Τό μεγάλο θαύμα τού Άγίου Νεκταρίου…

Διηγείται ό μακαριστός Γέροντας Νεκτάριος Βιτάλης…
~ Μιά Κυριακή μετά τήν Θεία Λειτουργία έκανα παράκληση στόν Άγιο Νεκτάριο μπροστά στήν Είκόνα του μέ λίγους πιστούς…
Έκείνη τήν ώρα ήρθε μιά μάνα μέ βουρκωμένα μάτια κι ένα άγοράκι πέντε έτών…
Μού έδειχνε συνέχεια τό κεφαλάκι τού μικρού μέ νόημα άλλά έγώ δέν κατάλαβα καί συνέχισα τήν δέηση.
Μόλις τέλειωσα ή μάνα είπε στό παιδί:
~ Νά, Βασιλάκη αύτός είναι ό παππούλης πού λέγαμε…
Φίλησε τό χεράκι του, είναι πολύ καλός καί σέ άγαπάει..
Άκούγοντας έγώ τό όνομα τού μικρού είπα:
~ Έλα συνονόματε Βασιλάκη, νά προσκυνήσεις τόν Άγιο Νεκτάριο.
Ό μικρός άνοίγοντας τό στόμα, μέ καθήλωσε:
~ Πώς νά’ρθω παππούλη, άφού δέν βλέπω
Ναί, πάτερ,είναι τυφλό έξήγησε ή μητέρα μάθαμε τήν παρρησία καί τό Θαύμα πού έκανε ό Άγιος Νεκτάριος σέ σάς καί θέλουμε νά προσευχηθείτε γιά τόν μικρό…
Καθώς μιλούσε ή μάνα τήν διέκοψε ό μικρός λέγοντας:
~ Άσε, μαμά θά τά πώ έγώ…
Παππούλη δέν μού λές έχεις πολλά γένεια; γιά σκύψε νά καταλάβω…

Χαμογελώντας μέσα στήν συγκίνησή μου έσκυψα καί μέ άγκάλιασε τό παιδί.
~Παππούλη , δέν βλέπω τίποτε, ξέρω ότι έχω δύο όγκους στά ματάκια μου καί γι’ αύτό δέν μπορώ νά δώ.
Θά πάμε μέ τόν μπαμπά καί τήν μαμά στήν Άγγλία νά μού βγάλουν τά… ματάκια μου οί γιατροί , γιά νά μή πεθάνω λέει.
Όμως έτσι δέν θά ξαναδώ ποτέ πιά τή μαμά μου…
Είπα στούς γονείς μου νά μοιράσουν τά παιχνιδάκια μου σέ φτωχά παιδάκια…
Άλλά δέν τό έκαναν άκόμη!!
Μού λένε ότι θά ξαναπαίξω όταν ξαναδώ !!!
Τώρα παππούλη πήγαινέ με μπροστά στήν είκόνα τού Άγίου καί πές μου είναι μεγάλη;
Έχει ό Άγιος ποδαράκια; φαίνονται…
Κατασυγκινημένος άπάντησα, όλόσωμος είναι, καί τότε τό τυφλό παιδάκι είπε:
~Πιάσε, παπούλη, τό κεφαλάκι μου καί άκούμπησέ το στήν είκόνα τού Άγίου.
Τό έκανα καί τό παιδάκι άρχισέ νά λέει:
~ Άγιε Νεκτάριε, δέν σέ βλέπω.
Κανέναν δέν βλέπω.
Τώρα πού θά πάω στήν Άγγλία , θά βγάλουν τά ματάκια μου.
Μπορεί νά πεθάνω…
Βοήθησε νά μή στενοχωριούνται ή μαμά ό μπαμπάς καί οί φίλοι μου…
Ξέρω ότι έσύ είσαι δυνατός καί μπορείς νά μέ βοηθήσεις…
Δέν ξέρω πώς , άλλά βοήθησέ με, βοήθησέ με…
Ό κόσμος παρακολουθούσε τήν σκηνή μέ κλάματα καί ζητούσε άπ’ τόν Άγιο νά κάνει τό θαύμα του.
Νοιώθαμε όλοι έντονη τήν παρουσία τού Άγίου…
Βασιλάκη, παιδί μου, δέν πρέπει νά λές ότι θά πεθάνεις…
Ό Θεός ξέρει τί πρέπει νά κάνει.
Κατόπιν στράφηκα πρός τούς προσκυνητές καί είπα:
~ Έλάτε όλοι μαζί , άγαπητοί μου άδελφοί νά γονατίσουμε καί νά συμπροσευχηθούμε στόν Άγιο Θεόν μας νά κάνει τό θαύμα του.
Άς ίκετεύσωμεν καί τήν Παναγία μας, τήν Μεγάλη Μάνα όλων μας…
Σίγουρα θά μάς εύσπλαχνισθεί…
Λέγοντας όλοι μαζί: Πατέρα, Έσύ είπες νά χτυπάμε τήν πόρτα Σου… Άνοιξέ την!!
Θέλουμε νά σού ζητήσουμε κάτι.
Σήμερα μέ τίς πρεσβείες τού Άγίου Σου Νεκταρίου , δώσε τήν ύγεία στόν μικρό μας φίλο καί σέ όλα τά άρρωστα παιδάκια όπου κι άν βρίσκονται.

Μόλις τέλειωσε ή δέηση κλαίγαμε όλοι άπό κατάνυξη καί συγκίνηση.
Ή μάνα καί τό παιδί έφυγαν.Μετά άπό δέκα ήμέρες, ένα πρωί πού άναβα τό καντηλάκι τού Άγίου μέ πλησίασε τρέχοντας ένας μικρός μέ γυαλιά καί φώναξε λεβέντικα:
~ Γειά σου, παπούλη, γειάαα!
Χάιδεψα τό κεφαλάκι του καί ρώτησα πώς τό λένε.
~ Μπράβο, παπούλη, έγώ είμαι μέ ξέχασες κιόλας …
ό Βασιλάκης πού δέν έβλεπα…
Πήγαμε στήν Άγγλία!!
Τώρα βλέπω όπως παλιά!!
Δέν ξέρω τί έκαναν οί γιατροί…
Πώ πώ!! Τί άδύνατος πού είσαι παπούλη!!!
Πιό πίσω στέκονταν οί γονείς συγκινημένοι μέ τό μεγάλο θαύμα τού Άγίου Νεκταρίου…