π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος: “Ιστορίες για κηρύγματα που δεν ελέχθησαν”
Τελείωσε το κήρυγμα, τελείωσε και η Θεία Λειτουργία και μοιράστηκε το αντίδωρο.
Κάποια κυρία, τη στιγμή που έπαιρνε το αντίδωρο από το χέρι μου, είπε:
Πάτερ θέλω να σας δω στο τέλος, θα σας περιμένω.
Πράγματι στο τέλος την συνήντησα.
Σας τα λέγω αυτά, διότι προχτές το βράδυ, ψάχνοντας το αρχείο μου, βρήκα ένα φάκελο που έγραφε: «Ιστορίες για κηρύγματα που δεν ελέχθησαν». Έτσι βρήκα και την ιστορία που σας άρχισα και που είναι αληθινή.
Η κυρία λοιπόν αυτή ήλθε να επιβεβαιώσει εμπράκτως όσα ελέχθησαν από την αθλιότητά μου σε κείνο το κήρυγμα.
Είχε πολύτεκνη οικογένεια.
Ο σύζυγός της, αυτή και έξι παιδιά.
Σύνολον οκτώ.
Ο μικρότερός της γιός, ο Γιωργάκης, που ήτο τότε ετών δώδεκα,
προσεβλήθηκε από καλπάζουσα λευχαιμία.
Ξέχασα να σας πω ότι κατήγοντο από μια κωμόπολη που ευρίσκετο στα σύνορα μεταξύ Αρκαδίας και Μεσσηνίας.
Μόλις αρρώστησε το παιδί οι γιατροί από την Καλαμάτα, συνέστησαν αμέσως να έλθει στο αντικαρκινικό νοσοκομείο του Μεταξά.
Ήταν τότε το έτος 1970.
Έτσι το έφεραν στο νοσοκομείο.
Ύστερα από λίγες μέρες είπαν οι γιατροί στους γονείς ότι το παιδί σε δυο τρείς μέρες θα πεθάνει.
Είχε ήδη πέσει σε κώμα.
Αμέσως εκείνη η ευλογημένη μάνα, σε συνεννόηση με τον άντρα της και τα δυό της τα παιδιά τα πιο μεγάλα,
που ήταν εικοσιτριών και εικοσιπέντε ετών,
πήραν την απόφαση να πάρουν το παιδί τους.
Υπέγραψαν, πήραν εξιτήριο,..
και με πολλή προσευχή μετέφεραν το παιδί τους που εξακολουθούσε να ήταν σε κώμα, στο χωριό τους.
Έκαναν μια σύσκεψη όλοι μαζί,
και πήραν μια καταπληκτική απόφαση που φανέρωνε και την μεγάλη τους πίστη.
Σ’ ένα μικρό βουνό, απέναντι από την κωμόπολη, στην κορφή του ήταν κτισμένο ένα ερημοκκλήσι της Θείας Μεταμορφώσεως.
Εκεί λοιπόν μετέφεραν το παιδί τους.
Το ξάπλωσαν μπροστά στο τέμπλο και κάτω από τις εικόνες της Μεταμορφώσεως και της Παναγίας.
Η εικόνα πάντοτε του Αγίου που γιορτάζει ένας ναός,
ή είναι αφιερωμένο σε μια εορτή Θεομητορική ή Δεσποτική, είναι πάντοτε όπως βλέπω εγώ,
όπως είμαι εγώ δεξιά μου, και όπως βλέπετε εσείς αριστερά, δίπλα στην Παναγία δηλαδή, ήταν η εικόνα της Μεταμορφώσεως και εδώ μπροστά που βρίσκονται τα παιδιά, ξάπλωσαν το δικό τους το παιδάκι.
Έβαλαν λοιπόν ένα στρωματάκι και το σκέπασαν με δυο τρείς κουβέρτες.
Και άρχισαν και οι οκτώ νηστεία, αγρυπνία και προσευχή με πίστη.
Νηστεία με τελεία ασιτία.
Χωρίς ψωμί,
χωρίς φαΐ,
χωρίς νερό.
Υπήρχε στο Αναλόγιο ένα παλιό Ωρολόγιο….μου φέρνετε παρακαλώ ένα Ωρολόγιο…και το Μηναίο του Αυγούστου,
διότι μόνον αυτό χρειάζετο,
αφού και το παρεκκλήσι ήταν αφιερωμένο στην εορτή τη μεγάλη, τη Δεσποτική, της Θείας Μεταμορφώσεως του Κυρίου.
Προσευχή λοιπόν όλο το εικοσιτετράωρο,
την ημέρα όλοι μαζί και το βράδυ με βάρδιες,
δύο δύο ή ένας ένας.
Διάβαζαν τα γράμματα της έκτης Αυγούστου, δηλαδή της εορτής της Μεταμορφώσεως,
του Εσπερινού και του Όρθρου,
και το Ωρολόγιον ολόκληρο από την αρχή μέχρι το τέλος, αυτό το βιβλίο δηλαδή, το χοντρό που βλέπετε.
