Ἡ στενή καί τεθλιμμένη ὁδός…!

Στά 44 μου χρόνια ὁ Θεός μοῦ φανέρωσε αὐτό πού θά μέ κράταγε μέχρι τέλους τῆς ζωῆς μου σταθερό στή στενή καί τεθλιμμένη ὁδό πού εἶχα ἐπιλέξει, τό τῆς «ἀτιμίας πόμα καθάρσιον» πού λέει καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης.

Ἀπό τότε μέχρι τήν τελευταῖα μου ἀναπνοή οὔτε στιγμή δέν μ’ ἄφησε ἡ συκοφαντία, ἡ προσβολή, ἡ περιφρόνηση!

Δέν θέλω νά σοῦ μιλήσω οὔτε γιά περιστατικά, οὔτε γιά πρόσωπα. Μπορεῖ νά σέ σκανδαλίσω μέ λογισμούς ἀγανάκτησης καί κατάκρισης.

Δέν θά μπορέσεις ἔτσι νά καταλάβεις, ὅτι καί τή συκοφαντία καί τήν προσβολή καί τήν περιφρόνηση ἔφτασα νά τ’ ἀγαπήσω! Ἀπορεῖς;

Κι ὅμως ἔμαθα νά τά βλέπω σάν τά καρφιά τοῦ σταυροῦ μου!

Αὐτή ἦταν ἡ ὁδός τῆς Ἀνάστασής μου! Νά ’ναι εὐλογημένα!

Μέ μάθαν ν’ ἀγαπῶ ἀπαλλαγμένος ἀπό τήν ἀγωνία νά ἀρέσω, νά γοητεύω, νά τιμῶμαι!

Μέ μάθαν νά στρέφω τό βλέμμα στούς ταπεινούς καί καταφρονεμένους, στούς ἀπλοῦς, καθημερινούς καί ἀνώνυμους ἀνθρώπους, στό χρυσάφι τῆς γῆς!

Ἅγιος Νεκτάριος Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως