Άρθρα

Ως πότε θα πρέπει να κάνω υπομονή;

Κάθε θλίψη, κάθε δοκιμασία, κάθε συμφορά που μας βρίσκει, με παραχώρηση του Θεού, ονομάζεται μεταφορικά “σταυρός” (Ματθ. 16:24· Μαρκ. 8:34· Λουκ. 9:23). Χριστιανική υπομονή, λοιπόν, κάνει όποιος σηκώνει δίχως βαρυγκώμια αυτόν το σταυρό. Όποιος δεν τον σηκώνει, δεν είναι αληθινός μαθητής του Χριστού, όπως είπε ο ίδιος (Ματθ. 10:38· Λουκ. 14:27), και δεν έχει θέση στη βασιλεία Του. Ο απόστολος Παύλος, άλλωστε, το βεβαιώνει: «Αν υπομένουμε, μαζί Του και θα βασιλέψουμε» (Β’ Τιμ. 2:12). Όμοια και ο άγιος Ιάκωβος: «Μακάριος ο άνθρωπος που δέχεται με υπομονή τις δοκιμασίες! Γιατί, αν τις περάσει με επιτυχία, θα κερδίσει το βραβείο της αιώνιας ζωής που υποσχέθηκε ο Θεός σ’ όσους Τον αγαπούν» (Ιακ. 1:12).

Πόσες βαθμίδες υπομονής υπάρχουν;
Απάντηση: Τρεις είναι οι βαθμίδες της υπομονής, σύμφωνα με τους πατέρες της Εκκλησίας:
πρώτη, το να υποφέρει κανείς αγόγγυστα τις δοκιμασίες· δεύτερη, το να αποζητάει τις δοκιμασίες από αγάπη προς τον Θεό· και τρίτη, το να χαίρεται στις δοκιμασίες από αγάπη προς τον Θεό. Ο χριστιανός δεν πρέπει να σταματάει στην πρώτη βαθμίδα, αλλά να ανεβαίνει από την πρώτη στη δεύτερη και από τη δεύτερη στην τρίτη.
Την πρώτη βαθμίδα υπομονής τη βλέπουμε στη στάση του Ιώβ απέναντι στις αλλεπάλληλες συμφορές του (1:14-22)· τη δεύτερη, στον πόθο του μαρτυρίου που είχαν πολλοί άγιοι μάρτυρες· και την τρίτη, στη χαρά των αγίων αποστόλων, όταν αυτοί κακοποιούνταν για χάρη του Χριστού (Πραξ. 5:41). Χαρακτηριστικό και φωτεινό παράδειγμα της κορυφαίας αυτής υπομονής είναι ο απόστολος Παύλος. «Καυχιόμαστε στις δοκιμασίες», έγραφε, «επειδή ξέρουμε καλά πως οι δοκιμασίες οδηγούν στην υπομονή, η υπομονή στη δοκιμασμένη και τέλεια αρετή, και η δοκιμασμένη αρετή στην ελπίδα (στον Θεό)» (Ρωμ. 5:3-4). Δεν καυχιόταν παρά για τα παθήματά του (Β’ Κορ. 11:30), τους κινδύνους, τις φυλακίσεις, τις μαστιγώσεις, τους ραβδισμούς, τους λιθοβολισμούς, τις συκοφαντίες, τους κατατρεγμούς, την πείνα, τη δίψα, τους εξαντλητικούς κόπους του για το Ευαγγέλιο του Χριστού (Β’ Κορ. 11:23-28), για το οποίο ήταν πρόθυμος να θυσιάσει ακόμα και τη ζωή του, όπως γράφει στους χριστιανούς των Φιλίππων: «Κι αν ακόμα προσφέρω τη ζωή μου σπονδή στη θυσία και στη λειτουργία που επιτελώ για χάρη της πίστεώς σας, χαίρομαι γι’ αυτό και μοιράζομαι τη χαρά μου αυτή με όλους σας. Το ίδιο κι εσείς, χαρείτε και ενώστε τη χαρά σας με τη δική μου» (Φιλιπ. 2:17-18).

