Εόρτια 2024: 5η Ἡμέρα Ἑορτίων Αγίου Ελευθερίου οδού Αχαρνών (Τετάρτη 4/12/2024)

Μὲ Ὄρθρο καὶ Θεία Λειτουργία ἐπὶ τῇ μνήμῃ τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, στὴν διάρκεια τῆς  ὁποίας διαβάστηκε τὸ ἱερὸ κόλλυβο τῆς Ἁγίας Βαρβάρας καῚ διανεμήθηκε τὸ γλύκισμα «Βαρβάρα» (θρακιώτικο ἔθιμο, προσφορὰ τῶν Θρακιωτῶν Ἀθήνας).

Στὶς 12:0 τὸ μεσημέρι ἐψάλη Ἱερὰ Παράκληση στὴν Ἁγία Μεγαλομάρτυρα Βαρβάρα τὴν θαυματουργό. Στὶς 6:0 μ.μ. ἔγινε Ἑσπερινὸς καὶ Ἱερὸ Εὐχέλαιο. Σὲ ὅλους τοὺς πιστοὺς διανεμήθηκε βαμβάκι μὲ λάδι τοῦ Ἱεροῦ Εὐχελαίου.

Ἀκολούθησε στὶς 7:00 μ.μ. ὁμιλία τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Δανιὴλ Ἀεράκη, ἱεροκήρυκος καὶ συγγραφέως, μὲ θέμα: «Ὁ Θεὸς εἶναι ἡ αἰτία τῶν κακῶν;».

Ὑποδεχόμενος ὁ Προϊστάμενος τοῦ Ναοῦ π. Θεμιστοκλῆς Χριστοδούλου τὸν π. Δανιὴλ Ἀεράκη ἐξέφρασε τὴν ἰδιαίτερη χαρά του γιὰ τὴν παρουσία του στὰ ΕΟΡΤΙΑ 2024, μιὰ παρουσία πού, ὄπως ὅλων τῶν ἐκλεκτῶν ὁμιλητῶν, ὀφείλεται στὴν ἀγάπη τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ τοῦ Β΄, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν εὐχὴ καὶ τὴν εὐλογία του ἐπιδαψιλεύει ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις τῶν ΕΟΡΤΙΩΝ 2024. Χαρακτήρισε τὸν π. Δανιὴλ Ἀεράκη ὡς τὸν πρύτανη τῶν ἱεροκηρύκων ὄχι τόσο ἀπὸ τὰ πολλὰ χρόνια ποὺ διακονεῖ τὴν Ἐκκλησία ὡς ἱεροκήρυκας ἀλλὰ ἀπὸ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο διαχειρίζεται καὶ ἑρμηνεύει τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχὴν ἑρμηνευτὴς τῆς Καινῆς Διαθήκης, εἶναι ὁ ἑρμηνευτὴς καὶ συνεχιστὴς τῆς σκέψης τοῦ Ἱωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.

Ὁ π. Δανιήλ, ἀφοῦ εὐχαρίστησε τὸν Μακαριώτατο ποὺ δίνει τὶς εὐλογίες νὰ ἀκουστοῦν τόσοι καλοὶ ἱεροκήρυκες ὅλες αὐτὲς τὶς ἡμέρες, καθὼς καὶ τὸν π. Θεμιστοκλῆ, ξεκίνησε τὴν ὁμιλία του λέγοντας ὅτι ὁ Μέγας Βασίλειος μέσα σὲ λίγα χρόνια ζωῆς δὲν ἑρμήνευσε μόνο τὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη, ἀλλὰ οἰκοδόμησε πλῆθος φιλανθρωπικῶν ἱδρυμάτων, ἔγραψε ἔργα φιλοσοφικά, ὑπῆρξε καθηγητὴς τὴς Νομικῆς, τῆς Ρητορικῆς, τῆς Φιλοσοφίας  καὶ τῆς Ἰατρικῆς. Ὁ π. Δανιὴλ ἐπέλεξε νὰ τὸν παρουσιάση ὡς δικαστὴ καὶ ἀπολογητή.

Ἐθεσε ἀρχικὰ τὸ ἐρώτημα: ὑπάρχει χρόνος ἄλυπος; Δηλ. ὑπάρχει ζωὴ χωρὶς θλίψεις. Συμβατικὰ μιλᾶμε γιὰ ἀρχὴ καὶ τέλος τοῦ χρόνου, ὁ ὁποῖος κατὰ βάσιν ἔχει ἀρχὴ ἀλλὰ δὲν ἔχει τέλος. Ἡ ἀλλαγὴ ἐτῶν εἶναι στάσεις στὴν διαδρομὴ τοῦ βίου μας.

