καρδιάς και αγνότητα ψυχής. Να, και ο απόστολος Παύλος προσευχήθηκε όχι σε ναό όρθιος ή γονατιστός, αλλά μέσα σε φυλακή πεσμένος ανάσκελα, καθώς τα πόδια του ήταν σφιγμένα στην ξυλοπέδη.

Επειδή, όμως, προσευχήθηκε με θέρμη, αν και πεσμένος, και τη φυλακή έσεισε και τα θεμέλια σάλεψε και το δεσμοφύλακα τράβηξε στην αληθινή πίστη μαζί με όλη την οικογένειά του (Πράξ. 16:25-35).

Ο άρρωστος Εζεκίας ούτε όρθιος ούτε γονατιστός, αλλά πεσμένος στο κρεβάτι παρακάλεσε για τη θεραπεία του το Θεό, που με τον προφήτη Ησαΐα του είχε προαναγγείλει το θάνατό του. Και κατόρθωσε με την καθαρότητα και τη θερμότητα της καρδιάς του να μεταβάλει τη θεϊκή απόφαση (Δ’ Βασ. 20:1-6).

Ο ληστής, πάλι, καρφωμένος πάνω στο σταυρό, με λίγα λόγια κέρδισε τη βασιλεία των ουρανών (Λουκ. 23:42-43).

Και ο Ιερεμίας μέσα στο λάκκο με τη λάσπη (Ιερ. 45:6) και ο Δανιήλ μέσα στο λάκκο με τα θηρία (Δαν. 6:16) και ο Ιωνάς μέσα στην κοιλιά του κήτους (Ιων. 2:1-2), όταν προσευχήθηκαν θερμά, απομάκρυναν τις συμφορές, που τους είχαν βρει, και βοηθήθηκαν από το Θεό.

«Και τί θα λέω, όταν προσεύχομαι;», θα με ρωτήσεις. Θα λες ό,τι και η Χαναναία του Ευαγγελίου. «Ελέησέ με, Κύριε!», παρακαλούσε εκείνη. «Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο» (Ματθ. 15:22). «Ελέησέ με, Κύριε!», θα παρακαλάς κι εσύ. «Η ψυχή μου βασανίζεται από δαιμόνιο». Γιατί η αμαρτία είναι μεγάλος δαίμονας. Ο δαιμονισμένος ελεείται, ενώ ο αμαρτωλός αποδοκιμάζεται.

«Ελέησέ με!». Μικρή είναι η φράση. Και όμως, γίνεται πέλαγος φιλανθρωπίας, καθώς, όπου υπάρχει έλεος, εκεί υπάρχουν όλα τα αγαθά. Και όταν βρίσκεσαι έξω από την εκκλησία, φώναζε μυστικά: «Ελέησέ με!».

Φώναζε με τη σκέψη σου, χωρίς να κινείς τα χείλη σου. Γιατί ο Θεός μας ακούει και όταν σωπαίνουμε. Δεν απαιτείται τόσο ο τόπος, όσο ο τρόπος προσευχής. Και στο λουτρό αν είσαι, να προσεύχεσαι.

Όπου κι αν είσαι, να προσεύχεσαι. Όλη η κτίση είναι ναός του Θεού. Εσύ ο ίδιος είσαι ναός του Θεού, και ψάχνεις τόπο για να προσευχηθείς;

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Περί Βιβλίων

/in

Σήμερα πῶς ἐξηγεῖται τό ὅτι ἐνῶ ὑπάρχουν τόσο πολλά βιβλία, δέν ὑπάρχει ἁγιότητα βίων;

Εἶναι ἐγκεφαλική ἡ μελέτη τῶν βιβλίων. Τό λέει ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ὅτι εἴμαστε ἐγκεφαλικοί. Μέχρι τή διάνοια φτάνει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, δέν κατεβαίνει στήν καρδιά γιά νά μπεῖ σέ πράξη. Ἐνῶ πλήθυναν οἱ γνώσεις καί τά βιβλία, ἔλλειψε τό βίωμα.