Ως πότε θα πρέπει να κάνω υπομονή;
Απάντηση: Υπομονή θα κάνουμε, ώσπου να φύγουμε απ’ αυτόν τον κόσμο. Με την υπομονή ο άνθρωπος αποκτάει και διατηρεί όλα τα αγαθά. Μ’ αυτήν προοδεύει στη ζωή του και πετυχαίνει στους στόχους του, χωρίς να πάθει κανένα κακό. Χάνοντας την υπομονή του, κινδυνεύει να χάσει όλα του τα καλά, να υποστεί βλάβη από το κακό ή, το χειρότερο, να κάνει το κακό, να αμαρτήσει.
Δίχως υπομονή τίποτα δεν κατορθώνουμε. Και δίχως αγώνα ούτε αρετές και πνευματικά χαρίσματα αποκτούμε, ούτε, βέβαια, τη σωτηρία κερδίζουμε. Γιατί «η βασιλεία των ουρανών κερδίζεται με αγώνα, και την κατακτούν αυτοί που αγωνίζονται» (Ματθ. 11:12)

Από το βιβλίο: Γέροντος Ευστρατίου (Γκολοβάνσκι), Απαντήσεις σε ερωτήματα Χριστιανών. Ιερά Μονή Παρακλήτου, 2012. Ερωτήσεις 117, 136, 3.

Αν θες να γλιτώσεις, φύγε… αν θέλεις να αγιάσεις, μείνε!

Το 1933 ο περίφημος γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης σε ηλικία 21 ετών πήρε την μεγάλη απόφαση της ζωής του να εγκαταλείψει τον κόσμο και να γίνει μοναχός στο άγιο Όρος.
Έχοντας σαν οδηγό του την ανεπιφύλακτη πίστη και εμπιστοσύνη του στο Θεό έφτασε σε μια από τις πιο απομακρυσμένες και απαράκλητες περιοχές του Άθωνα, τα Καυσοκαλύβια. Εκεί η πρόνοια του Θεού τον οδήγησε στο ασκητικό Ησυχαστήριο του Οσίου Εφραίμ του Σύρου. Εκεί ζούσανε τρεις γέροντες, πολύ αυστηροί και τραχείς, κατά γενική ομολογία.
Έζησε κοντά τους με πολύ υπακοή, ταπείνωση και… υπομονή. Και τονίζουμε την υπομονή διότι οι γέροντες του (τους οποίους όλους γηροκόμησε και φρόντισε μέχρι την τελευταία τους πνοή), ήταν πάρα πολύ αυστηροί μαζί του. Του συμπεριφέρονταν απάνθρωπα. Το όνομά του δεν το άκουσε ποτέ να το λένε, παρά τον αποκαλούσαν πάντα με τα χειρότερα λόγια και πολλές φορές έφταναν και να τον χτυπούν.
Μια μέρα σαν άνθρωπος λύγισε και αγανακτισμένος πήρε την απόφαση να φύγει. Διστάζοντας όμως να εμπιστευτεί τον λογισμό του, σκέφτηκε να πάει πρώτα να τον εξομολογηθεί σε έναν πνευματικό στην Ιερά Μονή της Σιμωνόπετρας.
Με ειλικρίνεια εξέθεσε στον πνευματικό του όλη την αλήθεια και περιέγραψε τα γεγονότα. Αφού λοιπόν εξέθεσε όλα του δεινά που υφίστατο κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους στο τέλος είπε: «Πάτερ δώσ’ μου ευλογία να φύγω να γλιτώσω…». Ο διακριτικός πνευματικός αφού σκέφτηκε για λίγο του απάντησε: «Πάτερ Εφραίμ, αν θες να γλιτώσεις, φύγε, αν θέλεις να αγιάσεις μείνε… σκέψου και αποφάσισε». Ο Γέροντας Εφραίμ σκέφτηκε… και έμεινε….
Πέρασαν έτσι 45 ολόκληρα χρόνια. Ο τελευταίος από τους γέροντές του ο π. Νικηφόρος, ήταν ο χειρότερος απ’ όλους… Μάλιστα τα τελευταία χρόνια αρρώστησε και έγινε ακόμα πιο δύστροπος και επιθετικός. Ο π. Εφραίμ, πιστός στην απόφασή του -γιατί αυτή είναι η λεβεντιά στη ζωή, να έχεις το θάρρος να την αντιμετωπίζεις και να σηκώνεις τον Σταυρό που σου οικονόμησε για τη σωτηρία σου η πρόνοια του Θεού- υπέμενε τα πάντα σαν νέος Ιώβ.
Το 1973 όταν κατάκοιτος πια ο γέροντας Νικηφόρος ψυχορραγούσε, ο π. Εφραίμ νύχτα και ημέρα καθόταν στο προσκέφαλό του και τον υπηρετούσε, ενώ συνέχισε να δέχεται «βροχή» τις ύβρεις και τις ταπεινώσεις.
Λίγο πριν το τέλος ο π. Νικηφόρος του είπε: «Σήκωσέ με. Σκύψε να σου πω…» Ο π. Εφραίμ πέρασε το χέρι του πίσω από την πλάτη του κατάκοιτου γέροντά του και έσκυψε το κεφάλι. Ξαφνικά το πρόσωπο του π. Νικηφόρου αλλοιώθηκε, έχασε την τραχύτητά του και πήρε την πιο ιλαρή έκφραση που μπορούσε να έχει ανθρώπινο πρόσωπο. Με όση δύναμη μπορούσε να επιστρατεύσει ο γέροντας άρπαξε το χέρι του π. Εφραίμ και του είπε: «Παιδί μου, εσύ δεν είσαι άνθρωπος, είσαι άγγελος… ευλόγησον…» του φίλησε το χέρι και ξεψύχησε στην αγκαλιά του…

