Ό Ίώβ πόνεσε όσο ίσως κανένας άλλος…

Ό Ίώβ πόνεσε όσο ίσως κανένας άλλος. Ό Θεός έπέτρεψε να πονέσει, αλλά για να φανεί η άρετή του.” Θεέ μου, άκουγα για σένα, σέ πίστευα καί σέ δόξαζα, τώρα όμως σέ είδα”, είπε μέσα στο πόνο του ο Ίώβ.

Μέ τον πόνο θεμελιώνεται μέσα στην ψυχή κάθε ρίζα εγωιστική, σκληρή, φεύγουν αυτά, καί μένει ό άνθρωπος με τήν ευλογία τού Θεού και είναι ταπεινός.

Έχει και αυτό το καλό ό πόνος. Όταν ευλογηθείς κάτω από άλλες συνθήκες, υπάρχει κίνδυνος να ύπερηφανευθείς. Αλλά όταν ευλογηθείς, όταν πονέσεις, και μάλιστα πολύ, τότε δύσκολα υπερηφανεύεσαι.

Ταπεινωνεσαι, συντρίβεσαι, λιώνεις. Γίνεσαι στάχτη ένώπιον του Θεού.

Κανένα λοιπόν παράπονο, κανένα κλώτσημα, καμιά άντίδραση, άλλά εί δυνατόν, τόν όποιο πόνο νά τόν άντιμετωπίζεις έτσι: ” Νά ‘ ναι εύλογημένο Κύριε. Όπως θέλεις έσύ”.

Έτσι, ό πόνος μας δέν πάει χαμένος, άλλά θά άξιοποιηθεί.

Θά γίνει στήν ψυχή μάς μεγάλο καλό.