Παλαιότερα, οἱ Xριστιανοί ἐπειδή ζοῦσαν καρδιακά καί ὄχι ἐγκεφαλικά, εἶχαν καί βιώματα. Εἶχαν ἁπλότητα. Πήγαιναν στά ξωκλήσια καί ἄκουγαν ἀγγέλους νά ψέλνουν. Βλέπανε ἁγίους, συνομιλοῦσαν καί τό θεωροῦσαν φυσιολογικό.

Στήν ἐποχή μας αὐτά τά ἔχουμε χάσει γιατί ἔχουν κλείσει τά πνευματικά μας αἰσθητήρια, ἔχουμε γίνει πολύπλοκοι (ἀπό ἁπλοί), ἔχουμε γίνει πολυδιασπασμένοι, ἀσχολούμαστε μέ πολλές – ἄχρηστες – βιοτικές, γήινες μέριμνες καί μέ τήν ὑποδούλωση στόν καταναλωτισμό, ὁ νοῦς μας ἔχει σκοτιστεῖ. Δέν βλέπουμε καί δέν ἀκοῦμε πνευματικά.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 5 – 4 – 2008)

“Κάθε χριστιανός άπομακρυνόμενος άπό τήν Έκκλησία χάνεται, πεθαίνει…”

/in

«Ένας έφημέριος άνέλαβε νέα ένορία.

Κάθε Κυριακή, όμως, ή έκκλησία του παρέμενε σχεδόν άδειανή.

Παρ’ όλες τίς συστάσεις καί παροτρύνσεις στούς ένορίτες του, δέν κατόρθωσε νά τούς κάνει νά έκκλησιάζωνται.

Λυπημένος άπό αύτή τήν κατάσταση, μηχανεύθηκε τό έξής τέχνασμα:

Άνήγγειλε σέ όλη τήν ένορία ότι τήν έπομένη Κυριακή θά γινόταν ή κηδεία τής έκκλησίας.

Ή άγγελία δημοσιεύθηκε σέ πολλά μέρη καί κυκλοφόρησε σέ πολλά άντίτυπα.

Ήρθε λοιπόν ή Κυριακή.

Ό έφημέριος στόλισε τήν έκκλησία καί στήν μέση έβαλε τό φέρετρο.

Ή έκκλησία γέμισε άπό περιέργους.

Ὅ έφημέριος μίλησε άνάλογα καί τούς προσκάλεσε νά περάσουν νά δούν τό φέρετρο.

Μέσα στό φέρετρο είχε βάλει ένα καθρέπτη κι’ όποιος πλησίαζε γιά νά δεί τόν νεκρό, έβλεπε τόν έαυτό του.

Όταν τό δάχτυλο άποκόπτεται άπό τό σώμα, πεθαίνει.

Ὅταν τό αύτί άποσπάται άπό τό σώμα, πεθαίνει.

Κάθε χριστιανός άπομακρυνόμενος άπό τήν Έκκλησία χάνεται, πεθαίνει.

Μήν πεθάνεις!».

Ό Καθηγούμενος Ί.Μ. Άγ. Παύλου Άγ. Όρους, π. Παρθένιος.

Άρχ.Άθ.Φ.

“Πρίν μισήσεις ἤ ἀγαπήσεις κάτι, νά τό δεῖς μέ τήν ψυχρή λογική…”

/in

Βλέπω μερικούς ἀνθρώπους νά ἐνεργοῦν σάν αὐτόματοι καί λένε: «εἶμαι αὐθόρμητος».

Τί αὐθόρμητος; Δέν σκέφτεσαι; Δέν σκέφτεται, ἐνεργεῖ παρορμητικά.

Ἐνῶ, ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, λέει: πρίν μισήσεις ἤ ἀγαπήσεις κάτι, νά τό δεῖς μέ τήν ψυχρή λογική, νά τό ἐξετάσεις μέ τόν νοῦ. Ὄχι νά ἐνεργεῖς παρορμητικά, δηλαδή μέ τό παθητικό μέρος τῆς ψυχῆς, μέ τόν θυμό καί τήν ἐπιθυμία ἀμέσως. Αὐτά ἔρχονται μετά. Πρέπει νά προηγεῖται ἡ λογική, ὁ νοῦς. Νά τά ἐξετάζεις ὅλα πρῶτα μέ τόν νοῦ, μέ τήν λογική καί μετά νά τά μισήσεις ἤ νά τά ἀγαπήσεις, ἄν εἶναι καλά ἤ κακά. Ἄν συμφωνοῦν μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, θά τά ἀγαπήσεις, ἄν δέν εἶναι σύμφωνα, θά τά ἀπορρίψεις.