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: «Έχομε ανάγκη από Χριστό και ψυχή»

«Να κάνης μεγάλη υπομονή και να μην στενοχωριέσαι, διότι είσαι άνθρωπος ευαίσθητος και γι’ αυτό έχετε προβλήματα υγείας.

Να κάνης την καρδιά σου βράχο για να ανθέξης. Ο Θεός δεν θα σ’ αφήση, θα σε ενισχύση και θα σ’ ευλογή. Χαίρομαι που σκέπτεσαι για την ψυχή σου και μεριμνάς για την αιώνιον ζωήν. Ό,τι δύναμαι κάνω για σας και την οικογένειά σου, δεήσεις, θείας Λειτουργίας και προσευχάς». (Απόσπασμα επιστολής του).

«Ο Θεός δίνει και δοκιμασίες. Η αγάπη του Χριστού δοκιμάζει τους ανθρώπους».

«Να έχετε προσευχή, υπομονή και επιμονή για όλα. Να κοινωνάτε ταχτικά. Να διαβάζετε συνέχεια το Ψαλτήρι, Παράκληση και Χαιρετισμούς της Παναγίας».

«Να προσέχης τους λογισμούς, γιατί ο διάβολος μας πιέζει συνεχώς με διάφορες αμαρτωλές σκέψεις».

«Όταν πιεζώμαστε από έναν λογισμό να μη στενοχωριώμαστε. Να ξέρωμε ότι είναι πειρασμός και να προσευχώμαστε “Έλα, Χριστέ μου, βοήθησέ με” και να λέμε: “Ο Θεός εις την βοήθειάν μου πρόσχες…”».

«Εμείς φταίμε, γιατί δεν έχομε αγαθή ψυχή. Να διορθώνωμε τα πάθη μας και τις αδυναμίες με προσευχή, νηστεία, εξομολόγηση, θεία Κοινωνία και εκκλησιασμό, συμμετοχή στις ακολουθίες. Να αποκτάμε αρετές. Στον ουρανό πάει κανείς με τα καλά του έργα».

«Τι με νοιάζει εμένα τι κάνει ο άλλος; Εγώ τι κάνω! Κι αν κάνη κάτι, εγώ θα τον σκεπάσω. Μην καταλαλήτε. Να μην κατακρίνωμε κανέναν, γιατί φεύγει η ταπείνωση».

«Πάντα οι δάσκαλοι να διδάσκουν την θρησκεία, διότι χωρίς την θρησκεία δεν έχομε ζωήν αιώνιον, χωρίς τον Χριστό. Εμείς έχομε ανάγκη από Χριστό και ψυχή. Να λέτε οι δάσκαλοι στα παιδιά να πηγαίνουν στην Εκκλησία, διότι ορκιστήκατε στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Να τους διδάσκετε τα της Εκκλησίας, την πίστη μας, την ηθική ζωή. Δεν είναι σωστό να λέτε στα παιδιά μας δεν υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει Εκκλησία και πράγματα απρεπή και άσχημα. Τις δέκα εντολές να διδάσκετε στα παιδιά και να τους λέτε να προσέχουν την κακή συναναστροφή, διότι (με τις κακές παρέες) φεύγουν βέβαια μακράν».