Το άρχιζαν απ’ την αρχή και το τελείωναν.
Και όταν το τελείωναν πάλι από την αρχή.
Μέχρι το τέλος και πάλι από την αρχή μέχρι το τέλος και ούτω κάθε εξής.
Τις πρώτες μέρες άντεξαν τα τρία τους παιδιά,
ετών δεκατεσσάρων, δεκαεπτά και δεκαεννιά,
και από την τετάρτη ημέρα άρχισαν να πίνουν μόνο νερό από μια παρακείμενη πηγή.
Οι γονείς και τα δυό μεγάλα αδέλφια κράτησαν την τελεία αποχή.
Στο τέλος κάθε προσευχής ζητούσαν από τον φιλάνθρωπο Κύριο και από τα μητρικά σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου να κάμουν το θαύμα τους.
Η νηστεία, η προσευχή, η αγρυπνία, τα δάκρυα της μετανοίας, ..
προσέξτε τι μου είπε, δάκρυα μετανοίας έριχναν ..
ομολογούσαν εις τον Θεόν και εις την Παναγία ότι ήσαν αμαρτωλοί και ότι εξαιτίας της αμαρτίας των αρρώστησε το παιδί τους,
και η ζωντανή πίστις, ήσαν συνεχείς και ακλόνητες καταστάσεις μέσα στην καρδιά τους.
Την εβδόμη νύχτα, την ώρα που διάβαζαν τον Όρθρο, της έκτης Αυγούστου, της εορτής δηλαδή της Μεταμορφώσεως, και ήσαν όλοι ξυπνητοί εκτός από το δωδεκάχρονο αγόρι, που εξακολουθούσε να ευρίσκετο σε κώμα,
ξαφνικά φωτίστηκε όλο το εκκλησάκι με ένα φως υπερκόσμιο.
Πιο φωτεινό και πιο λαμπερό και από αυτόν τον ήλιο. .!!
Βουβάθηκαν όλοι τους από την έκπληξη και τον θαυμασμό, ενώ συγχρόνως τα μάτια τους ήσαν στραμμένα στην εικόνα της Θείας Μεταμορφώσεως.
Και τότε εντελώς απροσδόκητα, βγήκε μια ολόλαμπρη ακτίνα, μια φοβερή αστραπή,
η οποία έπεσε πάνω στο ξαπλωμένο παιδί. !
Αυτό το γεγονός, ζήτημα μου είπε η ευλογημένη αυτή μητέρα αν κράτησε δέκα δευτερόλεπτα.
Ξανάγινε σκοτάδι με μοναδικό φως το φως απ’ τα καντήλια, και τα κεριά που κρατούσαν για το διάβασμα.
Και τότε ακούστηκε η φωνή του αρρώστου παιδιού να φωνάζει :
Μαμά, μπαμπά, που είστε;» ..!!!
Έτρεξαν αμέσως κοντά του και κλαίγοντας το αγκάλιασαν.
“Διψώ», ψιθύρισε, «διψώ». «Πεινάω».
Το παιδί συνήλθε.
Έγινε τελείως καλά. .!!
Ο Θεός έκαμε το θαύμα του. !
Ευλογημένοι τέτοιοι γονείς που παίρνουν τέτοιες αποφάσεις ηρωικές.
Ευλογημένα και τέτοια αδέλφια που συνακολουθούν τέτοιους γονείς.
Ευλογημένη οικογένεια.
Ήπιαν όλοι τους λίγο νερό, λίγο ψωμάκι πολύ λίγο,
ένα τέταρτο της φετούλας για να συνέλθουν λίγο.
Το πρωί κατέβηκαν στο χωριό δοξάζοντας το Θεό,
φροντίζοντας πλέον για την πλήρη αποκατάσταση της υγείας του παιδιού.
Την άλλη μέρα όμως οι γονείς, είπαν στα παιδιά τους το εξής:
“Φροντίστε σεις το Γιωργάκη, και μείς θα επιστρέψουμε στο εκκλησάκι της
Μεταμορφώσεως, για να ευχαριστήσουμε το Θεό,
για ένα ακόμα τριήμερο με τελεία και πάλι ασιτία.
Και έτσι έγινε.
Θυμάστε τους δέκα λεπρούς;
Ο ένας επέστρεψε από τους θεραπευμένους για να ευχαριστήσει τον Κύριο. Ο ένας.
Στα δύο χρόνια που είχαν περάσει από τότε, το παιδί τους ήταν, έγινε τελείως καλά, υγιέστατο, χωρίς ίχνος της φοβερής εκείνης αρρώστιας του καρκίνου του αίματος, που λέγεται λευχαιμία.
Κήρυγμα π.Στεφανου Αναγνωστόπουλου