Σήμερα, δυστυχῶς, ἄν ὑποταχθοῦμε σ’ αὐτή τήν δαιμονική σκευωρία, δέν θά ἔχουμε δευτερόλεπτο. Γιατί καί στά δυό – τρία λεπτά πού θά ἔχεις κενό, θά ἔχεις τό κινητό καί θά παίζεις, γιά νά μήν ἀσχοληθεῖς καθόλου μέ τόν ἑαυτόν σου.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 8 – 12 – 2013)

Οι δύο Αναστάσεις (π. Δημητρίου Μπόκου)

/in

Ὅταν ἠχήσει τὸ οὐράνιο κέλευσμα, ἡ φωνὴ τοῦ ἀρχαγγέλου καὶ ἡ ἐσχάτη σάλπιγγα τοῦ Θεοῦ, κατὰ τὴν ἡμέρα Κυρίου τὴν μεγάλη καὶ ἐπιφανῆ (Ἰωὴλ 2, 11), συγκλονιστικὰ γεγονότα θὰ λάβουν χώρα «ἐν ἀτόμῳ, ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ». Θὰ συναχθοῦν ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ ὅλα τὰ ἔθνη. «Πάντες παραστησόμεθα τῷ βήματι τοῦ Χριστοῦ» (Ρωμ. 14, 10). Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔζησαν καὶ θὰ ζήσουν ἐπὶ τῆς γῆς. Ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ μέχρι τὸν τελευταῖο ἄνθρωπο τῆς ἐσχάτης γενεᾶς. Καὶ θὰ κριθοῦν οἱ πάντες ἀπὸ τὸν κριτὴ τοῦ κόσμου, τὸν Χριστὸ (Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω).

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι σὲ μιὰ καὶ μόνη στιγμὴ θὰ γίνει ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν καὶ ἡ τελικὴ κρίση. «Σαλπίσει γάρ, καὶ οἱ νεκροὶ ἐγερθήσονται ἄφθαρτοι». Οἱ νεκροὶ θὰ ξαναπάρουν τὰ σώματά τους ἄφθαρτα καὶ ἀθάνατα. Ὅμοια μὲ τὸ ἀναστημένο σῶμα τοῦ Χριστοῦ. «Καθὼς ἐφορέσαμεν τὴν εἰκόνα τοῦ χοϊκοῦ, φορέσομεν καὶ τὴν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου». Δὲν εἶναι δυνατὸν φθαρτὸ σῶμα, ἀπὸ σάρκα καὶ αἷμα, νὰ κληρονομήσει τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, οὔτε ἡ φθορὰ νὰ κληρονομήσει τὴν ἀφθαρσία. «Δεῖ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν».

Ὅσοι ὅμως θὰ ζοῦν κατὰ τὴ στιγμὴ τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, δὲν θὰ πεθάνουν, ἀλλὰ θὰ ἀλλάξουν ἀμέσως, παίρνοντας σῶμα ἄφθαρτο, ἀντὶ τοῦ φθαρτοῦ ποὺ εἶχαν ἐνόσῳ ζοῦσαν. Θὰ ἐκπληρωθεῖ τότε ὁ λόγος ποὺ ἀναφέρεται στὴν Ἁγία Γραφὴ γιὰ τὴν κατάργηση, τὴν πλήρη ἐξαφάνιση τοῦ θανάτου: «Κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος» (Α΄ Κορ. 15, 48-55). Στὸ ἑξῆς δὲν θὰ ὑπάρχει θάνατος, ἀλλὰ ζωὴ αἰώνια.

