Εὐλογημένοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ σ’ αὐτὴ τὴ ζωὴ ἀγάπησαν τὸ Χριστὸ…

/in

Εὐλογημένοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ σ’ αὐτὴ τὴ ζωὴ ἀγάπησαν τὸ Χριστὸ κι ἔμαθαν νὰ ἐπικαλοῦνται τὸ ὄνομά Του μέρα καὶ νύχτα, μαζὶ μὲ τὴν ἀνάσα καὶ τὸ χτύπο τῆς καρδιᾶς τους.
Πάνω από την άβυσσο θα γνωρίσουν ποιον πρέπει να καλέσουν για βοήθεια…
Ξέρουν ποιο Όνομα να επικαλεστούν!
Ξέρουν από ποιο άκρο ιματίου να πιαστούν!
Ἐκεῖνοι θὰ βρίσκονται πραγματικὰ ἐκτὸς κινδύνου, θὰ καλύπτονται κάτω ἀπὸ τίς φτεροῦγες τοῦ ἀγαπημένου τους Κυρίου!

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

“…κανείς δεν μπορεί να αγιάσει, αν δεν υπάρχουν γύρω του άνθρωποι που να τον ερεθίζουν συνεχώς”

/in

Είναι βασική αντίληψη της Εκκλησίας μας, αλλά και εμπειρία καθημερινής ζωής, ότι κανείς δεν μπορεί να αγιάσει, αν δεν υπάρχουν γύρω του άνθρωποι που να τον ερεθίζουν συνεχώς με τον τρόπο τους, με τις βρισιές τους, με τις παρατηρήσεις τους, με την τεμπελιά τους, με την κακία τους, με την συκοφαντία τους.

Εάν δεν έχεις τέτοιους ανθρώπους, ή εάν σου φαίνεται κακό αυτό που σου κάνουν και δεν τους ευγνωμονείς αλλά αντιδράς, δεν υπάρχει σωτηρία για σένα, ούτε πνευματική πρόοδο, διότι αυτά ωριμάζουν τον άνθρωπο. Αυτά τον ταπεινώνουν και τον καθιστούν ικανό να ζήσει στην ζωή.

Όποιος δεν έχει ανθρώπους που να του βάζουν τρικλοποδιές, είναι αδύνατον να ζήσει στην ζωή. Γίνεται ένας μυγιάγγιχτος άνθρωπος. Και εάν μεν είναι μοναχός, περνούν τα χρόνια του χαμένα, εάν δε είναι παντρεμένος, οδηγείται στο διαζύγιο.

(+) Γέροντας Αιμιλιανός

“Όλα τακτοποιούνται με τον κατάλληλο τρόπο…”

/in

Ο Πατριάρχης Σερβίας Παύλος έλεγε το εξής:

«Όλα τακτοποιούνται με τον κατάλληλο τρόπο, εάν αποδεχθείτε αυτό που συμβαίνει και έχετε εμπιστοσύνη στον Θεό».

Ἁγιάζεται κανείς ἀνάλογα μέ τή διάθεση πού ἔχει καί ὄχι μέ τό πόσο ἅγιος εἶναι αὐτός τόν ὁποῖο θά ἐπισκεφθεῖ

