Η αναζήτηση της Αλήθειας (π. Δημητρίου Μπόκου)

Ὁ ἀπόστολος Θωμᾶς χωρίστηκε ἀπὸ τοὺς ἄλλους μαθητὲς καὶ ἔχασε τὴν εὐκαιρία νὰ δεῖ τὸν ἀναστημένο Χριστὸ στὴν πρώτη του ἐμφάνιση, «οὔσης ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων». Ἔδειξε ἀπροθυμία νὰ πιστέψει ἀμέσως τὸ ἀπίστευτο καὶ ἔθεσε ὅρους. Ἤθελε νὰ εἶναι αὐτόπτης, νὰ βεβαιωθεῖ ἰδίοις ὄμμασι, νὰ ἔχει ἄμεση ἐμπειρία. Ὁ Χριστὸς ἀνταποκρίθηκε στὴν πρόκληση, γιατὶ ὁ Θωμᾶς ἦταν εἰλικρινὴς ἀναζητητὴς τῆς ἀλήθειας. Δὲν ἔψαχνε γιὰ ἀφορμὲς νὰ ἀπορρίψει τὸν Χριστό, ἀλλὰ γιὰ ἀτράνταχτες μαρτυρίες νὰ τὸν βρεῖ (Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ).

Τὴν ἴδια στάση κρατάει ὁ Θεὸς ἀπέναντι σὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ προσπαθεῖ εἰλικρινὰ νὰ ἀνακαλύψει τὴν ἀλήθεια. Σὲ ὅποιον ὑπάρχει τὸ κίνητρο τῆς ἀγάπης γιὰ τὴν ἀλήθεια, ὁ Θεὸς ἐμφανίζεται.

Λέει ὁ Μητροπολίτης Σουρὸζ Ἀντώνιος:

Ἕνας ἄντρας ἦρθε στὴν ἐκκλησία νὰ δώσει ἕνα δέμα σὲ κάποιον ἐνορίτη. Ἦταν ἀρνητικὸς ἀπέναντι στὴν πίστη, ἰδιαίτερα ἀνυπόμονος, σχεδὸν ἐπιθετικός. Ὑπολόγισε νὰ ἔρθει ἀκριβῶς ὅταν θὰ τελείωνε ἡ Λειτουργία, ἐπειδὴ δὲν ἤθελε νὰ ἔχει καμμιὰ σχέση μὲ ὅ,τι συνέβαινε μέσα σὲ αὐτοὺς τοὺς τοίχους. Ὡστόσο, ὁ Θεὸς εἶχε προνοήσει διαφορετικά.

Ἔφτασε λίγο πρὶν τελειώσει ὁ Ἑσπερινός. Ἀνυπόμονα κάθισε στὸ πίσω μέρος τοῦ ναοῦ μὲ τὸ δέμα. Καὶ τότε κάτι συνέβη σὲ αὐτόν… γιατί, ἐνῶ εἶχε παραδώσει τὸ δέμα καὶ ὅλοι εἶχαν φύγει, καθὼς γύριζα τὸν ναὸ γιὰ νὰ ἐλέγξω ὅτι ὅλα ἦταν ἐντάξει, τὸν βρῆκα νὰ κάθεται πίσω κι εὐγενικὰ τοῦ ἐξήγησα ὅτι ἦταν ὥρα νὰ πάει σπίτι του.

Ἐκεῖνος εἶπε: «Ὄχι! Πρέπει νὰ μοῦ ἐξηγήσεις κάτι: Τί συμβαίνει ἐδῶ; Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ μὲ ἐπηρέασε, ποὺ μὲ ἐντυπωσίασε; Δὲν ἔχω καμμιὰ σχέση μὲ τὴν πίστη. Εἶμαι βέβαιος ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ὑπάρχει! Κι ὅμως, κάτι συνέβαινε ἐδῶ».

Ἀνασήκωσα τοὺς ὤμους μου καὶ εἶπα: «Θὰ ἔλεγα ὅτι ἦταν ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά, ἂν πιστεύεις ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, πρέπει νὰ ψάξεις γιὰ μιὰ ἄλλη ἐξήγηση».

