Μία μοναδική ολοζώντανη παρέμβαση του Οσίου Ευμενίου (Σαριδάκη) του Νέου. Του σύγχρονου και θαυματουργού Αγίου της Εκκλησίας μας. Έχουμε ανάγκη από την μεσιτεία των Αγίων μας για όλα όσα ζούμε. Ας ενεργοποιήσουμε την πανστρατιά των Αγίων της Πίστεώς μας. Ας τους παρακαλέσουμε.
Ο Θεός θέλοντας να δημιουργήσει, να ζωγραφίσει μία εικόνα, ένα πίνακα, πάνω στον οποίο θα ήταν συγκεντρωμένα όλα τα καλά, ένα κράμα όλων των θείων και ανθρωπίνων χαρισμάστων, στολίδι και καλλονή και του ορατού και του αοράτου κόσμου, από την οποία εικόνα θα αποδεικνυόταν και η δύναμη του δημιουργού της ως καλλιτέχνου, κατασκεύασε τόσο πάγκαλη την Θεοτόκο, αφού συγκέντρωσε επάνω της όλα τα καλά των ανθρώπων και των αγγέλων»
Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς
Οἱ ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ ξεχύθηκαν νὰ κηρύξουν «εἰς πᾶσαν τὴν γῆν» καὶ νὰ διαδώσουν τὸ Εὐαγγέλιο «εἰς τὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης» μὲ μόνο ἐφόδιο τὴν πίστη τους. Ἡ πίστη στὸν μόνο Σωτήρα Χριστὸ τοὺς ἔδωσε τὴν πρωτοφανῆ δύναμη νὰ ἀντιπαλέψουν τὸν πανίσχυρο ἀντίθεο κόσμο. «Διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, …ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων» (Ἑβρ. 11, 33-34). Μὲ αὐτὴ θριάμβευσαν στὸν πόλεμο κατὰ τοῦ διαβόλου. Νίκησαν κατὰ κράτος τὴ θεωρούμενη ἀνίκητη δυναστεία τοῦ κακοῦ.
Καὶ ἂν αὐτὰ ἰσχύουν γιὰ ὅλους τους ἀποστόλους, περισσότερο ἀπὸ ὅλους ἰσχύουν γιὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο. Ὁ Παῦλος ὑπῆρξε ἐπιφανής. Ἔλαβε τὴν ἑλληνικὴ μόρφωση τῆς ἐποχῆς του, ἀλλὰ ὑπῆρξε ἐντριβὴς καὶ στὴν πνευματικὴ παράδοση τῶν Ἰουδαίων, ἀφοῦ ἀνῆκε στὴν ἐξέχουσα τάξη τῶν Φαρισαίων. Διακατεχόταν μάλιστα ἀπὸ ἰδιαίτερο θρησκευτικὸ ζῆλο γιὰ τὰ πατροπαράδοτα ἔθη τοῦ λαοῦ του καὶ διακρίθηκε στοὺς πρώτους διωγμοὺς κατὰ τῶν Χριστιανῶν.
Ὅταν ὅμως ὁ Χριστὸς τὸν ἁλίευσε μὲ ἐξόχως θαυμαστὸ τρόπο, ὁ Παῦλος θεώρησε ὅσα εἶχε ἐπιτύχει μέχρι τότε ἐντελῶς ἄχρηστα καὶ ἐπιζήμια. Σκύβαλα. Σκουπίδια. Ἀκολούθησε μὲ φλογερὴ πίστη τὸν Χριστὸ καὶ ἡ ζωή του ὁλόκληρη καταδαπανήθηκε γιὰ τὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου. Θεώρησε τὴν πίστη του στὸν Χριστὸ τὸ σημαντικότερο πράγμα ποὺ τοῦ συνέβη καὶ ἀπέρριψε τὴ νομικὴ δικαιοσύνη, τὴ μέχρι τότε δηλαδὴ προσπάθειά του νὰ δικαιωθεῖ ἀπὸ τὴν ἀκριβῆ τήρηση τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, τὴν ὁποία βασικὰ εἶχε κατορθώσει. Ἡ δικαίωση ποὺ ἐπιδίωκε, ἐφαρμόζοντας μὲ κόπο καὶ ἱδρώτα τὶς διατάξεις τοῦ νόμου, ἀποδείχθηκε τελικὰ οὐτοπία. Ἔτσι λοιπὸν διακήρυξε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δικαιώνεται καὶ σώζεται μὲ τὴν πίστη. «Ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται» (Ἑβρ. 10, 38).