/in

Οἱ Ἅγιοι ἐπειδή εἶναι ἀφενός πνευματοφόροι καί ἀφετέρου πνευματοκίνητοι (κινοῦνται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα), πληροφοροῦνται ἄν αὐτός πού τούς πλησιάζει, ἔχει διάθεση ν’ ἀκούσει καί νά ἐφαρμόσει. Ἔτσι καί αὐτοί ἀνάλογα ἀνοίγονται. Ἄν δέν ὑπάρχει διάθεση καί αὐτοί δεν ἀνοίγονται, δέν ὑπάρχει κανένας λόγος νά ποῦν κάτι, δέν ἔχουν κάτι νά ποῦν.
Ὁ Χριστός μᾶς ἔχει πεῖ: «μή βάλητε τούς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων» (Ματθ. 7,6). Δέν μπορεῖς νά ἔχεις μαργαριτάρια καί νά τά βάλεις μπροστά στούς χοίρους νά τά ποδοπατᾶνε. Ἐφόσον κάποιος μοιάζει μέ χοῖρο, δηλαδή εἶναι ἀκάθαρτος καί δέν μπορεῖ νά σηκώσει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι μαργαριτάρι, δέ θά τοῦ τό δώσεις.
Τό Ἅγιο Πνεῦμα πληροφορεῖ τούς Ἁγίους γιά τό ποιός εἶναι ἀπέναντί τους, γιά τό ἄν πρέπει νά τοῦ ποῦν κάτι, ἀκόμα καί τί νά τοῦ ποῦν. Οἱ Ἅγιοι ἔχουνε ἐπίπεδα μέσα τους – θά λέγαμε – καί δέν ἀποκαλύπτονται. Σοῦ ἀποκαλύπτουν ἕνα μόνο ἐπίπεδο, μέχρι ἐκεῖ πού μπορεῖς ν’ ἀντέξεις. Δέν σοῦ τά λένε ὅλα.
Ἔτσι ἔκανε καί ὁ Χριστός μας. Δέν τά ἀποκάλυπτε ὄλα, σέ ὅλους. Στόν πολύ κόσμο μιλοῦσε μέ παραβολές. Ἀκούγανε μιά ὡραία ἱστορία καί ἔφευγαν, γιατί μέχρι ἐκεῖ ἤθελαν πραγματικά ν’ ἀκούσουν, δέν εἶχαν διάθεση ν’ ἀκούσουν κάτι ἄλλο. Δέν ἄντεχαν τίποτα ἄλλο. Ἄν ὁ Χριστός τούς ἔλεγε περισσότερα, θά τά ἄκουγαν, θά τά πετοῦσαν καί θά εἶχαν καί τήν ἐπιπλέον ἁμαρτία ὅτι καταπάτησαν τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ.

Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 5 – 4 – 2008)

Αγίου Πορφυρίου: Όταν η ψυχή είναι ταραγμένη

/in

Όταν η ψυχή είναι ταραγμένη, θολώνει το λογικό και δε βλέπει καθαρά. Μόνο, όταν η ψυχή είναι ήρεμη, φωτίζει το λογικό, για να βλέπει καθαρά την αιτία κάθε πράγματος.
Η ψυχή είναι πολύ βαθιά και μόνο ο Θεός τη γνωρίζει. Γιατί να κυνηγάμε τα σκοτάδια; Να, θα ανάψουμε το φως και τα σκοτάδια θα φύγουν μόνα τους. Θα αφήσουμε να κατοικήσει σ’ όλη την ψυχή μας ο Χριστός και τα δαιμόνια θα φύγουν μόνα τους. Όταν έρθει μέσα μας ο Χριστός, τότε ζούμε μόνο το καλό, την αγάπη για όλο τον κόσμο. Το κακό, η αμαρτία, το μίσος εξαφανίζονται μόνα τους, δεν μπορούν, δεν έχουν θέση, να μείνουν. Να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς το Χριστό και τους ανθρώπους. Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή.
Στην ψυχή, που όλος ο χώρος της είναι κατειλημμένος από το Χριστό, δεν μπορεί να μπει και να κατοικήσει ο διάβολος, όσο κι αν προσπαθήσει, διότι δεν χωράει, δεν υπάρχει κενή θέση γι’ αυτόν.
Ο σκοπός μας δεν είναι να καταδικάζουμε το κακό, αλλά να το διορθώνουμε. Με την καταδίκη ο άνθρωπος μπορεί να χαθεί, με την κατανόηση και βοήθεια θα σωθεί
Το κακό αρχίζει από τις κακές σκέψεις. ΄Oταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω μόνο με τη σκέψη, χαλάς την πνευματική ατμόσφαιρα.
Εμποδίζεις το Άγιο Πνεύμα να ενεργήσει και επιτρέπεις στο διάβολο να μεγαλώσει το κακό.
Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισμό.

Πώς δοξολογούμε το Θεό στη ζωή μας;