«Καλές είναι όλες οι σπουδές, ανωτέρα πάντων όμως είναι η ευσέβεια, να είναι ευσεβείς άνθρωποι και θεοφοβούμενοι».

«Εμάς μας δίδαξαν οι γονείς μας την Εκκλησία, τη νηστεία, την προσευχή. Πενήντα ημέρες την Μεγάλη Σαρακοστή (νηστεύαμε). Δεν είχαμε να φάμε εμείς τότε, λίγο δύσκολα (ήταν) την εποχή εκείνη».

«Επτά χρόνια πήγα στο Δημοτικό σχολείο. Εκεί έμαθα γράμματα. Πού Γυμνάσια (τότε); Τώρα έρχονται τους παίρνουν με τα αυτοκίνητα δωρεάν να πάνε στο Γυμνάσιο και αντί να μάθουν γράμματα, με συγχωρείτε, μαθαίνουν άλλα πράγματα».

 

Από το βιβλίο: “Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)”. Β’. Νουθεσίες, σελ. 97. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.

πηγή: koinoniaorthodoxias

https://simeiakairwn.wordpress.com/

Κάνε ὑπομονή καὶ περίμενε…

Ὅταν ἡ νοικοκυρὰ βάλει μιά πίτα στὸ φοῦρνο, δὲν τὴ βγάζει ὥσπου νὰ βεβαιωθεῖ πὼς εἶναι ψημένη.

Ὁ Νοικοκύρης τοῦ σύμπαντος σ’ ἔχει βάλει μέσα σ’ ἕνα φοῦρνο καὶ σὲ κρατάει ἐκεῖ ὥσπου νὰ ψηθεῖς.

Κάνε ὑπομονή, λοιπόν, καὶ περίμενε.

Δὲν θὰ μείνεις στὸ φοῦρνο οὒτ’ ἕνα λεπτὸ περισσότερο ἀπ’ ὅσο χρειάζεται.

Μόλις εἶσαι ἕτοιμη, θὰ σὲ βγάλει ὁ Κύριος ἔξω.

Ἄν, ὅμως, μόνη σου πεταχτεῖς ἔξω, θὰ εἶσαι σὰν τὴ μισοψημένη πίτα.

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Η υπομονή είναι το μεγαλύτερο φάρμακο…

Την υπομονή πάντα να την κρατάς, γιατί είναι το μεγαλύτερο φάρμακο, που θεραπεύει τις μακροχρόνιες δοκιμασίες, διότι πολλές δοκιμασίες, μόνο με την υπομονή περνούν, όπως και τα χιόνια και οι παγωνιές, περνούν μόνο με την υπομονή, να έρθει η άνοιξη, για να λειώσουν με τις λιακάδες.

Με την στενοχώρια, οι πάγοι και τα χιόνια δεν λειώνουν, αλλά με την υπομονή. Η μεγάλη όμως υπομονή, ξεδιαλύνει πολλά και φέρνει Θεϊκά αποτελέσματα∙ εκεί που δεν περιμένεις την λύση, δίνει ο Θεός την καλύτερη λύση.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Αν ο άνθρωπος κάνη υπομονή στον πόνο, βγάζει τη ρίζα του πάθους και απαλλάσσεται…

Ευλογημένα μου παιδιά,

Λέγουν οι πατέρες ότι η καρδιά του ανθρώπου είναι μπλεγμένη με τις ρίζες των παθών, που είναι ακανθώδεις, και την έχουν «γαντζώσει» για τα καλά.
Μόλις, λοιπόν, επιχειρήση ο άνθρωπος με την φώτιση του Θεού να ξερριζώση ένα πάθος (ουσιαστικά να μεταμορφώση ένα πάθος), να αρχίση να βγάζη τα ριζίδια, να τα πιάνη με την τσιμπίδα και να τα τραβάη, ξερριζώνοντας το πάθος σκίζει και την καρδιά! Σχιζομένη δε η καρδιά βγάζει αίμα και πονάει. Αν δεν κάνη ο άνθρωπος υπομονή στον πόνο, σταματάει εκεί και εγκαταλείπει τον αγώνα και μένει εμπαθής και αμαρτωλός. Αν όμως κάνη υπομονή στον πόνο, την βγάζει τη ρίζα του πάθους και απαλλάσσεται.