Κατὰ τὸν Μέγα Βασίλειο ὁ χρόνος δὲν εἶναι οὔτε ἀλυτος οὔτε ἄληκτος οὔτε ἄλυπος. Πιὸ ἀναλυτικά: Ὁ χρόνος δὲν εἶναι στάσιμος, τρέχει γρήγορα, δὲν αἰχμαλωτίζεται. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέει ὅτι ὁ χρόνος εἶναι ἕνα αἰώνιο παρόν. Δὲν ἔχει οὔτε παρελθὸν οὔτε μέλλον. Εἶναι διαρκὲς παρόν. Ἐπίσης δὲν εἶναι ἄληκτος, κάπου λήγει καὶ καταλήγει. Καὶ ὁ δικός μας χρόνος θὰ λήξη καὶ θὰ πάρουμε μαζί μας ὅ, τι εἶναι ἀπαραίτητο: τὶς καλές μας πράξεις, τὴν μετάνοιά μας, τὰ δάκρυά μας, τὴν ἀγάπη μας, τὴν πίστη μας. Τέλος, ὁ χρόνος δὲν εἶναι ἄλυπος, ἔχει πολλὲς θλίψεις.

Μέσα στὸν χρόνο. Λέει ὁ Μέγας Βασίλειος συμβαίνουν δύο μεγάλα κακά:

Τὸ ἕνα εἰς βάρος ἄλλων προσώπων. Προσβάλουμε, κατακρίνουμε, ὑβρίζουμε ἄλλους ἀνθρώπους, δὲν συγχωροῦμε. Ὅμως τὸ μεγαλύτερο κακὸ μέσα στὸν χρόνο, ποὺ δὲν τὸ ἀναφέρει ὁ Μέγας Βασίλειος, γιατὶ τότε δὲν συνέβαινε, εἶναι αὐτὸ ποὺ γίνεται εἰς βάρος τῶν ἀθωοτέρων θυμάτων. Πρόκειται γιὰ τὶς ἐκτρώσεις, τὴν πιὸ ἄνανδρη δολοφονία βρεφῶν. Τὸ δεύτερο κακὸ κατὰ τὸν Μέγα Βασίλειο εἶναι κατ’ ἐξοχὴν δικό μας. Εἶναι ἡ ἁμαρτία. ἀφήνουμε τὸν ἑαυτό μας ἀπροστάτεθυτο στὸν δελεασμὸ τῆς ἁμαρτίας. Κι ἐνῶ ἔμεῖς εἴμαστε οἱ φυσικοὶ αὐτουργοὶ μεγάλων κακῶν, βάζουμε στὸ ἑδώλιο τοῦ κατηγορουμένου τὸν πλέον ἀθῶο, τὸν σὲ ἀπόλυτο βαθμὸ ἀθῶο, δηλ. τὸν Θεὸ καὶ τὸν καταδικάζουμε καθημερινά. Ὁ Θεὸς ὅμως ἔκανε τὰ πάντα «καλὰ λίαν» καὶ τὸ συμπέρασμα τῆς αὐτοψίας μας στὴν δημιουργία τοῦ Θεοῦ, λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, ἀποδεικνύει αὐτὸ ἀκριβῶς.

Ὁ Θεὸς εἶναι ἡ πηγὴ τῶν ἀγαθιῶν ἀλλὰ καὶ ἡ πηγὴ τῆς θεραπείας ἀπὸ τὴν πληγὴ τοῦ κακοῦ. Δύο λέξεις ἄφησε ὁ Χριστὸς στὴν ζωή μας. Ἡ μία εἶναι ἐντελῶς δική του καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὴν πάρη κανείς. Εἶναι τὸ ἔλεος. Ἡ ἄλλη εἶναι δική μας καὶ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι δική του, γιατὶ εἶναι ἀναμάρτητος. Ἡ λέξη αὐτὴ εἶναι ἡ μετάνοια. Ὁ Χρυσόστομος ἀναφέρει ὅτι, ὅταν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ ἀγγίξη τὸ δάχτυλο τῆς μετανοίας στὴ γῆ, τότε στὸ χημεῖο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ παράγεται ἡ ἄφεση, ἡ λύτρωση.

Ὁ Θεός, λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, εἶναι ἀπόλυτα ἀθῶος. Ὡστόσο ἔχει γίνει στόχος τῶν περισσοτέρων στὶς δικές τους δυσπραγίες. Γιὰ τὸν θάνατο, τὸ ἀτύχημα, τὸν πόλεμο, τὴν ἀδικία φταίει ὁ Θεός. Ἄν ὁ Χριστός μας δικάστηκε μία φορὰ ἀπὸ τὸν Πιλᾶτο, χιλιάδες φορὲς καθηλώνεται καθημερινά ὡς κατηγορούμενος, ὡς ἠθικὸς αὐτουργὸς ὅλων τῶν κακῶν.