Λέει ὁ Σέρβος ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς: «Ἡ δικαίωσή μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἐπιτυγχάνεται διὰ τῆς πίστεως. Ἡ μετοχή μας στὰ σωτήρια πάθη τοῦ Χριστοῦ πραγματοποιεῖται διὰ τῆς πίστεως. Τὴν ἐπίγνωση, τὴν αἴσθηση τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ τὶς δυνάμεις Του τὶς ἀποκτοῦμε διὰ τῆς πίστεως» (Δογματική, σ. 215-216). Ἡ πίστη αὐτὴ δὲν εἶναι θεωρητική, διανοητική, ὅπως ἡ πίστη τῶν δαιμόνων, οἱ ὁποῖοι βέβαια δὲν ἀρνοῦνται τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι πίστη μὲ ἔργα, δηλαδὴ μετοχὴ στὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ ὁδηγεῖ στὸ νὰ συμπάσχουμε μαζί του. Ποιὸς πιστεύει στὸν Χριστό; Ἐκεῖνος ποὺ μὲ τόλμη ρίχνεται στοὺς κινδύνους γιὰ χάρη του, μετέχοντας ἔτσι στὸ πάθος του.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπεμπόλησε τὴ νομικὴ ἐγωιστικὴ αὐτοδικαίωσή του καὶ προτίμησε νὰ δικαιωθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ «διὰ πίστεως Χριστοῦ». Μὲ αὐτὴν ὁδηγήθηκε στὴ γνώση τῆς Ἀναστάσεως. Στὴν κοινωνία «τῶν παθημάτων αὐτοῦ». Ἔζησε «συμμορφούμενος τῷ θανάτῳ αὐτοῦ», πάσχοντας ὅπως καὶ ὁ Χριστός. Μὲ τέτοια πίστη ἔζησαν ὅλοι οἱ ἀπόστολοι, ὅλοι οἱ ἅγιοι, μετέχοντας στὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ, «πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες» (Β΄ Κορ. 4, 10).
Μὲ τὴν πίστη αὐτὴ ὁ Χριστός, «ὁ μάρτυς ὁ πιστός» (Ἀποκ. 1, 5), δικαιώνει ὅσους ἐπιλέγουν νὰ τὸν πιστεύουν καὶ νὰ συμπάσχουν μαζί του. Ἀπὸ τὸν πρωτομάρτυρα Στέφανο μέχρι τοὺς Χριστιανοὺς τῆς ἐνορίας Προφήτου Ἠλία Δαμασκοῦ, ποὺ μόλις πρὶν λίγο, τὴν προηγούμενη Κυριακὴ (22-6-2025), θανατώθηκαν μαρτυρικά, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἔφεραν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.
Τι σημαίνει το Κύριε ελέησον;
Λυπήσου με, Κύριέ μου, τον αμαρτωλό και δέξου με πάλι στη Χάρη Σου.
Δος μου πνεύμα δυνάμεως, για να με δυναμώσει να αντισταθώ στους πειρασμούς του διαβόλου και στην κακή συνήθεια της αμαρτίας.
Δος μου πνεύμα σωφρονισμού, για να σωφρονισθώ και να έρθω σε αίσθηση του εαυτού μου και να διορθωθώ.
Δος μου πνεύμα φόβου, για να σε φοβούμαι και να φυλάττω τας εντολάς σου.
Δος μου πνεύμα αγάπης, για να σε αγαπώ και να μην απομακρύνομαι πλέον από κοντά Σου.
Δος μου πνεύμα ειρήνης, για να φιλάττει την ψυχή μου ειρηνική και να συγκεντρώνω όλους μου τους λογισμούς και να είμαι ήσυχος και ατάραχος.
Δώσε μου πνεύμα καθαρότητος, για να με φυλάττει καθαρό από κάθε μολυσμό.
Δος μου πνεύμα πραότητος, για να είμαι ήμερος στους αδελφούς μας Χριστιανούς και να απέχω από τον θυμό.
Δος μου πνεύμα ταπεινοφροσύνης, για να μη φαντάζομαι υψηλά και υπερηφανεύομαι.
Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος
Μην κρύβεις λύπη στη καρδιά σου, διότι η χαρά του πονηρού είναι η λύπη, η αθυμία, από την οποία γεννούνται πολλά από τα οποία γεμίζει πίκρα η ψυχή.
Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής
Συμβουλές του μακαριστού Γέροντα Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτη († 2019) για την πρόοδο στην πνευματική ζωή.
