Τι σιωπή είναι αυτή που αντέχεις Θεέ μου;

Εγώ που έζησα με τόσες απορίες και παράπονα, νιώθω πλέον ότι θέλω να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ Θεέ μου. Πλέον μετά από τόσα χρόνια μπορώ να πω ότι αναγνωρίζω την παρουσία Σου στη ζωή μου, που φανερώθηκε ως “απουσία” και “σιωπή”. Με ράγισες αλλά με άνοιξες στο φως Σου, με πόνεσες αλλά με βάθυνες.

Πολλές φορές αισθάνθηκα ότι ήσουν απών.
Ότι με είχες εγκαταλείψει.
Τι σιωπή είναι αυτή που αντέχεις Θεέ μου;
Κι όμως ήσουν πάντα εκεί.
Στην κραυγή μου κι εσύ βραχνιασμένος, στον πόνο μου κι εσύ δακρυσμένος, στην δοκιμασία μου κι εσύ σταυρωμένος, ναι, ήσουν εκεί σε όλα.
Όμως έπρεπε να μη σε βλέπω για να μεγαλώσει το βλέμμα μου. Έπρεπε να μην σε βρίσκω για να σε ψάξω αληθινά και με πάθος.

Σε ευχαριστώ Θεέ μου που με έμαθες να ζω δίχως έτοιμες απαντήσεις. Γιατί ο νους δεν έχει απαντήσεις αλλά και η καρδιά ερωτήσεις.

Όσες φορές σου ζήτησα απαντήσεις “σιώπησες”. Έτσι με τον καιρό έμαθα να ζω δίχως απαντήσεις για όλους και για όλα. Να αποδέχομαι το μυστήριο που κατακλύζει τα πάντα.