Οἱ κατήγοροι τοῦ Θεοῦ, ἀναφέρει ὁ Μέγας Βασίλειος, εἶναι δύο εἰδῶν: α) οἱ ἄθεοι, ποὺ χαρακτηρίζονται ἀνόητοι ἀπὸ τὸν Μέγα Βασίλειο, ἀφοῦ κατηγοροῦν ἀνύπαρκτο κατ’ αὐτοὺς ὄν. Πολὺ πιὸ ἄφρονες εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι αἴτιος τῶν κακῶν. Οἱ μὲν ἀρνοῦνται τὸν Ἀγαθόν, δηλ. τὸν Θεό, οἱ δὲ μετατρέπουν τὸν Ἀγαθὸν καὶ Τὸν ἐμφανίζουν ὡς κακοποιόν. Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις ἔχουμε ἄρνηση τοῦ Θεοῦ.

Στὴν συνέχεια ὁ Ἅγιος τὶς κατηγορίες ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Ποιά εἶναι τὰ κακὰ ποὺ Τοῦ προσάπτουν.

α) Γιὰ τὸν θάνατο. Ὁ θάνατος ὅμως, λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, εἶναι ἡ παρηγοριά μας, ἡ ἐλπίδα μας, ἡ γέφυρα ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν αἰώνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Στὴν περίπτωση αὐτὴ ὁ Θεὸς κατηγορεῖται γιὰ κάτι ποὺ δὲν ἔκανε. Ἀθάνατο ἔπλασε τὸν  ἄνθρωπο. Τὸν θάνατο τὸν θέλησε μόνος του ὁ ἄνθρωπος, ἀφοῦ γνώριζε ὅτι ὁ καρπὸς τῆς ἁμαρτίας θὰ εἶναι ὁ θάνατος.

β) Κατηγορεῖται ὁ Θεὸς γιατὶ δὲν καταργεῖ τὸν θάνατο. Κι ὅμως τὸν κατήργησε τὸν θάνατο ἀφοῦ πέθανε ὡς ἄνθρωπος ὁ ἴδιος καὶ ἀναστήθηκε ὡς Θεός. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέει ὅτι, ἄν δὲν ὑπῆρχε ὁ θάνατος δὲν θὰ εἶχε τέλος τὸ κακό. Ὁ Θεὸς εἶναι καλός, γιατὶ μᾶς κάνει τὴν εὐεργεσία νὰ ὑπάρχη ὁ θάνατος χωρὶς θάνατο. Εἶναι μεγάλη εὐεργεσία ὁ θάνατος γιατὶ μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν φθορὰ καὶ τὸν πόνο καὶ μᾶς μεταφέρει στὴν ἄληκτη χαρὰ καὶ ἀθανασία.

γ) Ποῦ εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅταν πεθαίνη ἕνα μικρὸ παιδί;

Ἀπαντᾶ ὁ Μέγας Βασίλειος: ἀπὸ ἀγάπη ὁ Θεὸς διαλέγει τὸ λουλούδι, τὸ ἀθῶο παιδάκι, προτοῦ τὸ μαράνει τὸ κακό καὶ τὸ μεταφυτεύει στὸν δικό Του κῆπο. Δὲν πάει στὴν κόλαση, μεταφυτεύεται στὸν Παράδεισο.

δ) Γιατί ὁ Θεὸς δὲν ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο ἀναμάρτητο ὥστε νὰ ἀποφύγη τὸν θάνατο;

Ἡ ἀπάντηση τοῦ Μεγάλου Βασιλείου: Ἀρεστὸ στὸν Θεὸ δὲν εἶναι ἐκεῖνο ποὺ κάνουμε ἀπὸ ἀνάγκη ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ κατορθώνεται μὲ ἀρετή. Καὶ ἀρετὴ εἶναι κάτι ποὺ γίνεται μὲ τὴν καλὴ προαίρεση.

Αἴτιος ἑπομένως τοῦ θανάτου δὲν εἶναι ὁ Θεὸς ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος. Ὁ Θεὸς εἶναι λυτρωτὴς τοῦ θανάτου. Κατηγοροῦν οἱ ἄθεοι καὶ μερικοὶ ὀλιγόπιστοι τὸν ἐλευθερωτὴ ὡς δήμιο, τὸν Ἅγιο ὡς ἄγριο, Αὐτὸν ποὺ εἶναι τὸ τέρμα τοῦ πόνου. Ὁ πόνος καὶ ἡ δοκιμασία εἶναι ἐγγύηση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Οἱ θάνατοι, λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, δὲν προέρχονται ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ θάνατος θὰ ἦταν κακό, ἄν ἢμασταν ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί. Γιὰ τὸν ἀμετανόητο ἁμαρτωλὸ ὁ πόνος, ἡ δοκιμασία, τὰ δεινὰ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς κολάσεως.