Θὰ ἀναστηθοῦν οἱ πάντες, μὲ ὅποιον τρόπο κι ἂν πέθανε ὁ καθένας. Αὐτοὶ ποὺ φαγώθηκαν ἀπὸ τὰ θηρία καὶ δὲν ἔμεινε οὔτε ἴχνος ἀπὸ τὸ σῶμα τους. Αὐτοὶ ποὺ πνίγηκαν στὴ θάλασσα. Αὐτοὶ ποὺ κάηκαν στὴ φωτιά. Αὐτοὶ ποὺ ἀποτεφρώθηκαν στὰ ναζιστικὰ κρεματόρια, ἢ ποὺ ἀποτεφρώνονται οἰκείᾳ βουλήσει σήμερα, ἀντὶ νὰ ταφοῦν. Τὰ σώματα ὅλων θὰ ἀνασυντεθοῦν μὲ τὴν παντοδύναμη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. «Καὶ ἔδωκεν ἡ θάλασσα τοὺς νεκροὺς τοὺς ἐν αὐτῇ, καὶ ὁ θάνατος καὶ ὁ ᾅδης τοὺς νεκροὺς τοὺς ἐν αὐτοῖς, καὶ ἐκρίθησαν ἕκαστος κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν» (Ἀποκ. 20, 13).

Ἡ ἀνάσταση ὅμως τῶν νεκρῶν θὰ ἔχει διαφορετικὴ σημασία γιὰ τὸν καθένα. Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης (5, 29) μιλάει γιὰ δύο ἀναστάσεις. «Ἐκπορεύσονται οἱ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δὲ τὰ φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως». Ἄλλοι γιὰ νὰ ζήσουν αἰώνια, ἄλλοι γιὰ νὰ κριθοῦν καὶ νὰ καταδικασθοῦν. Οἱ πρῶτοι θὰ ἁρπαγοῦν πάνω σὲ σύννεφα, «ἐν νεφέλαις», γιὰ νὰ προϋπαντήσουν «σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις» τὸν Κύριο στὸν ἀέρα καὶ νὰ ἀνεβοῦν μαζί του στὸν οὐρανό. Οἱ δεύτεροι θὰ ἀναστηθοῦν γιὰ νὰ περάσουν ἀπὸ δικαστήριο καὶ καταδίκη.

Ὁ Χριστὸς τὰ προλέγει αὐτὰ μὲ εἰκόνες καὶ παραβολές. Παριστάνει τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου μὲ θερισμό, κατὰ τὸν ὁποῖο οἱ θεριστὲς ἄγγελοι θὰ θερίσουν πρῶτα τὰ ζιζάνια, «πάντας τοὺς ποιοῦντας τὴν ἀνομίαν». Ἄχυρα καὶ ζιζάνια θὰ δεθοῦν σὲ δεμάτια καὶ θὰ κατακαοῦν «εἰς τὴν κάμινον τοῦ πυρός». Ἐνῶ τὸ σιτάρι θὰ συναχθεῖ στὴν ἀποθήκη τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ γεωργὸς μὲ τὸ φτυάρι στὸ χέρι, ποὺ διαχωρίζει μέσα στὸ ἁλώνι του τὸ σιτάρι ἀπὸ τὸ ἄχυρο.

Ὁ διαχωρισμὸς αὐτὸς θὰ διασπάσει πολλοὺς ἐπίγειους δεσμούς, ὅσο στενοὶ κι ἂν εἶναι. Δύο θὰ κοιμοῦνται στὸ ἴδιο κρεβάτι, δύο θὰ ἀλέθουν στὸν ἴδιο μύλο, δύο θὰ ἐργάζονται στὸν ἴδιο ἀγρό, ὁ ἕνας θὰ παραλαμβάνεται γιὰ νὰ προϋπαντήσει τὸν Κύριο, ὁ ἄλλος θὰ ἐγκαταλείπεται γιὰ νὰ ριχτεῖ στὸ πῦρ τὸ ἄσβεστο (Ματθ. 3, 12. 13, 30-50. Λουκ. 17, 34-36).

Ἐμεῖς; Προετοιμαζόμαστε γιὰ ἀνάσταση ζωῆς ἢ γιὰ ἀνάσταση κρίσεως;

Καλή, εὐλογημένη ἑβδομάδα! Καλὸ Τριῴδιο!