/in

Είτε τρώτε, λέγει ο Απόστολος Παύλος, είτε πίνετε, είτε κάνετε οτιδήποτε άλλο, όλα να τα κάνετε για τη δόξα του Θεού (Α’ Κορινθίους 10,31).
Λοιπόν, όταν κάθεσαι στο τραπέζι, να προσεύχεσαι.
Όταν τρως το ψωμί, να ευχαριστείς εκείνον που στο έχει δώσει.
Οταν πίνεις το κρασί και τονώνεις με αυτό την ασθενική φύση του σώματός σου, να θυμάσαι εκείνον που σου παρέχει το δώρο αυτό, για να σου δημιουργεί ψυχική αγαλλίαση και να σε ανακουφίζει, όταν είσαι άρρωστος.
Περνά η ανάγκη των τροφών; Ας μην περνά όμως η θύμηση του Ευεργέτη.
Όταν φορείς το πουκάμισο, να εκφράζεις ευχαριστία σ’ εκείνον που στο έχει δώσει.
Όταν φορείς το πανωφόρι, να αγαπήσεις περισσότερο το Θεό ο οποίος και για το χειμώνα και για το καλοκαίρι μας χάρισε τα κατάλληλα ενδύματα, τα οποία προστατεύουν τη ζωή μας και κρύβουν την ασχήμια μας.
Τελειώνει η ημέρα;
Να ευχαριστείς Αυτόν που μας χάρισε τον ήλιο, για να κάνουμε τις εργασίες της ημέρας, και μας έδωσε τη φωτιά, για να μας φωτίζει τη νύχτα και για να εξυπηρετεί τις υπόλοιπες ανάγκες της ζωής.
Για όλα τα άλλα που δεν είναι εύκολο να απαριθμήσουμε, αρμόζει η φωνή του προφήτη: Τι να ανταποδώσουμε στον Κύριο για όλα τα αγαθά που μας χάρισε; (Μαλ.4,2)

Μέγας Βασίλειος

Το μεγάλο θαύμα του Αγίου Παντελεήμονα που μας εξομολογείται ένας γιατρός

/in

Παρακάτω θα διαβάσετε άλλο ένα τρανταχτό παράδειγμα της ζωντανής πίστης μας και της έντονης παρουσίας των Αγίων στη ζωή μας.
Ο καρδιολόγος κ. Βασίλειος Καρογιάννης μας εξομολογείται μια συγκλονιστική εμπειρία και ένα μεγάλο θαύμα του μεγάλου Ιατρού Αγίου μας Αγίου Παντελεήμονα.
Σας αναφέρω με ακρίβεια ένα από τα πολλά ιατρικά θαύματα που πολλοί συνάδελφοι έχουν βιώσει στην ιατρική τους καριέρα χωρίς πάντα να τα ανακοινώνουν δημοσία.
Ήταν καλοκαίρι του 2000 ή 2001 δεν θυμάμαι ακριβώς το έτος και εφημέρευα ως ειδικευόμενος καρδιολόγος στο Νοσοκομείο Σωτήρια.
Πάντα έπαιρνα το γερμανικό επονομαζόμενο ωράριο 3-6πμ.
Όπως όλες οι εφημερίες ήταν παρότι καλοκαίρι αρκετά εξαντλητική.
Μετά τις 5 όμως το πρωί ουδείς ασθενής προσήλθε στα επείγοντα.
Είχε ξημερώσει 27 Ιουλίου και στις 6 άρχιζε η θερινή μου άδεια.
Στις 5.55 πμ άρχιζα κατάκοπος άλλα και χαρούμενος που θα άρχιζα διακοπές να ετοιμάζω τα πράγματα μου και να κλείσω το βιβλίο της εφημερίας για να φύγω.
Τότε ήρθε περιστατικό με φορείο του ΕΚΑΒ.
Ήταν μία γυναίκα όπως μου είπε ο οδηγός του ΕΚΑΒ καθαρίστρια από το γειτονικό Νοσοκομείο Γεννήματα, η οποία πονούσε στο στήθος και ζήτησε να μεταφερθεί στο δικό μας νοσοκομείο που εφημέρευε για να εξετασθεί από καρδιολόγο.
Είπε στον οδηγό του ΕΚΑΒ να τη βάλει μέσα στο εφημέριο και θυμάμαι ότι με καθησύχασε λέγοντας μου΄γιατρέ μην ανησυχείς δεν έχει τίποτα είναι 45 ετών μάλλον νευροφυτικά.
Μπαίνοντας το φορείο στο γραφείο η νοσηλεύτρια μου φώναξε, γιατρέ γρήγορα. Έπαθε ανακοπή!
Τρέχοντας άρχισα ανάνηψη/απινίδωση, μάλαξις, κλπ. Επί μακρό διάστημα άλλα το ΗΚΦ της ασθενούς ήταν ισοηλεκτρική γραμμή δηλαδή ευθεία γραμμή χωρίς η γυναίκα να έχει καρδιακή, πνευμονική και εγκεφαλική λειτουργία ουσιαστικά ήταν νεκρή και οι νοσηλεύτριες ετοίμαζαν τη μεταφορά της στον νεκροθάλαμο.
Βαθιά στεναχωρημένος για το νεαρό της νεκρής γυναίκας και σκεπτόμενος αστραπιαία τη γιορτή του άγιου Παντελεήμονος που ξημέρωνε άρπαξα τον απινιδωτή και παρακάλεσα από μέσα μου Άγιε Παντελεήμονα είσαι γιατρός βοήθησε σήμερα στη γιορτή σου αυτή τη νέα γυναίκα.
Αμέσως έκανα ίσως ιατρικά άσκοπα την απινίδωση ενώ η νεκρή ήταν συνδεδεμένη στο μόνιτορ χωρίς σημεία ζωής και όμως αυτόματα άρχισε στο μόνιτορ να εμφανίζεται ΗΚΓ και μάλιστα με εικόνα προσθίου εμφράγματος.
Αμέσως το ΕΚΑΒ την πήρε και την μετέφερε στη μονάδα εμφραγμάτων. Σημειώνω ότι η γυναίκα σε όλη τη διάρκεια της συνάντησης μας ουδέποτε με είδε διότι ή ήταν σε ανακοπή η σε κώμα. Έφυγα κατάκοπος για το σπίτι μου και το περιστατικό το έσβησα από τη μνήμη μου σε όλη τη διάρκεια τω ν θερινών διακοπών.
Επέστρεψα στις 14 Αυγούστου στις 8πμ για δουλεία και όταν χαιρέτησα τις νοσηλεύτριες της πρωινής βάρδιας ξαφνικά θυμήθηκα το περιστατικό. Ρώτησα αν η ασθενής της συγκεκριμένης εφημερίας της οποίας ακόμη και σήμερα δεν γνωρίζω το ονοματεπώνυμο της αν ζει, νοσηλεύεται ακόμη ή πήρε εξιτήριο και μου απάντησαν: σήμερα φεύγει είναι στο δωμάτιο τάδε.
Χωρίς να φορέσω μπλούζα έτρεξα στο δωμάτιο που μου υπέδειξαν.
Χωρίς να μιλήσω είδα μία γυναίκα που έτρωγε καθιστή στο κρεββάτι της το πρωινό της.
Μόλις με είδε άστραψε το βλέμμα της και μου είπε σας ευχαριστώ μου σώσατε τη ζωή.
Τότε τις είπα όχι εγώ άλλος σε έσωσε. Με δάκρυα στα μάτια μου έδειξε μία εικόνα στο κομοδίνο της.
Ήταν ο άγιος Παντελεήμων.
Συγκινημένος και ταραγμένος έφυγα από το δωμάτιο χωρίς να πω άλλη λέξη.
Ακόμη και σήμερα δεν γνωρίζω το όνομα αυτής της γυναίκας.
Αυτά σε απόδειξη της ζωντανής παρουσίας της πίστης μας του Θεού και των άγιων μας.