Μιὰ ἄλλη κατηγορία κατὰ τοῦ Θεοῦ  ποὺ ἀντικρούει ὁ Μέγας Βασίλειος εἶναι τὰ κακά, ποὺ τὰ διακρίνει σὲ δύο κατηγορίες. Ἡ πρώτη εἶναι τὰ νομιζόμενα κακά. Αὐτὰ ποὺ φαίνονται κακὰ ἀλλὰ δὲν εἶναι. Ἡ ἀρρώστια δὲν εἶναι κακό, εἶναι δοκιμασία. Δὲν εἶναι τιμωρία, εἶναι εὐκαιρία νὰ ὁδηγήση τὸν ἄνθρωπο στὴν Βασιλεία Του. Ἡ φτώχια, οἱ θεομηνίες εἶναι δοκιμασίες. Εἶναι τὸ μικρὸ κακὸ ποὺ θὰ φέρη το μεγάλο κέρδος. Ὁ Θεὸς μὲ μικρὲς δοκιμασίες οἰκονομεῖ τὴν σωτηρία μας. Οἱ δοκιμασίες τῶν πόλεων καὶ τῶν ἐθνῶν, ξηρασίες, ἀκαρπίες, ἀνομβρίες ἐμποδίζουν τὴν αὔξηση τῆς κακίας καὶ ὁδηγοῦν στὴν προσευχὴ καὶ στὴν  μετάνοια.

Κατόπιν τούτων ὁ μεγάλος δικαστὴς Βασίλειος, ἀφοῦ δίκασε, θὰ καταλήξη στὴν ἀθωωτικὴ ἀπόφαση μὲ τὸν ἑξῆς τρόπο. Ἡ δεύτερη κατηγορία κακῶν εἶναι τὰ ὄντως κακά, τὰ φύσει κακά, δηλ. οἱ ἁμαρτίες μας. Κι αὐτὰ εἶναι πράγματι κακά. Ὅμως αὐτὰ δὲν τὰ λέμε κακά.

Ὕστερα ἀπὸ τὴν ἐξέταση τῆς ὑπόθεσης ἀπὸ ὅλες τὶς πλευρές, θὰ βγάλη τὴν ἀπόφαση: «Τὸν Θεὸν ἁπάσης μέμψεως ἀπολύομεν». Ὁ Θεὸς ἀπαλλάσσεται ἀπὸ κάθε κατηγορία. Κάτι, ποὺ ὁ Θεὸς δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀλλὰ ὁ Μέγας Βασίλειος τὸ κἀνει γιὰ τοὺς ἀθλίους ποὺ μέμφονται τὸν Θεό.

Καὶ κατέληξε ὁ π. Δανιὴλ λέγοντας: «Ἐλεύθερε Θεέ, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, μὲ τὴν ἐλευθερία Σου ἀπεξάρτησέ μας καὶ δός μας τὴν ἀγάπη, τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα. Καὶ περισσότερο ἀπ’ ὅλα τὸ πρῶτο. Αὐτὴ ποὺ θὰ μᾶς πάη στοὺς κόλπους τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, νὰ ὑμνεῖτε τὸ ὄνομά Του εἰς αἰῶνας αἰώνων».

Μετὰ τὸ πέρας τῆς ὁμιλίας πραγματοποιήθηκε Ἐνοριακὸ Ἀρχονταρίκι, ὅπου ὁ π. Δανιὴλ συζήτησε μὲ τοὺς πιστοὺς καὶ ἀπάντησε σὲ ἐρωτήσεις.

Στὶς 9:00 μ.μ. ἔγινε Μικρὸ Ἀπόδειπνο μετὰ Χαιρετισμῶν καὶ ἡ Μονολόγιστη εὐχή.

9:30-00:30 ἔγινε κατανυκτικὴ μεγάλη Ἀγρυπνία. Λειτούργησε καὶ ἐκήρυξε τὸν θεῖο λόγο ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Θεολόγος Ἀλεξανδράκης, ἱεροκήρυκας καὶ Δ/ντὴς τοῦ Ἱδρύματος Ποιμαντικῆς ‘Ἐπιμόρφωσης τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν. Ἔψαλε ὁ Ἱεροψάλτης κ. Θεολόγος Χριστοδούλου.

Μπορείτε να ακούσετε την ομιλία & το Ενοριακό Αρχονταρίκι με τον Πανοσ/τατο Αρχιμανδρίτη π. Δανιήλ Αεράκη εδώ