 

«Ἀντιύλη». Ἱ. Ν. Ἁγ. Βασιλείου, Πρέβεζα

Αν ο Χριστός ερχόταν σήμερα σ’ αυτόν τον κόσμο…

/in

…Είναι αλήθεια ότι αυτή η γενιά είναι μπερδεμένη. Το μόνο πρόβλημα με μένα είναι ότι δεν είμαι μπερδεμένος και γνωρίζω πολύ καλά ποιο είναι το καθήκον του ανθρώπου: να λατρεύει το Θεό και τον Υιό Του και να προετοιμάζεται για τη ζωή στον επερχόμενο κόσμο, όχι να ζει άνετα κι ευτυχισμένα σ’ αυτόν τον κόσμο εκμεταλλευόμενος τον συνάνθρωπο του και ξεχνώντας το Θεό και τη Βασιλεία Του.

Αν ο Χριστός ερχόταν σήμερα σ’ αυτόν τον κόσμο, ξέρετε τι θα Του συνέβαινε; Θα Τον έκλειναν σε ψυχιατρείο και θα Τον υπέβαλαν σε ψυχοθεραπεία και το ίδιο θα έκαναν στους αγίους Του. Ο κόσμος θα Τον σταύρωνε σήμερα ακριβώς όπως το έπραξε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, διότι ο κόσμος δεν έχει μάθει τίποτα πέρα από το να κατεργάζεται ακόμη δολιότερες μορφές υποκρισίας.

…Λέμε ότι ζούμε σε χριστιανική κοινωνία, αλλά αυτό δεν ισχύει. Ζούμε σε μια κοινωνία πιο ειδωλολατρική και πιο εχθρική προς το Χριστό, από εκείνη στην οποία ο Ίδιος γεννήθηκε… οι άνθρωποι μισούν την αλήθεια και γι’ αυτό ευχαρίστως θα ξανασταύρωναν το Χριστό αν ερχόταν ανάμεσα τους.

Είμαι Χριστιανός και θα προσπαθήσω να είμαι ένας έντιμος Χριστιανός… Μπορώ μόνο να ακολουθήσω τη συνείδησή μου. Δεν μπορώ να κοροϊδέψω τον εαυτό μου. Ξέρω ότι κάνω το σωστό. Αν αυτό που κάνω μοιάζει ανόητο στα μάτια του κόσμου, μπορώ μόνο να απαντήσω με τα λόγια του αποστόλου Παύλου: όλη η σοφία αυτού του κόσμου, δεν είναι παρά μωρία στα μάτια του Θεού. Αυτό είναι κάτι που ξεχνάμε πολύ εύκολα.

Απόσπασμα επιστολής του π. Σεραφείμ Ρόουζ προς τους γονείς του, τον Ιούνιο του 1964. Από το βιβλίο “π. Σεραφείμ Ρόουζ: Η ζωή και τα έργα του”, τόμος Α΄.

https://www.sostis.gr/

Πότε κα­τα­λα­βαί­νου­με ότι έχου­με εγωι­σμό;

/in

Πότε κα­τα­λα­βαί­νου­με ότι έχου­με εγωι­σμό;

Όταν ένας αδελ­φός μας πε­τά­ει μια κου­βέν­τα, κά­νει έναν έλεγ­χο, μια πα­ρα­τή­ρη­ση και νιώ­σεις μέσα σου τα­ρα­χή, ανα­στά­τω­ση, στε­νο­χώ­ρια, πί­ε­ση, αδη­μο­νία, θυμό, γνώ­ρι­σε το μέ­γε­θος, το βά­θος, το πλά­τος, το μή­κος του εγωι­σμού που έχεις μέσα σου.

Όταν ο άν­θρω­πος εί­ναι τα­πει­νός, δέ­χε­ται τον λόγο, δέ­χε­ται τον έλεγ­χο, την πα­ρα­τή­ρη­ση.

Να κά­νου­με αγώ­να κατά του εγωι­σμού οπλι­σμέ­νοι με την προ­σευ­χή. Το «Κύ­ριε Ιη­σού Χρι­στέ ελέη­σον με» να μη στα­μα­τά, ει δυ­να­τόν νύ­χτα – μέρα.

Το σώμα όταν απου­σιά­ζει η ψυχή, βρω­μά­ει, σα­πί­ζει, σκου­λη­κιά­ζει. Όταν απου­σιά­ζει η προ­σευ­χή από την ψυχή, η ψυχή υπο­μέ­νει τα ίδια πράγ­μα­τα.