Με τιμή,

Βασίλειος Καρογιάννης, καρδιολόγος

Αθήνα

Η Αληθής Θεογνωσία (π. Δημητρίου Μπόκου)

/in

Περιερχόμενος τὶς πόλεις καὶ τὰ χωριὰ τῆς Ἰουδαίας ὁ Χριστός, βρέθηκε μπροστὰ σὲ δύο τυφλούς, ποὺ ζήτησαν μὲ δυνατὲς κραυγὲς νὰ τοὺς σπλαχνιστεῖ καὶ νὰ τοὺς θεραπεύσει ἀπὸ τὴν τύφλωση. Ὁ Χριστὸς τοὺς ρώτησε ἂν πιστεύουν ὅτι μπορεῖ νὰ τὸ κάνει αὐτὸ καὶ ἐκεῖνοι ἀπάντησαν θετικά. Καὶ ὁ Χριστὸς τοὺς ἔδωσε τὸ φῶς τους (Κυριακὴ Ζ΄ Ματθαίου).

Οἱ δυὸ τυφλοὶ στὴν ἱκεσία τους ὀνόμαζαν τὸν Χριστὸ υἱὸ τοῦ Δαυΐδ. «Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυΐδ». Εἶχαν δηλαδὴ ἐνστερνισθεῖ τὴ γνώμη, ὅτι ἔχουν μπροστά τους ὄχι ἕναν ἁπλὸ ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸν ἀναμενόμενο ἔνδοξο ἀπόγονο τοῦ Δαυΐδ, τὸν Μεσσία καὶ λυτρωτὴ τῶν ἀνθρώπων. Πίστευαν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶχε προφητευθεῖ ἀπὸ ὅλους τοὺς προφῆτες. Ἀλλὰ ἡ πίστη τους δὲν σταματοῦσε ἐκεῖ.