Από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ: Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ»

Η ζωή με το Χριστό μέσα στο γάμο τα αλλάζει όλα!

Η ζωή με το Χριστό μέσα στο γάμο τα αλλάζει όλα! Τον εγωισμό αντικαθιστά η ταπείνωση, τα νεύρα, η πραότητα, την ανυπομονησία, η υπομονή, τη μνησικακία, η συγχώρεση! Το ‘εγώ’, το ‘εμείς’! Επιθυμία μου, η επιθυμία του και τελικά η επιθυμία Του!

Έχοντας ζήσει για πολλά χρόνια χωρίς το Χριστό στη ζωή μου με το σύζυγό μου, είναι εντυπωσιακή, θαυμαστή η αλλαγή του βίου σου όταν αποφασίσεις να ανοίξεις την πόρτα της καρδιάς σου για να μπει μέσα ο Κύριος! Στη δική μου περίπτωση αυτό έγινε από κοινού με το σύζυγο μου και αυτό ήταν καθοριστικό για την μετέπειτα εξέλιξη των πραγμάτων!

‘Όταν αγαπήσεις το Χριστό, δε γίνεται να μην αγαπήσεις την εικόνα Του, δηλαδή τον άνθρωπό σου! Δε γίνεται να μην κάνεις υπομονή μαζί του, υποχωρήσεις, αγώνα ,προσευχή… Αγάπη! Δε γίνεται να μην κάνεις τον πόνο του, πόνο σου, το πρόβλημα του, πρόβλημα σου, την πίκρα του, πίκρα σου αλλά και τη χαρά του, χαρά σου! Μαζί στον πνευματικό αγώνα! Μαζί στις αναβάσεις αλλά και στις καταβάσεις! Αυτό άλλωστε δεν κάνει και ο Χριστός με μας; Μαζί μας σε όλα!

Και όλα τα προβλήματα και όλες οι επίγειες θλίψεις [οικονομικά, ανεργία, ανθρώπινες σχέσεις, τεκνογονία, ζητήματα υγείας] δεν είναι δυνατόν να κλονίσουν αυτό το γάμο, γιατί δε στηρίζεται σε όλα αυτά αλλά στο μεγαλύτερο βράχο της ιστορίας… τον Ιησού Χριστό!

Τι κι αν δεν έχω να φάω μια σπεσιαλιτέ και θα φάω μια ταπεινή μακαρονάδα; Έχω το Χριστό! Τι κι αν δεν έχω λεφτά για λούσα και ταξίδια; Έχω το Χριστό! Αυτός είναι η τροφή μου, Αυτός είναι η βόλτα μου, Αυτός είναι τα ταξίδια μου! Αυτός είναι όλος μου ο πλούτος!

Ο γάμος στην ουσία δηλαδή είναι ένα στάδιο αρετής! Πρόκειται για συνοδοιπορία προς τη Βασιλεία των Ουρανών! Στον εν Χριστώ γάμο δεν εστιάζεις στο σκοτάδι του άλλου αλλά στο φως του! Γιατί τελικά αυτό είναι ο γάμος… ευκαιρία αγιασμού! Δρόμος προς τον ουρανό! Δρόμος προς το Φως! Εύχομαι όλοι οι άνθρωποι να ανακαλύψουν αυτό τον τρόπο βίωσης του γάμου τους!

sostis.gr

https://simeiakairwn.wordpress.com/

Αλλά χρειάζεται να έχει υπομονή εκείνος που ζητά να σωθεί…

Έτυχε κάποιος στις ημέρες μας εδώ στα Κατουνάκια, που εγώ δεν τον πρόφθασα, γιατί πριν από λίγο καιρό είχε πεθάνει. Αυτός ήταν υποτακτικός σε ένα Γέροντα τυφλό. Λοιπόν μία ημέρα ήλθε ένας πτωχός κοσμικός, περαστικός από το Κελλί του. Και τον ρωτά ο νέος μοναχός­.

Από πού είσαι;

Και αυτός ήταν χωριανός του.

Λοιπόν δεν του έδωκε γνωριμία, μόνον του είπε τί κάμνει ο τάδε – για τον πατέρα του. Του λέει ο ξένος, ότι αυτός πέθανε και άφησε τη γυναίκα του και τρία κορίτσια στους δρόμους ορφανά και πτωχά. Είχαν και έναν υιό, λέει, που έφυγε από χρόνια και δεν γνωρίζουν τι έγινε.