Πάν­τα να έχου­με προ οφθαλ­μών μας πως θα χτυ­πή­σου­με αυτό το θη­ρίο που εί­ναι μέσα μας, τον εγωι­σμό μας, και συ­νε­χώς να προ­σευ­χό­μα­στε. Να ευω­διά­ζου­με το ναό του Θεού που εί­ναι το σώμα και η ψυχή του αν­θρώ­που, με την προ­σευ­χή. «Και εν τω σώ­μα­τι και εν τω πνεύ­μα­τι να δο­ξά­ζου­με τον Άγιο Θεό».

Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

https://www.rimata-zois.gr/

Όσοι δεν έχουν τον Χριστό μέσα τους, δεν έχουν την δύναμη να αγαπήσουν πραγματικά

/in

Όσοι δεν έχουν τον Χριστό μέσα τους, δεν έχουν την δύναμη να αγαπήσουν πραγματικά. Διότι ο Χριστός, είναι ο Αρχηγός της Αγάπης!

Κανένας άνθρωπος όταν αγαπά πραγματικά, δεν κατακρίνει,δεν ξεσκεπάζει,δεν αποκαλύπτει.

Όταν αγαπάς το παιδί σου, βγαίνεις να μιλήσεις για τις ατασθαλίες και τις αταξίες του; Τις σκεπάζεις, μακροθυμείς και υπομένεις.

Μη νομίσεις, λοιπόν, ότι θα μπορέσεις να αγαπήσεις τον Θεόν, την στιγμή που στέλνεις τον άλλον στα Δικαστήρια ή δεν έχεις καλημέρα μ’ αυτόν ή… ή… ή…

Γιατί, αν δεν μπορείς να αγαπήσεις τον άνθρωπο, που τον βλέπεις, πώς θα μπορέσεις να αγαπήσεις τον Θεόν, που δεν Τον βλέπεις;

Δημήτριος Παναγόπουλος, Ιεροκήρυκας
https://proskynitis.blogspot.com/

Ο Θεός έχει τους δικούς Του ρυθμούς…

/in

Αξίζει για μερικά πράγματα να περιμένεις. Είναι ανάγκη να περιμένεις. Εργάζεται ο Θεός. Μόνο που έχει τους δικούς Του ρυθμούς.

Ο Θεός εργάζεται πολύ υπομονετικά. Και η φύση το ίδιο κάνει.Ένα λουλουδάκι θ’ ανθίσει όταν έρθει η ώρα του! Όλα αυτά αλλάζουν, αλλά σε πολύ διαφορετικούς ρυθμούς απ’ αυτούς που μας έχει συνηθίσει η τρελή κοινωνία μας.

Αυτό το τρέξιμο, αυτός ο πανικός η ταραχή που μας κάνει όλους τόσο πολύ βιαστικούς, αφήνουν τον Θεό αμέτοχο. Ο Θεός δεν μπαίνει σ’ αυτούς τους τρελούς ρυθμούς μας, αλλά κινείται στους ρυθμούς της δικής Του αγάπης και της δικής Του υπομονής.


Γέροντας Νεκτάριος Βιτάλης

https://www.inagiounikolaoutouneou.gr/

Ἡ δύναμη τοῦ ψαλτηρίου

/in

“Ἂν θὰ μὲ ρωτούσατε νὰ σᾶς πῶ, τὶ κατάλαβα τόσα χρόνια στὴν ἔρημο, θὰ σᾶς ἀπαντοῦσα μὲ μιὰ λέξη: τὴν δύναμη τοῦ ψαλτηρίου.

Ἂν ξεκινοῦσα τὴν ζωὴ μου τώρα, ἕνα θὰ πάσχιζα νὰ κάνω, νὰ ἀποστηθίσω τὸ ψαλτήρι. Αὐτὸ εἶναι ἡ γονικὴ μήτρα τῆς νοερᾶς προσευχῆς.

Αὐτὸ εἶναι τὸ εὔφορο χῶμα, ὅπου εὐδοκιμεῖ ὁ σπόρος τῆς εὐχῆς. Αὐτὸ μαστίζει τοὺς δαίμονες.”

 

Γέρων Θεόδωρος Σπηλαιώτης, «Ὁ ἀσκητὴς τοῦ Ἁγιοφαράγγου»