Ἐκεῖνος εἶπε: «Ναί, θέλω νὰ ἔρθω ἐδῶ κάποια στιγμή, ὅταν δὲν θὰ εἶναι κανεὶς στὸν ναό, ἔτσι ὥστε ἡ μαζικὴ ὑστερία τῶν πιστῶν σου νὰ μὴ μὲ ἐπηρεάσει. Κι ἂν ἔρθω, θέλω ἀπὸ σένα νὰ ἐξαφανιστεῖς. Δὲν θέλω νὰ ἐπηρεαστῶ ἀπὸ τὴν παρουσία σου».

«Ναί», τοῦ εἶπα, «ἔλα ξανά».

Ἦρθε πολλὲς φορές, καθόταν γιὰ πολλὴ ὥρα καὶ μιὰ μέρα μοῦ εἶπε: «Ξέρεις…, ὅταν δὲν ὑπάρχει κανείς, ὅταν εἶσαι ἀπών, ὑπάρχει ἀκόμη κάτι σὲ αὐτὸν τὸν ναό, τὸ ὁποῖο δὲν ἔχω συναντήσει πουθενὰ ἀλλοῦ. Ἂν ὑποθέσουμε ὅτι εἶναι ὁ Θεός, …τί σημασία ἔχει γιὰ μένα;»

«Δὲν ξέρω», τοῦ εἶπα, «ἔλα ξανὰ καὶ βρές το».

Καὶ ἐπανῆλθε.

Καὶ μιὰ μέρα μοῦ εἶπε! «Ἔχω παρατηρήσει ὅτι, ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἔρχονται στὴν Ἐκκλησία, ὑπάρχει ἀνησυχία στὰ πρόσωπά τους καὶ ἔνταση στὴ συμπεριφορά τους. Ὅταν φεύγουν, εἶναι ἤρεμοι… Ὑπάρχει καὶ κάτι ἄλλο… Ὅσοι ἔρχονται στὴ Λειτουργία, παίρνουν κάτι ἀπὸ ἕνα κύπελλο μὲ ἕνα κουταλάκι. Ἐνῶ ὅταν ἔρχονται, τὸ πρόσωπό τους εἶναι κανονικό, ὅταν γυρίζουν ἀπ’ τὴν ἄλλη, τὰ πρόσωπά τους εἶναι ἐντελῶς διαφορετικά. Ὑπάρχει φῶς μέσα τους. Ὑπάρχει φῶς στὰ μάτια τους. Ἑπομένως, ὁ Θεός σας εἶναι ἕνας ἐνεργὸς Θεός, ποὺ κάτι κάνει σὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, κάτι τὸ ὁποῖο εὔχομαι νὰ ἔκανε κάποιος γιὰ μένα».

«Ναί», τοῦ εἶπα, «ποῦ θέλετε νὰ καταλήξετε;»

«Θέλω νὰ μοῦ μιλήσεις καὶ νὰ μοῦ ἐξηγήσεις πράγματα ποὺ δὲν καταλαβαίνω ἢ δὲν γνωρίζω».

Γιὰ ἕνα διάστημα ἐρχόταν τακτικά. Καὶ μιὰ μέρα εἶπε: «Τώρα ξέρω ὅτι ὁ Θεός σας εἶναι ἕνας ἐνεργὸς Θεὸς ποὺ μεταμορφώνει τοὺς ἀνθρώπους. Χρειάζομαι αὐτὴ τὴ μεταμόρφωση. Θὰ μποροῦσα νὰ βαπτισθῶ;»

Αὐτὴ ἦταν μιὰ ἀκόμα ἐμπειρία, στὴν ὁποία ἕνα συνηθισμένο ἐκκλησίασμα -κανείς μας δὲν εἶναι ἅγιος- ἔδειξε τὴν παρουσία καὶ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ ἕνας ἄνθρωπος ἔγινε πιστός, ἐπειδὴ ἀναζήτησε εἰλικρινὰ καὶ βρῆκε ἐδῶ κάτι ποὺ δὲν συνάντησε πουθενὰ ἀλλοῦ.

Χριστὸς ἀνέστη! Χρόνια πολλά! Καλὴ εὐλογημένη ἑβδομάδα!

«Ἀντιύλη». Ἱ. Ν. Ἁγ. Βασιλείου, Πρέβεζα