Archive for month: Μάιος, 2024

Έλεγε ο παπα-Εφραίμ στα Κατουνάκια, όταν πηγαίναμε:«Παιδί μου, ούτε όταν είσαι χαρούμενος ούτε όταν είσαι λυπημένος να παίρνεις αποφάσεις. Να περιμένεις να περάσει η χαρά. Να περιμένεις να περάσει η λύπη. Κι ύστερα να βγάζεις αποφάσεις».Θυμάμαι που καμιά φορά, επηρεασμένοι από γεγονότα, από πειρασμούς λέγαμε: «έτσι το ένα γέροντα..», «έτσι το άλλο γέροντα..».«Όχι παιδί μου. Κάνε υπομονή να περάσει η χαρά και ύστερα. Να περάσει ο πειρασμός.

Ἡ Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης, τὸ ἱερότερο κειμήλιο τοῦ Ἰσραήλ, μετακινούμενη ἀπὸ τόπο σὲ τόπο, στεγαζόταν γιὰ αἰῶνες στὴ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου. Ὁ Δαυΐδ ὑποσχέθηκε στὸν Θεὸ μὲ ὅρκο νὰ μὴ δώσει ἀνάπαυση στὸν ἑαυτό του καὶ νὰ μὴν κοιμηθεῖ ποτὲ ἥσυχος, ἂν δὲν βρεῖ «τόπον τῷ Κυρίῳ, σκήνωμα τῷ Θεῷ Ἰακώβ», κατάλληλο τόπο καὶ μόνιμη κατοικία γιὰ τὸν Θεὸ τοῦ λαοῦ του.

Μετὰ ἀπὸ πολλὲς μετακινήσεις, ἡ Κιβωτὸς μεταφέρθηκε ἐπιτέλους ἀπὸ τὸν Δαυΐδ στὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ εἰδικότερα στὴν ἀκρόπολή της, στὸν λόφο τῆς Σιών. Ἐκεῖ ὁ Δαυΐδ θέλησε νὰ χτίσει καὶ ναὸ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ὁ Θεὸς δὲν τοῦ τὸ ἐπέτρεψε, γιατὶ ἡ ζωή του ἦταν γεμάτη πολέμους καὶ αἵματα. Ὁ ὀνομαστὸς ναὸς τοῦ Θεοῦ χτίστηκε ἀργότερα ἀπὸ τὸν Σολομώντα τὸν υἱό του.

Ἔκτοτε ἡ Ἱερουσαλὴμ εἶναι ἡ ἁγία πόλη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ Σιὼν τὸ θεῖο κατοικητήριό του ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ πνευματικὸ κέντρο τῆς Οἰκουμένης. «Ἐκ Σιὼν ἡ εὐπρέπεια τῆς ὡραιότητος αὐτοῦ». Ἀπὸ τὴ Σιὼν ἀνατέλλει ἡ λαμπρότητα τῆς θεϊκῆς ὀμορφιᾶς. «Ὀφθήσεται ὁ Θεὸς τῶν θεῶν ἐν Σιών». Εἶναι παγκοίνως ἀποδεκτὸ ἀπὸ τὸν Ἰσραήλ, ὅτι τὸ ἐπὶ γῆς σκήνωμα, ἡ κατοικία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ Σιών. «Καὶ ἔσται σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ οἴκῳ Ἰσραὴλ παρὰ Κυρίου Σαβαώθ, ὃς κατοικεῖ ἐν τῷ ὄρει Σιών».

Ἂν ὁ λαὸς μένει πιστὸς στὸν θεῖο νόμο, ὁ Θεὸς μὲ τὴ σειρά του θὰ ἔχει πάντα ὑπὸ τὴν ἀπόλυτη προστασία του τὴν ἁγία του πόλη. «Καταβήσεται Κύριος Σαβαὼθ ἐπιστρατεῦσαι ἐπὶ τὸ ὄρος τὸ Σιών, …ὑπερασπιεῖ Κύριος Σαβαὼθ ὑπὲρ Ἱερουσαλήμ», θὰ τὴν ὑπερασπίσει, θὰ τὴ γλυτώσει ἀπὸ κινδύνους, θὰ τὴν περιποιηθεῖ, θὰ τὴ σώσει. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔλεγαν: «Μακάριος ὃς ἔχει ἐν Σιὼν σπέρμα (ἀπογόνους) καὶ οἰκείους ἐν Ἱερουσαλήμ» (Ψαλμ. 49, 2. 83, 8. Ἡσ. 8, 18. 31, 4-9).

Ὁ Θεὸς φέρεται νὰ ἐπιλέγει ὁ ἴδιος τὴν Σιών, «ᾑρετίσατο αὐτὴν εἰς κατοικίαν ἑαυτῷ». Αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ μόνιμη καὶ αἰώνια κατοικία του, «ὧδε κατοικήσω, (δι)ὅτι ᾑρετισάμην (ἐξέλεξα) αὐτήν». Εἶναι ἀπολύτως φυσικὸ λοιπὸν καὶ ὁ Μεσσίας, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστὸς Κυρίου, νὰ ἔχει ὡς σημεῖο ἀναφορᾶς του τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ τὴν Σιών. Ἐκεῖ θὰ λάβει χώρα ἡ ὅλη δραματουργία τοῦ θείου δράματος. Ἐκεῖ θὰ πάθει καὶ θὰ σταυρωθεῖ ὁ Χριστός. «Οὐ γέγραπται, εἰ μὴ ἐν Ἱερουσαλὴμ ἀποκτανθῆναι». Ἐκεῖ θὰ ταφεῖ. Ἐκεῖ θὰ λύσει τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου, θὰ συντρίψει τοὺς ἐχθρούς του, θὰ πολεμήσει δηλαδὴ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο.

Ἐκεῖ καὶ θὰ ἀναστηθεῖ «ἐνδόξως ὡς Θεός», «τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ κατὰ τὰς Γραφάς». Ὁ ψαλμὸς θέλει πάλι προφητικὰ τὸν Θεὸ νὰ λέει: «Ἐκεῖ ἐξανατελῶ κέρας τῷ Δαυΐδ, ἡτοίμασα λύχνον τῷ Χριστῷ μου· τοὺς ἐχθροὺς αὐτοῦ ἐνδύσω αἰσχύνην, ἐπὶ δὲ αὐτὸν ἐξανθήσει τὸ ἁγίασμά μου». Μὲ τὴν Ἀνάσταση ἀνέτειλε στὴ Σιών κέρας, ἰσχυρὴ δύναμη ἀπὸ τὴ γενιὰ τοῦ Δαυΐδ, τὸ λαμπερὸ αἰώνιο φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἐχθροί του καταισχύνθηκαν, ἐνῶ πάνω σ’ αὐτὸν ἀνθεῖ ἡ θεϊκὴ ἁγιότητα (Ψαλμ. 131, 13-18).

Μὲ τὴ δόξα τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου νὰ ἀνατέλλει πάνω τους, ἡ Σιὼν καὶ ἡ Ἱερουσαλὴμ ἀναβαθμίζονται πλήρως. Παραπέμπουν τώρα στὴ Νέα καὶ Ἄνω Ἱερουσαλήμ, στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἁγία Σιὼν εἶναι πλέον «μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν», ἀφοῦ δέχεται «πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διὰ τῆς Ἀναστάσεως».

Δίκαια μέλπει ὁ ὑμνωδός: «Χόρευε νῦν καὶ ἀγάλλου, Σιών…».

Χριστὸς ἀνέστη! Χρόνια πολλά!

 

«Ἀντιύλη». Ἱ. Ν. Ἁγ. Βασιλείου, Πρέβεζα

Ἀντί ἄλλης Πασχάλιας εὐχῆς, θά σᾶς μεταφέρω τά χαρμόσυνα ἀναστάσιμα βιώματα τοῦ μακαριστοῦ γέροντα Αγίου Πορφυρίου, ὅπως τά ἔζησα μιά Τρίτη Διακαινησίμου στό κελλάκι του.

Γεώργιος Παπαζάχος, Καθηγητής Ιατρικῆς Σχολῆς

 

Μετά τήν καρδιολογική ἐξέταση καί τό συνηθισμένο καρδιογράφημα, μέ παρεκάλεσε νά μή φύγω. Κάθησα στό σκαμνάκι κοντά στό κρεββάτι του. Ἔλαμπε ἀπό χαρά τό πρόσωπό του. Μέ ρώτησε:

– Ξέρεις τό τροπάριο πού λέει Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν;

– Ναί, γέροντα, τό ξέρω.

