Ἀγάπησα τό σταυρό μου…!

Στά σαράντα τέσσερά μου χρόνια ὁ Θεός μοῦ φανέρωσε αὐτό, πού θά μέ κράταγε μέχρι τέλους τῆς ζωῆς μου σταθερό στή στενή καί τεθλιμμένη ὁδό, πού εἶχα ἐπιλέξει: Τό τῆς «ἀτιμίας πόμα καθάρσιον» πού λέει καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης.

Ἀπό τότε μέχρι τήν τελευταία μου ἀναπνοή οὔτε στιγμή δέ μ΄ ἄφησε ἡ συκοφαντία, ἡ προσβολή, ἡ περιφρόνηση. Δέ θέλω νά σοῦ μιλήσω οὔτε γιά περιστατικά, οὔτε γιά πρόσωπα. Μπορεῖ νά σέ σκανδαλίσω μέ λογισμούς ἀγανάκτησης καί κατάκρισης.

Δέ θά μπορέσεις ἔτσι νά καταλάβεις, ὅτι καί τή συκοφαντία καί τήν προσβολή καί τήν περιφρόνηση ἔφτασα νά τ΄ ἀγαπήσω!

Ἀπορεῖς; Κι ὅμως, ἔμαθα νά τά βλέπω σάν τά καρφιά τοῦ σταυροῦ μου! Αὐτή ἦταν ἡ ὁδός τῆς ἀνάστασής μου! Νά ΄ναι εὐλογημένα!

Μέ μάθαν ν΄ ἀγαπῶ, ἀπαλλαγμένος ἀπό τήν ἀγωνία νά ἀρέσω, νά γοητεύω, νά τιμώμαι. Μέ μάθαν νά στρέφω τό βλέμμα στούς ταπεινούς καί καταφρονεμένους, στούς ἀπλούς, καθημερνούς καί ἀνώνυμους ἀνθρώπους, στό χρυσάφι τῆς γῆς!

Ἅγιος Νεκτάριος ὁ Θαυματουργός