Είπεν ο Αββάς Δανιήλ ότι μας διηγήθη ο Αββάς Αρσένιος, τάχα διά κάποιον άλλον όμως δε αυτός ήτο. Ότι ενώ εκάθετο ένας γέρων εις το κελλίον του, του ήλθε φωνή όπου έλεγεν: Έλα και θα σου δείξω τα έργα των ανθρώπων. Και σηκωθείς εβγήκεν έξω και τον έφερεν εις ένα τόπον, και έδειξεν ένα Αιθίοπα ο οποίος έκοπτε ξύλα, και έκαμε μεγάλο φορτίον. Εδοκίμαζε δε να το σηκώση και δεν ημπορούσε και αντί να αφαιρέση από αυτό, πάλιν έκοπτε ξύλα και επρόσθετεν εις το φορτίον και τούτο έκαμνε πολύν καιρόν. Και αφού επροχώρησεν ολίγον, του έδειξεν άνθρωπον ο οποίος εστέκετο επάνω από πηγάδι, και έβγαζε νερόν από αυτό και το έβαλλεν εις δεξαμενήν τρυπημένην και το ίδιον νερόν χύνετο εις το πηγάδι. Και του λέγει πάλιν: Έλα να σου δείξω άλλο. Και βλέπει ναόν των ειδώλων και δύο άνδρας οι οποίοι εκάθοντο εις άλογα και εκρατούσαν ξύλον πλαγίως, ο ένας απέναντι του άλλου. Ήθελαν δε να έμβουν δια της θύρας και δεν ημπορούσαν, διότι το ξύλον ήτο πλάγιον και δεν εταπεινώθη ο ένας όπισθεν του άλλου, δια να φέρη το ξύλον κατ’ ευθείαν και δια τούτο έμειναν έξω από την θύραν. Αυτοί είναι λέγει, εκείνοι όπου κρατούν ωσάν ζυγόν δικαιοσύνης με υπερηφάνειαν και δεν εταπεινώθησαν δια να διορθώσουν τους εαυτούς των και περιπατήσουν την ταπεινήν οδόν του Χριστού δια τούτο και μένουν έξω από τη βασιλεία του Θεού. Εκείνος δε, όπου κόπτει ξύλα είναι άνθρωπος με αμαρτίες πολλές και αντί να μετανοήση, άλλας παρανομίας προσθέτει επάνω εις τας αμαρτίας του. Και εκείνος όπου εβγάζει τον νερόν, είναι άνθρωπος όπου κάμνει μεν έργα καλά. Επειδή όμως είχε ανακατωμένα εις αυτά και κακά, με αυτό έχασε τα καλά του έργα. Πρέπει λοιπόν να προσέχη πας άνθρωπος εις τα έργα του, δια να μη κοπιάση ματαίως.
“Η Θεία Χάρη για να πλησιάσει έναν άνθρωπο, πρέπει να τον βρει χωρίς λόγο κατάκρισης.
Για να κατασκηνώσει μέσα του,πρέπει να τον βρει χωρίς σαρκικούς λογισμούς.
Για να μπορέσει η Χάρη να φαίνεται σ’ έναν άνθρωπο, πρέπει να είναι ταπεινός.
Για να τη μεταδίδει τη Χάρη, πρέπει να είναι προσευχόμενος.
Αν κάποιος χωρίς να έχει πετύχει τα παραπάνω, νιώθει για λίγο Χάρη, είναι επειδή ο Θεός του επιτρέπει να δει μια ακτίνα, μήπως και ποθήσει όλον τον Ήλιο!”
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
Είναι βασική αντίληψη της Εκκλησίας μας, αλλά και εμπειρία καθημερινής ζωής, ότι κανείς δεν μπορεί να αγιάσει, αν δεν υπάρχουν γύρω του άνθρωποι που να τον ερεθίζουν συνεχώς με τον τρόπο τους, με τις βρισιές τους, με τις παρατηρήσεις τους, με την τεμπελιά τους, με την κακία τους, με την συκοφαντία τους.
Εάν δεν έχεις τέτοιους ανθρώπους, ή εάν σου φαίνεται κακό αυτό που σου κάνουν και δεν τους ευγνωμονείς αλλά αντιδράς, δεν υπάρχει σωτηρία για σένα, ούτε πνευματική πρόοδο, διότι αυτά ωριμάζουν τον άνθρωπο. Αυτά τον ταπεινώνουν και τον καθιστούν ικανό να ζήσει στην ζωή.
Όποιος δεν έχει ανθρώπους που να του βάζουν τρικλοποδιές, είναι αδύνατον να ζήσει στην ζωή. Γίνεται ένας μυγιάγγιχτος άνθρωπος. Και εάν μεν είναι μοναχός, περνούν τα χρόνια του χαμένα, εάν δε είναι παντρεμένος, οδηγείται στο διαζύγιο.
(+) Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
Τον τελευταίο καιρό, πολλοί φωνάζουν:
«Ήρθε το τέλος! Τα σημεία φανερώθηκαν! Ετοιμαστείτε!»
Και πολλοί… φοβούνται.
Κλείνονται. Πανικοβάλλονται. Απειλούν και προφητεύουν χωρίς διάκριση.
Και ξεχνούν το πιο σημαντικό:
Το τέλος δεν είναι για να μας τρομάξει. Είναι για να μας ετοιμάσει.
Το Ευαγγέλιο δεν φωνάζει: “Φοβηθείτε!” – φωνάζει: “Μείνετε άγρυπνοι!”
Ναι, ζούμε δύσκολες εποχές.
Ναι, πολλά έχουν αλλάξει.
Αλλά δεν ήρθε ακόμη το τέλος.
Γιατί, όπως λένε οι Πατέρες, πριν έρθει το τέλος, θα προηγηθούν μεγάλα γεγονότα:
– Η κήρυξη του Ευαγγελίου σε όλα τα έθνη.
– Η εμφάνιση του Αντιχρίστου με πλάνη, όχι τρόμο.
– Η παγκόσμια αποστασία.
– Και… το κήρυγμα των δύο Μαρτύρων (Ηλία και Ενωχ).
Τι δεν έχει γίνει ακόμα;
Η αγάπη δεν έσβησε εντελώς.
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που προσεύχονται.
Υπάρχουν ακόμα ψυχές που συγχωρούν.
Παιδιά που κοινωνούν. Μάτια που δακρύζουν στη Θεία Λειτουργία.
Δεν τελειώσαμε.
Αυτό που τελειώνει είναι η ψευδαίσθηση.
Η εποχή που νομίζαμε πως θα σωθούμε με λίγη εξωτερική ευσέβεια, χωρίς αγάπη.
Η εποχή που κρινόταν ο αδελφός, αλλά δεν αγκαλιαζόταν.
Η εποχή που μιλούσαμε για Χριστό, αλλά δεν Τον ζούσαμε.
Αυτό είναι που φεύγει.
Και έρχεται κάτι άλλο:
Η εποχή της καθαρής πίστης.
Η εποχή του μαρτυρίου της καρδιάς.
Η εποχή που ο φόβος θα υποχωρήσει μπροστά στην Παρουσία του Χριστού.
Μη φοβάσαι.
Αν είσαι με τον Χριστό, κανένα τέλος δεν είναι το τέλος σου.
Γιατί Αυτός είναι η Αρχή και το Τέλος.
Και όποιος Τον αγαπά, δεν φοβάται τη Δευτέρα Παρουσία – την ποθεί.
Κλείσε τις φωνές που τρομάζουν.
Άνοιξε τη Γραφή.
Άνοιξε την καρδιά σου στην αγάπη.
Και όταν έρθει Εκείνος, να σε βρει όχι τρομαγμένο – αλλά έτοιμο, με δάκρυα χαράς.
Μη Φοβάσαι – Ο Θεός Είναι Μαζί Σου.
Τόσοι άνθρωποι γύρω μας τρομάζουν.
– «Ήρθε το τέλος!»
– «Θα χαθούν όλα!»
– «Δεν υπάρχει ελπίδα!»
Αλλά ο Χριστός δεν μας κάλεσε να τρομοκρατούμε ο ένας τον άλλον.
Ο Χριστός μάς κάλεσε να παρηγορούμε, να ελπίζουμε, να μένουμε στην αγάπη.
-Πριν το τέλος… θα φανεί η αγάπη.
-Πριν σβήσουν τα φώτα του κόσμου, θα ανάψει το φως της καρδιάς.
-Και πριν φανερωθεί ο Αντίχριστος, θα σταθούν οι άνθρωποι του Θεού — ήσυχοι, σιωπηλοί, γεμάτοι φως.
Μη φοβάσαι.
Ο Χριστός δεν θα σε αφήσει ούτε στο σκοτάδι, ούτε στη δοκιμασία, ούτε στη μοναξιά.
Ξέρει πώς να σε κρατήσει.
Και ξέρει πότε να σε κρύψει.
Και ξέρει πώς να σε περάσει μέσα από τη φωτιά, χωρίς να καείς.
-Αν είσαι με Εκείνον, το τέλος γίνεται αρχή.
-Ο θρήνος γίνεται δοξολογία.
-Ο φόβος γίνεται προσευχή.
-Και η νύχτα γίνεται γέφυρα για το πρωί.
Μη σε τρομάζει ο καιρός.
Σε άλλους καιρούς, οι Άγιοι δεν κρύφτηκαν.
Άναψαν καντήλια μέσα στην καταχνιά.
Εσύ άναψε το δικό σου.
Και μη σε νοιάζει πότε θα ’ρθει το τέλος.
Γιατί για τον Χριστιανό, το μόνο τέλος που αξίζει να φοβάται είναι να σβήσει η αγάπη από την καρδιά του.
Και όσο αγαπάς…
Δεν τελείωσε τίποτα…