– Πές το. Ἄρχισα γρήγορα-γρήγορα:

Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν˙ καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον, τόν μόνον εὐλογητόν τῶν πατέρων Θεόν καί ὑπερένδοξον.

– Τό κατάλαβες;

– Ἀσφαλῶς τό κατάλαβα. Νόμισα πώς μέ ρωτάει γιά τήν ἑρμηνεία του.Ἔκανε μία ἀπότομη κίνηση τοῦ χεριοῦ του καί μοῦ εἶπε:

– Τίποτε δέν κατάλαβες, βρέ Γιωργάκη Ἐσύ τό εἶπες σάν βιαστικός ψάλτης. Ἄκου τί φοβερά πράγματα λέει αὐτό τό τροπάριο:

Ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του δέν μᾶς πέρασε ἀπέναντι ἀπό ἕνα ποτάμι, ἀπό ἕνα ρῆγμα γῆς, ἀπό μιά διώρυγα, ἀπό μιά λίμνη ἤ ἀπό τήν Ἐρυθρά θάλασσα.

Μᾶς πέρασε ἀπέναντι ἀπό ἕνα χάος, ἀπό μία ἄβυσσο, πού ἦταν ἀδύνατο νά τήν περάσει ὁ ἄνθρωπος μόνος. Αἰῶνες περίμενε ὁ κόσμος αὐτό τό Πάσχα, αὐτό τό πέρασμα.

Ὁ Χριστός μᾶς πέρασε ἀπό τόν θάνατο στή ζωή.

Γι’ αὐτό σήμερα θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ἅδου τήν καθαίρεσιν. Χάθηκε ὁ θάνατος. Τό κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε τήν ἀπαρχή τῆς ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, τῆς ζωῆς κοντά Του.

Μίλαγε μέ ἐνθουσιασμό καί βεβαιότητα. Συγκινήθηκε. Σιώπησε γιά λίγο καί συνέχισε πιό δυνατά:

– Τώρα δέν ὑπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, Ἅδης. Τώρα ὃλα εἶναι χαρά, χάρις στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας. Ἀναστήθηκε μαζί Του ἡ ἀνθρώπινη φύση. Τώρα μποροῦμε κι ἐμεῖς νά ἀναστηθοῦμε, νά ζήσουμε αἰώνια κοντά Του Τί εὐτυχία ἡ Ἀνάσταση Καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον. Ἒχεις δεῖ τά κατσικάκια τώρα τήν ἄνοιξη νά χοροπηδοῦν πάνω στό γρασίδι; Νά τρῶνε λίγο ἀπό τή μάνα τους καί νά χοροπηδοῦν ξανά; Αὐτό εἶναι τό σκίρτημα, τό χοροπήδημα. Ἒτσι ἒπρεπε κι ἐμεῖς νά χοροπηδοῦμε ἀπό χαρά ἀνείπωτη γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας καί τή δική μας.

Διέκοψε καί πάλι τόν λόγο του. Ἀνέπνεα μιά εὐφρόσυνη ἀτμόσφαιρα.

– Μπορῶ νά σοῦ δώσω μιά συμβουλή; συνέχισε.

Σέ κάθε θλίψη σου, σέ κάθε ἀποτυχία σου, σέ κάθε πόνο σου, νά συγκεντρώνεσαι μισό λεπτό στόν ἑαυτό σου καί νά λές ἀργά-ἀργά αὐτό τό τροπάριο.

Θά βλέπεις ὅτι τό μεγαλύτερο πρᾶγμα στή ζωή σου -καί στή ζωή τοῦ κόσμου ὅλου- ἔγινε.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἡ σωτηρία μας. Καί θα συνειδητοποιεῖς ὅτι ἡ ἀναποδιά πού σοῦ συμβαίνει εἶναι πολύ μικρή γιά νά χαλάσει τή διάθεσή σου.

Μοῦ ʹσφιξε τό χέρι, λέγοντας:

Σοῦ εὔχομαι νά σκιρτᾶς ἀπό χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου τό χάος ἀπό τό ὁποῖο μᾶς πέρασε ὁ Ἀναστάς Κύριος, ὁ μόνος εὐλογητός τῶν Πατέρων.

Ψάλλε τώρα καί τό Χριστός Ἀνέστη!

 

Ἐπιστολή στό περιοδικό Σύναξη

πηγή: pneumatoskoinwnia

https://simeiakairwn.wordpress.com/