Ὁ Χριστὸς δὲν τοὺς θεράπευσε ἀμέσως, ἀλλὰ τοὺς ἄφησε νὰ τὸν ἀκολουθοῦν καθ’ ὁδὸν καὶ νὰ φωνάζουν. Ὅταν ἔφτασαν στὸ σπίτι ὅπου πήγαινε ὁ Χριστός, τὸν πλησίασαν καὶ τότε ὁ Χριστὸς τοὺς ρώτησε: «Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι;» Ὅτι ἔχω πράγματι τέτοια δύναμη, νὰ σᾶς θεραπεύσω; Καὶ αὐτοὶ ἀπάντησαν χωρὶς ἀμφιβολία: «Ναί, Κύριε». Τὸν προσφώνησαν Κύριο, δηλαδὴ Θεό τους. Ἔδειξαν μὲ τὸν τρόπο αὐτόν, ὅτι δὲν ἔβλεπαν μπροστά τους ἁπλῶς ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸν ἴδιο τὸν Θεό. Κύριος ἦταν μόνο ὁ Θεὸς ὁ Παντοκράτωρ. «Ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου… Ἄκουε, Ἰσραήλ, Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν Κύριος εἷς ἐστιν» (Ἐξ. 20, 2. Δευτ. 6, 4). Ἦταν ἡ πρώτη καὶ βασικὴ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ δόθηκε στοὺς Ἰσραηλῖτες μὲ τὸν πιὸ ἐπίσημο τρόπο στὸ ὄρος Σινᾶ.

Οἱ δυὸ τυφλοὶ δείχνουν νὰ ἀντιλαμβάνονται αὐτὸ ποὺ γιὰ τοὺς δῆθεν σοφοὺς ἑρμηνευτὲς τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου, νομικούς, γραμματεῖς καὶ φαρισαίους, παρέμενε ἄλυτο, κεκρυμμένο μυστήριο. Ὅτι ὁ Μεσσίας δὲν ἦταν μόνο ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ Θεός. Υἱὸς Θεοῦ, Θεὸς ἴσος πρὸς τὸν Πατέρα, ὄχι ἁπλῶς προφήτης ἢ ἄνθρωπος σοφός. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς μάλιστα τοὺς προκάλεσε κάποτε, γιὰ νὰ τοὺς φράξει τὰ στόματα, ἐπειδὴ συνεχῶς καραδοκοῦσαν νὰ τὸν παγιδεύσουν.

Καὶ τοὺς ἔθεσε τὸ ἐρώτημα: Τί γνώμη ἔχετε γιὰ τὸν Μεσσία Χριστό; «Τίνος υἱός ἐστι;» Τοῦ ἀπαντοῦν: Θὰ εἶναι ἀπόγονος τοῦ Δαυΐδ. Ξαναρωτάει ὁ Χριστός: Πῶς γίνεται λοιπὸν ὁ Δαυΐδ, φωτισμένος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, νὰ τὸν ἀποκαλεῖ Κύριο; Διότι πράγματι ὁ Δαυΐδ, σὲ ἕναν κατ’ ἐξοχὴν χριστολογικό του ψαλμό, λέει τὰ ἑξῆς ἀκατάληπτα λόγια: «Εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου», δηλαδὴ εἶπε ὁ Κύριος (ὁ Θεὸς Πατὴρ) στὸν Κύριό μου (στὸν Θεὸ Υἱό, τὸν Χριστό), κάθησε στὰ δεξιά μου μέχρι νὰ βάλω «τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου» (Ψαλμ. 109, 1).

Ὁ Δαυΐδ λοιπὸν ἀποκαλεῖ Κύριο τὸν Χριστό. Πῶς γίνεται νὰ εἶναι υἱός του, ἀπόγονός του;

Στὸ ἐρώτημα τοῦ Χριστοῦ κανένας ἀπὸ τοὺς «σοφοὺς» διδασκάλους τοῦ Ἰσραὴλ δὲν μπόρεσε νὰ δώσει ἀπάντηση. Μόνο ἂν δεχτοῦμε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὄχι μόνο ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ Θεός, κατανοοῦμε γιατί δὲν εἶναι μόνο υἱὸς τοῦ Δαυΐδ, ἀλλὰ καὶ Κύριός του. Ἡ σοφία τοῦ κόσμου ἀδυνατεῖ νὰ λύσει τέτοια μυστήρια. Χρειάζεται «ἡ ἄνωθεν σοφία», ὁ φωτισμὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὅποιος συλλαμβάνει αὐτὴ τὴν ἀλήθεια καὶ ὁμολογεῖ ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεὸς ποὺ ἔγινε καὶ ἄνθρωπος, εἶναι ἐκ τοῦ Θεοῦ.