Λοιπόν σαν να τον κτύπησε κεραυνός τον μοναχό. Και αμέσως τον προσέβαλε η πάλη των λογισμών.

– Θα φύγω, λέει στο Γέροντά του. Θα φύγω να πάω να τους προστατεύσω!

Ζητά ευλογία. Δεν του δίνει ο Γέροντας. Αυτός συνεχώς επιμένει. Και συμβουλεύοντάς τον ο Γέροντας κλαίει για τον εαυτό του, κλαίει και για εκείνον. Αλλά στάθηκε αδύνατον να τον μεταπείσει. Τέλος τον άφησε στο θέλημά του, και έφυγε ο υποτακτικός,

Αφού βγήκε έξω από το Όρος κάθισε να συνέλ­θει κάτω από τη σκιά ενός δένδρου.

Εν τω μεταξύ έφθασε εκεί ιδρωμένος και ένας άλλος μοναχός· κάθισε και αυτός κάτω από την ιδία σκιά. Και άρχισε να του λέει:

– Σε βλέπω, αδελφέ, ταραγμένο. Δεν μου λες τί έχεις;

-Άφησε, Πάτερ, του λέει· έπαθα μεγάλο δυστύχημα. Και του διηγείται με λεπτομέρεια όλη την ιστορία του, Ο δε αγαθός οδοιπόρος του λέει:

-Αν θέλεις, αγαπητέ αδελφέ, άκουσέ με· γύρισε πίσω στο Γέροντά σου και ο Θεός θα προστατεύσει το σπίτι σου. Συ να υπηρετείς το Γέροντά σου, αφού μάλιστα είναι και τυφλός.

Αλλ’ αυτός δεν τον άκουε. Κυριευμένος από τους λογισμούς του φαίνονταν σαν παραλήρημα τα λόγια του άλλου. Και, αφού του έφερε πολλά παραδείγματα, σηκώθηκε ο ανυπάκουος μοναχός να συνεχίσει το δρόμο του προς τον κόσμο. Ο μοναχός εν τέλει του λέει­·

– Λοιπόν δεν με ακούς να γυρίσεις πίσω;

-Όχι! αντιλέγει εκείνος.

-Ε τότε λέει ο μοναχός· Εγώ είμαι Άγγελος Κυρίου και εμένα πρόσταξε ο Θεός, αμέσως όταν πέθανε ο πατέρας σου να πάω κοντά τους να τους φυλάω και να γίνω προστάτης τους. Αφού λοιπόν τώρα εσύ πηγαίνεις αντί για μένα, εγώ τους αφήνω και φεύγω, εφ’ όσον δεν με ακούς. Και έγινε άφαντος. Τότε λοιπόν συνήλθε ο μοναχός και γύρισε αμέσως στο Γέροντα· και τον βρήκε γονατιστό, να προσεύχεται γι’ αυτόν.

Κατάλαβες, τέκνο μου; Έτσι γίνεται, όταν εμείς τα αφήνουμε όλα στο Θεό. Αφού πολύ καλά τα οικονομεί Εκείνος ως αγαθός κυβερνήτης και κανένα σφάλμα δεν υπάρχει στο θέλημά του. Αλλά χρειάζεται να έχει υπομονή εκείνος που ζητά να σωθεί. Αν δε ζητούμε εμείς να τα κάνει ο Θεός, όπως αρέσουν στη δική μας διάκριση, τότε αλλοίμονο στο χάλι μας.

Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής «Έκφρασις Μοναχικής Εμπειρίας»,

εκδ. Ι.Μ.Φιλοθέου, Άγ. Όρος, σ. 109-111- απόσπασμα σε νεοελληνική απόδοση.

https://www.ekklisiaonline.gr/

Μαζί με τον Χριστόν μας, θα τα περάσεις όλα

Οι άνθρωποι, παιδί μου, χωρίζονται εις αυτόν τον κόσμον εις καλούς και κακούς, εις πλουσίους και πτωχούς, εις μορφωμένους και αμορφώτους, εις ευγενείς και αγενείς, εις εξύπνους και ανοήτους. Ενώνονται όμως όλοι εις εν σημείον.
Εις τον πόνον. Διότι όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως, εις την ζωήν των θα πονέσουν. Καθώς λέγει και το ρητόν: «Τέρας, ει τις ηυτύχησεν δια βίου».
Άρα λοιπόν όλοι οι άνθρωποι ζώμεν εις το βασίλειον του πόνου. Γνωρίζομεν ότι ο πόνος είναι κάτι το προσωπικόν, που θα χρειασθή κανείς να τον αντιμετωπίση μόνος του. Είναι ο σταυρός του, που οφείλει να τον σηκώση, όπως και ο Σωτήρ του κόσμου, ο Ιησούς, εσήκωσε τον Σταυρόν Του χάριν ημών.
Αναπαύου λοιπόν, παιδί μου, εις το πατρικόν χέρι, που αυτόν τον καιρόν σε χειρουργεί με τον πόνον και ηρέμησε. Δέξου ότι ο Θεός, σου τον στέλλει, συμφιλιώσου μαζί του, με τον πόνον, δια να δυνηθής να τον αντιμετωπίσης.
Γνωρίζω πόσον δύσκολον είναι αυτό, αλλά σωτήριον, οι άγιοι έχαιρον εις την θλίψιν των, ημείς τουλάχιστον να δεχώμεθα ταύτην με υπομονήν, και ο Θεός δεν θα ξεχάση, έστω και αυτήν την ελαχίστην προαιρετικήν υπομονήν μας εις το θέλημά Του, που εκπροσωπεί ο πόνος.
Συγκέντρωσε, παιδί μου, τας ψυχικάς δυνάμεις, όταν πονάς και προσπάθησε να εννοήσης τον σκοπόν του πόνου, που δι’ αυτού ο Θεός σου ανοίγει τον ουρανόν. Θαρρείς πως εκείνος που αριθμεί τας τρίχας της κεφαλής δεν γνωρίζει το μέτρον του πόνου σου; Ναι, το γνωρίζει.
Λοιπόν αναπαύου εμπιστευτικά εις τον ουράνιον Πατέρα μας. Μην αποκάμης. Μαζί με τον Χριστόν μας, θα τα περάσης όλα, καθώς θα γίνης και κληρονόμος Του, εις την άπειρον περιουσίαν του κοινού Πατρός ημών Θεού. Αμήν.
Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης
http://inpantanassis.blogspot.com/

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Μάθε να έχεις υπομονή

Ο Θεός την σωτηρία των ανθρώπων, την κρέμασε στην υπομονή. ”Ο υπομείνας εις τέλος, σωθήσεται”.

Γι΄αυτό δίνει δυσκολίες, διάφορες δοκιμασίες, για να ασκηθούν οι άνθρωποι στην υπομονή. Βλέπετε ο Θεός δεν ευχαριστήθηκε τόσο από τις ελεημοσύνες του Ιώβ, όταν είχε όλα τα αγαθά, όσο από την υπομονή του, τον καιρό της δοκιμασίας.

Να προσέχουμε να μην χάνουμε την υπομονή μας, για να μην χάσουμε τελικά την ψυχή μας.

Την υπομονή πάντα να την κρατάς, γιατί είναι το μεγαλύτερο φάρμακο, που θεραπεύει τις μακροχρόνιες δοκιμασίες, διότι πολλές δοκιμασίες, μόνο με την υπομονή περνούν, όπως και τα χιόνια και οι παγωνιές, περνούν μόνο με την υπομονή, να έρθει η άνοιξη, για να λειώσουν με τις λιακάδες.

Με την στενοχώρια, οι πάγοι και τα χιόνια δεν λειώνουν, αλλά με την υπομονή. Η μεγάλη όμως υπομονή, ξεδιαλύνει πολλά και φέρνει Θεϊκά αποτελέσματα∙ εκεί που δεν περιμένεις την λύση, δίνει ο Θεός την καλύτερη λύση.

Παλιά η ζωή ήταν πιο ήρεμη και οι άνθρωποι έκαναν υπομονή. Σήμερα όλη αυτή η βιασύνη που μπήκε στον κόσμο, έκανε τους ανθρώπους ανυπόμονους. Σήμερα όλοι είναι τσακμάκια. Έναν λόγο δεν σηκώνουν.

Η υπομονή ξεκινάει από την αγάπη. Για να υπομείνεις τον άλλον, πρέπει να τον πονέσεις. Αν δεν τον πονέσεις, τον βαριέσαι.

vimaorthodoxias.gr