Ὅποιος ἀρνεῖται ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι (ὁ μόνος) Θεάνθρωπος, ἔχει τὸ πνεῦμα τοῦ Ἀντιχρίστου, ὁ ὁποῖος «ἔρχεται, καὶ νῦν ἐν τῷ κόσμῳ ἐστὶν ἤδη» (Α΄ Ἰω. 4, 2-3).

Ἔχουμε τὴν ἀληθῆ θεογνωσία τῶν δύο τυφλῶν, ἢ εἴμαστε σὰν τοὺς τυφλοὺς φαρισαίους;

Ένα μεγάλο ευχαριστώ

/in ,

«Ήρθε σαν αδελφός… Έφυγε σαν ευλογία»

Ο πατήρ Θεμιστοκλής Χριστοδούλου…
Ο δικός μας πατέρας Θεμιστοκλής. Ο φίλος, ο αδελφός, ο αληθινός συνοδοιπόρος.

Για εμάς στη Νότια Μαδαγασκάρη, δεν είναι απλώς ο προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αγίου Ελευθερίου Αχαρνών. Είναι ένα κομμάτι της καρδιάς μας. Έξι χρόνια τώρα, σιωπηλά και σταθερά, με συνέπεια και αληθινό πόνο ψυχής, είναι δίπλα μας σε κάθε βήμα της ιεραποστολής:

Με αποστολές αγάπης, με container γεμάτα προσφορά, με πηγάδια που ποτίζουν ζωές, με ναούς που στεγάζουν πίστη, με σχολεία που ανοίγουν ορίζοντες στα παιδιά μας.

Κι όμως… δεν σταμάτησε εκεί. Βρήκε χρόνο μέσα από την πυκνή του διακονία, από τα προγράμματα και τις ανάγκες της ενορίας του να έρθει κοντά μας. Δέκα μέρες. Όχι σαν επισκέπτης. Σαν αδελφός. Σαν ιερέας με σάρκα και οστά, με καρδιά που χτυπά στο ρυθμό του πόνου και της ελπίδας.

Λειτούργησε με συγκίνηση και κατάνυξη.
Βάπτισε μικρές ψυχές που μπήκαν στην οικογένεια του Χριστού.
Εγκαινίασε πηγάδια, είδε το νερό να αναβλύζει σαν θαύμα στη δίψα του κόσμου.
Επισκέφθηκε φυλακές, έσκυψε πάνω από τους ξεχασμένους, άγγιξε πληγές, ευλόγησε σκοτεινές γωνιές με το φως της αγάπης.

Ήταν παρών σε κάθε στιγμή. Με λόγο γλυκύ, με χαμόγελο παρηγορητικό, με βλέμμα που δεν έκρινε αλλά αγκάλιαζε. Έφερε μαζί του το φως της ενορίας του και πίσω άφησε τη ζεστασιά της παρουσίας του.

Πατέρα Θεμιστοκλή, σας ευχαριστούμε. Όχι μόνο για όσα προσφέρετε, αλλά για το πώς τα προσφέρετε: με ταπείνωση, με σταυρική αγάπη, με ψυχή. Ευχαριστούμε και την ενορία σας, τα πνευματικά σας παιδιά, όλους όσοι σάς στηρίζουν και σάς ακολουθούν σ’ αυτό το ταξίδι προσφοράς.

Σας νιώθουμε δικούς μας.
Και η Μαδαγασκάρη αυτή η γη που πονά και ελπίζει θα θυμάται πάντα ότι ήρθατε σαν αδελφός… και φύγατε αφήνοντας πίσω σας ευλογία.

 

 

Δωρεά πηγαδιού στη Νότιο Τολιάρα

/in , , ,

 

Πολύτιμη και ανεκτίμητη βοήθεια η δωρεά πηγαδιού στην Επισκοπή Τολιάρας στη Νότια Μαδαγασκάρη.
Με την ευχή να ξεδιψάσουν πολλές ψυχές και σωματικά αλλά κυρίως πνευματικά και να γίνουν παράδειγμα προς μίμηση.

Όπως άλλοτε η Φωτεινή η Σαμαρείτιδα στο φρέαρ του Ιακώβ  της δόθηκε το «ὕδωρ τό ζῶν» το οποίο όπως είπε ο Κύριος ὅς δ’ ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον».